«انتشارِ عکس‌های غیر اخلاقی یا مرتکب شدنِ کار خلاف اخلاق در فضای مجازی و همچنین انتشار تصاویرِ نامناسب در کانال‌های اطّلاع‌رسانی شامل برخوردهای انضباطی با دانشجویان می‌شود...»

اشتباه نکنیم، این چند جمله کوتاه نه ازجانبِ منِ شهروند، که اززبانِ یکی از مسئولان عالی‌رتبه بالا دستی یعنی آقای «جاماسب نوذری» مدیر کلّ امورِ دانشجویان داخل کشورِ وزارت علوم و آموزش عالی بیان شده است!

خروجی دور از انتظارِ جلسه ۳۲۵ شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها با عنوان :«بررسی آیین‌نامه جدید انضباطی دانشجویان» مرا یاد این مَثَل معروف انداخت که:«آمد اَبرویش را بردارد، چشمش را کور کرد» بله، به جای «اصلاح»، «اِمحاء» کردند !

اصلاح گامی است به سمت و سوی بهبود و توسعه گام به گام. دراصلاحیه به‌عمل آمده از جانبِ «شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها» به سوی تنگ‌تر شدن هر چه بیشتر فضای حرکتِ دانشجو، نه فقط در محیط دانشگاه که در خارج از دانشگاه پیش رفته‌‍ایم! در عجبم، از این همه تنگ نظری و ندیدن واقعیّت‌های تلخی که بر دانشگاه‌های ما می‌گذرد! از دو حالت خارج نیست، یا این «اصلاح گران»، از سرِ آگاهی، هدف‌دار و حساب شده و با هدف پیشگیری و ایمن‌سازی محیط دانشگاه چنین عبارت‌هایی را در این آیین‌نامه جا داده‌اند که پوسته و لایه‌ها این‌گونه نشان می‌دهند یا آنکه بدون شناخت از دانشگاه و دانشجو و حقوق شهروندی و از همه مهم‌‌تر پیامِ حقوقیِ این عبارت‌ها، و برای «خالی نبودن عریضه «آنها را در این اصلاحیه جا داده‌‎اند !که در هر دو حالت جای تاسّف بسیار دارد!

از خود‌‌ می‌پرسیم، چگونه شورایی که پسوندِ‌‌ «اسلامی شدن دانشگاه‌ها» را یَدَک‌‌ می‌کشد، بی‌توّجه به آنچه اسلام در رعایت تّام و تمام حریم خصوصی شهروندان بدان تاکید داشته و دارد، اینگونه حریم خصوصی را نشانه گرفته و به خود اجازه تصویب چنین آیین‌نامه‌هایی را می‌دهد؟ کجای آموزه‌های اعتقادی این‌گونه به من و تو و ما اجازه دست‌اندازی آشکار به حریم خصوصی شهروندان را داده است؟

آیین‌نامه انضباطی دانشجویان چه چیزی را دنبال‌‌ می‌کند، مگر نه این است که این آیین‌نامه برای تخلّفات دانشجویی در محیط دانشگاه تعریف تصویب و توّسط این هیات و در چارچوب آیین‌نامه مصوّب به تخّلفات دانشجویی رسیدگی واتخاذ تصمیم‌‌ می‌کند؟

آیین‌نامه مورد نظر چه ربطی به زندگی خصوصی دانشجو در خارج از دانشگاه دارد؟

اگر فرض را بر این بگیریم‌که آیین‌نامه انضباطی دانشجویان دستورالعمل اداری در جهت اداره هر چه بهتر دانشگاه و نظارت اخلاقی بر اعمال و رفتار دانشجو در دانشگاه است، که آن هم جای بحث و بررسی و امّا و اگر و نقدِ بسیار دارد، به عملکردِ دانشجو در خارج از دانشگاه چه ربطی دارد؟ بدیهی است، عملکردِ دانشجو در خارج از محیط دانشگاه در صورتی که در قالب یکی از عنوان‌های مصرّح در قانون و در زمره جرم‌های شمرده شده در کتابِ قانون قرار گیرد، قابل تعقیب و رسیدگی و در صورت لزوم مجازات، آن هم به وسیله مقام‌های صلاحیّت‌دار قضایی خواهد بود. پرسش کلیدی این است، مسئولان دانشگاه، به ویژه «شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها» با کدام ابزار، چگونه و به استناد کدام قانون به خود اجازه می‌دهند، حریم خصوصی زندگی دانشجو را نقض کنند؟ مگر نه این است، که دانشجو قبل از این که دانشجو باشد، شهروند است و از حقوق و امتیازات قانونی شهروندی برخوردار؟

اینستاگرام، توییتر شخصی و... دانشجو چه ربطی به دانشگاه دارد؟ اگر خلافی با این ابزارها صورت گیرد، مراجع صالح انتظامی و قضایی در چارچوب قانون وظیفه رسیدگی و تعیین تکلیف خواهند داشت! چه، اگر غیر از این باشد، سنگ رویِ سنگ بند نخواهد شد! در همین ارتباط از زبانِ معاون فرهنگی وزیر علوم‌ می‌شنویم:«ما به‌دنبال رشد سیاسی دانشجویان و مخالف سیاست زدگی و برخورد خلافِ قانون در دانشگاه هستیم...» خود به داوری بنشینیم، کجای این شعار با محدود کردن آزادی‌های فردی پیش‌بینی شده، در اصلاحیه آیین‌نامه انضباطی جدید مصوّبِ «شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها» هم خوانی دارد؟

تعبیر و تفسیر آیین‌نامه مورد بحث از جانبِ معاونت‌های دانشجویی و فرهنگی وزارتخانه‌های علوم و آموزش عالی و بهداشت و درمان و آموزش پزشکی در باره این «محدودیت»‌‌ در حقّ دانشجویان بر مبنای کدام قانون استوار بوده است؟

راستی اعضای محترم «شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها» در اصلاحیه مورد نظر اندکی تامّل روا داشته‌اند که:چرا، چگونه و با بهره‌گیری از کدام قانون اختیارات صنفی‌شان را از دانشگاه به جغرافیایی به وسعت ایران گسترش داده و از همه مهم‌تر ابزار اجرایی‌شان در اجرایی کردن این «قانون‌واره» مَن در آوردی چیست؟ آیا چنین تصمیمی نقض آشکار آزادی بیان و مخالف صریح قانون اساسی، حقوق شهروندی و حقوق جهانی بشر نیست؟

دانشگاه و دانشجو را آن گونه‌که شایسته و بایسته است، دریابیم. تجربه به ما‌‌ می‌گوید که با تصویب و حتّی اجرایی کردن آیین‌نامه‌هایی از این دست به توسعه و پیشرفت کشور کمکی نکرده و رَه به‌جایی نخواهیم برد!