همه ما این روزها شاهد هستیم که محمدجواد ظریف بعد از حدود چهار سال از شروع مذاکراتِ برجام، دوباره عازم کشورهای بزرگ دنیا شده است تا مذاکراتِ حفظِ برجام را شروع کند.

مذاکرات فشرده و نفس‌گیری که مانند مذاکرات برجام نقش اساسی در تعیین راهبردهای سیاست خارجی ما دارد. در این میان تیم سیاست خارجی ما بیشترین فشار را تحمل می‌کنند. میزان کارشکنی‌هایی که لابی سنگین آمریکا و صهیونیست‌ها و برخی از همسایگان ما انجام می‌دهند، غیر قابل وصف است. لذا سرداران دیپلماسی ما، در یک میدان نابرابر در جهاد عظیمی هستند.

حفظِ برجام و کارآمدیِ آن به معنای شکست بزرگِ آمریکا است لذا آنان حتماً تمام همت خود را به‌کار می‌گیرند تا این اتفاق نیفتد.

با وجود این فشارهای بیرونی، در داخل نیز تیم مذاکرات ما کم تنه و طعنه نمی‌خورند. به هر بهانه‌ای به ظریف حمله می‌کنند و جنگ روانی راه می‌اندازند. انگار نه انگار که او مجریِ تصمیمی ملی است. این نشان می‌دهد جامعه ایران عمیقاً قطبیزه شده و نمی‌تواند در موضوعات ملی، رفتار ملی داشته باشد. ما اکنون در وضع بدی هستیم. تقریباً بر هیچ چیز «توافق» نداریم، به همین سبب در هیچ موضعی، همدل نمی‌شویم.

ما باید همه یکبار که شده «تصمیم» بگیریم که چه می‌خواهیم و بر سرِ آن تصمیم بمانیم. ما یا تصمیم نمی‌گیریم و یا توافق می‌کنیم اما بر سرِ عهدمان نمی‌مانیم. نتایج هر دو کار، به نا امیدی ختم می‌شود.

گاهی نقدهایی به هم می‌کنیم که آدمی فرو می‌ماند از این همه تناقض! اکنون دیگر برای همه روشن شده که نظام در امضای برجام، راهبردِ درستی اتخاذ کرده بود. کمترین دستاوردِ آن، هل دادنِ آمریکا به سمتِ هنجارگریزی و قائده ستیزی بود. عهد شکنیِ آمریکا در ماجرای برجام، روی زورگویِ او را برای همه جهان روشن کرد؛ چندان که با هیچ «ماله»ای نمی‌توان زشتی‌های آن را پوشاند. در این موقعیت، تنها دلخوشی آمریکا و تنها راهِ پیروزیِ او در این مقطع، اختلافات داخلی است. سخن این نیست که باید اختلافات خود را بپوشانیم و به طور مصنوعی به هم لبخند بزنیم، بلکه سخن بر سرِ وضعِ بدِ «بی‌توافقی» است. ما با وجود همه اختلاف نظرها باید بر یک تصمیم بتوانیم توافق کنیم. این توافق فقط در همزبانی خلاصه نمی‌شود. باید وقتی یک راهبرد استراتژیک اتخاذ می‌شود، تمام امکانات ملی در جهت آن فعال شود. نیاز به گفتن ندارد که با وجود امضای برجام، بی‌توافقی در داخل چقدر توانست پیش از آمریکا به برجام لطمه وارد کند! با دو دلی و تردید و ناهمدلی نمی‌توان تصمیمِ ملی گرفت. در واقع، بی‌توافقی و بی‌عملی همزادِ هم‌اند.

مصالح ملّی را نباید به مسلخ اختلافات داخلی بُرد. به خاطر یک دستمال نباید قیصریه را به آتش کشید. اکنون رئیس‌ جمهوری و ظریف بیش از هر زمان دیگری مستحق حمایتند. اما باید دانست که بدون یک توافق ملی، هیچ تصمیمی به نتیجه نمی‌رسد. اینکه اینچنین سرمایه‌های ملی ما مانند دکتر ظریف در بزنگاه‌هایی که نیاز به حمایت دارند، مورد بی مهری واقع می‌شوند، نتیجه طبیعیِ جامعه بی‌توافق است. این جامعه ضروریات خود را به درستی و به موقع درک نمی‌کند. باید این موقعیت را تغییر داد؛ بی‌توافقیِ داخلیان به مراتب خطرناکتر از تحریم‌های خارجیان است.