افتونیوز| غزل داوری دختر استاد فریدون داوری در مراسم تشییع وی در دهدشت به ایراد سخن پرداخت متن صحبت‌های وی به شرح زیر است:

پدرم که چون کوه دنا استوار و سربلند بود و به گفته خودش شعرش، شعر تربیتی است شعر آسمانی

پدرم در تمام حوزه‌ها قلمی سرآمد داشت؛ در بزم، رزم و رسم و رسومات تا آیین‌های سوگواری کهن همه و همه را به رشته تحریر درآورد

پدرم از دوستداران شهدایی بود که در راه میهن و پاسداری از این خاک، جوانی خود را گرو گذاشتند

(ای سبک‌بالل عاشق که شهید وابین بین خرما و خدا اینو خدانه ایدیدن)

پدرم ای بزرگ‌اندیش که نامت افتخار قوم لر و همه‌ی ما بود فرزند تو بودن کار راحتی نیست

۲۰ سال زندگی‌ات را جانانه با بیماری جنگیدی در حالی که شوق زندگی، شوق عشق به خانواده‌ات در چشمانت تجلی می‌کرد اما، اَمان اَمان از این درد جانکاه و جانسوز که اَمانت را برید

پدرم، رابطه‌ی تو و دخترت وصف نشدنی بود با وجود آن همه درد و سختی لحظه‌ای بی احترامی نکردی؛ لحظه‌ای اخمی نکردی، همیشه خنده‌رو و خوش‌سخن بودی

پدر عزیزم، ای وای پدر دردمند من

پدر من ارزش و احترام زیادی برای جایگاه زن قائل بود، مقام و جایگاه زن در جای جای اشعارش پیداست به همین خاطر است که من اکنون در این جایگاه قرار گرفته‌ام؛ زنان استوار و زحمت‌کش ایلیاتی را چه زیبا ترسیم نمودی( گلیم جون مو تَمدار دیمه/ وجودم نقطه‌ی پرگار دیمه/ دوتا چشمم که هی خَرس واتِر ایکه گواه دردل بسیار دیمه) که برای مادرش سرود

اما مردم عزیزم؛ شما که تمام عشق و علاقه‌ی پدرم بودید...هیچ چیزی کم نگذاشتید از شما متشکرم ای وای پدر مردم‌دارم

عموی عزیزم دکتر کوروش داوری که لحظه‌ای از حال پدرم غافل نشدی از حال خودت غافل بودی و هر لحظه به پدرم می‌اندیشیدی، تمام متخصصین حاذق را بر بالین پدر آوردی ولی دریغ و صد افسوس که اجل، اجل اَمان نداد...

مادرم؛ صدیقه چمن پرستار و همدم پدر بر دستانت بوسه میزنم که لحظه‌ای پدرم را تنها نگذاشتی، تو معنای واقعی شیرزنی تو اسوه‌ی پاکی و وفاداری هستی.

از همه‌ی شما سروران گرامی چه‌ آن‌ها که حضور یافتند چه آن‌ها که از راه دور آمدند و در این غم سترگ کنارمان بودند همه‌ی نهادها، همه‌ی فرهیختگان، همه‌ی هنرمندان و جامعه‌ی پزشکی؛ کادر درمان علوم پزشکی سطح استان و فارس به طور ویژه بیمارستان mri کمال تشکر را دارم که با حضور گرم و صمیمانه‌تان چنان وداع باشکوهی را برای پدرم به ارمغان آوردید

پدرم لحظه‌ای که بر بالینت آمدم یک شعر در ذهنم تداعی شد( هر که ایا عیادتم یه آه سردی ایکشه/ چطو طبیب و خوم نگو چطو تُو گرتمه)