سانسور آدم‌کشی به شیوه اسراییلی و اروپایی

افتونیوز – طاهر اکوانیان
حمله اسراییل به مردم غزه و درگیری‌های درون‌شهری در مرزهای آن کشور ابعاد تازه‌‌ای پیدا کرده است و ناظران جهانی و چشم‌های بیدار این فاجعه را در حد امکان رصد می‌کنند تا بتوانند وسعت تخریب خانه‌ها و کشتار شهروندان غیرنظامی غزه را به تصویر بکشند. اسراییل اما با حمله به ساختمان رسانه‌ها این فرصت را هم محدود کرد تا اخبار این حملات بر خلاف خواسته‌اش پخش نشود و مقدمات انزجار جهانی از عملکردش به راحتی فراهم نشود. یکی از تدابیر همیشگی حکومت‌های بسته و افراد و مراجعی که در پی سرپوش گذاشتن بر جنایات خود هستند، مقابله با رسانه‌ها و محدود یا خفه کردن صدای آنان با هر روشی است. اما ‌‌این‌که با قدرت نظامی به خصوص بمباران و موشک باران، بخواهی رسانه‌های متعلق به کشورها و ملت‌های دیگر سرکوب کنی و مانع از انجام رسالت‌شان شوی تنها از حکومت اسراییل برمی‌آید. خبر این بود که دولت اسراییل به ارتش این کشور فرمان داد تا به ساختمانی که خبرنگاران شبکه‌های خبری آمریکایی، فرانسوی و شبکه الجزیره قطر در آن مستقر بودند حمله کرده و آن را به طور کامل تخریب کند و البته تصاویر این حمله عجیب را با بهترین کیفیت نیز به جهان مخابره کرد. این عمل پیش از آنکه در راستای اهداف تخریبی و ویرانی شهر غزه باشد، به شکلی آشکار این پبام را به همه جهان مخابره کرده که ما به هیچ وجه قصد شنیدن ناله‌ها و درد و زخم مردم فلسطین را نداریم و ‌‌این‌که کسی حق ندارد اخباری غیر از آنکه ما می‌گوییم را پخش کند. آسوشیتدپرس در نخستین واکنش به این حمله پاسخ آن را این گونه داد:«اسراییل از مقر این دفتر مطلع بوده است.» و این را هم اضافه کرد که «آن‌ها مدت‌هاست محل دفتر ما را می‌دانند و اطلاع دارند که روزنامه‌نگاران در آنجا در حال کار هستند.» بنابراین اسراییلی‌ها می‌دانستند که خبرنگاران و عوامل اجرایی این رسانه‌ها در ساختمان «جلا» سرگرم چه کاری بودند؛ با این حساب آن‌ها عملا و عامدانه دست به حمله به نهاد رسانه و قوانین مرتبط با آن زده‌اند. این اقدام نقض فاحش قوانین و کنوانسیون‌های بین‌المللی است، که معلوم است کوچک‌‌‌ترین اهمیتی برای اقدام‌کنندگان این عمل ندارد. نشانه‌‌ای از ‌‌این‌که خبر اگر بنابه خواست و نظر ما نباشد نباید به بیرون درز پیدا کند و هر گونه خط خبری باید با هماهنگی ما در رسانه‌ها بازتاب داده شود. آنچه در غزه اتفاق افتاده است، موجب می‌شود که جهان کمتر از جنایت صورت گرفته آگاه شود، هر چند به هر شکل تصاویر و فیلم‌هایی که مردم کوچه و خیابان می‌گیرند خود می‌تواند صدای آن‌ها باشد. هدف نتانیاهو از انجام این حمله را وقتی بهتر می‌توان درک کرد؛ که مشاهده می‌کنیم افکار عمومی جهان به شدت نسبت به کشتار غزه حساس شده‌اند ‌و اعتراضات در سراسر دنیا با جدیت و از طرف افراد و گروه‌های مستقل و نوع‌دوست در حال برگزاری است. البته کشورهایی که به قطعنامه‌های بین‌المللی بی‌اعتنا هستند و کنوانسیون‌های حقوق بشری را نادیده می‌گیرند، در داخل و خارج از مرزهایشان هر جنایتی را به راحتی مرتکب می‌شوند و به نوعی ماهیت وجودیشان در تناقض با این حملات نیست. اسراییل هم هیچگاه به اولین قطعنامه صادره از سوی شورای امنیت سازمان ملل (۱۹۴) که متضمن حق بازگشت آوارگان به خانه‌های خود در سرزمین مادری است، عمل نکرده است. تلاش اسراییل در جهت بی‌خبر گذاشتن افکار عمومی به احتمال زیاد برای ارتکاب جنایات بعدی و سنگین‌‌‌تری است که این چنین آشکار و بی‌خیال از واکنش‌های متفاوت جامعه جهانی صورت گرفته است. در سوی دیگری از این ماجرای نابرابر دولت‌های اروپایی و آمریکا هم در این آزمون فارغ از موضعگیری‌های مستقل مردمی، در کنار اسراییل بودند و با محدودیت‌های مختلف نمیگذارند صدای مخالفت عمومی ملت‌ها حملات وحشیانه اسراییل را محکوم کند. فرانسه و اتریش اعتراض سراسری به اقدامات اسراییل را در کشورهای خود ممنوع کردند. دوشبکه آمریکایی و چینی فیسبوک و تیک‌تاک نیز به اسراییل قول داده‌اند که مانع از ایجاد احساسات ضداسراییلی در میان کاربران خود شوند و این یعنی که محتواهایی که در محکومیت آدم‌کشی اسراییلی‌ها تولید شود، از این شبکه‌ها امکان انتشار ندارند. سکوت یا همراهی خبری کشورهای به اصطلاح آزاد و معتقد به جریان آزاد اطلاعات با جنایات حکومت اسراییل یک بار دیگر تناقض میان ادعا و عمل کشورهای مدعی آزادی را برملا کرده است تا نشان دهد که گویی جان کودکان و زنان و غیرنظامیان فلسطین در ارزش‌های مورد ادعای غرب چندان جایگاهی ندارد./همدلی