جریان اصلاح طلبی توسط گروهی از نخبگان، با جهت گیری به سمت دموکراتیزاسیون نظام سیاسی حاکم، تلاش و تکاپوی های نظری و عملی خود را آغاز کردند. این نخبگان و اندیشه ی آنها به نام «اصلاح طلبان» و «اصلاحات» مشهور و سبب تحول مهمی در تاریخ سیاسی و اجتماعی جمهوری اسلامی شدند؛ اما تحقق اهداف آنها با چالش مواجه شد، در سطوح مختلف ملی و محلی از همان ابتدا میان جریان اصلاح طلبی اختلافات مختلفی در سطوح ایده و نظر دامن گیر اصلاحات شد که البته بخشی از انها تاحدودی طبیعی جلو میکرد اما برخی از این اختلافات تا سالها در میان جمعیت اصلاح طلبان ماندگار شد، گفتمان اصلاحات  با دال  مرکزی مردم در کنار دال قانون، آزادی، جامعه مدنی و توسعه سیاسی تشکیل شده بود اما گذشت زمان ناسازه‌های نظری و فقدان انسجام درون منطقی این گفتمان را نشان داد و مخالفان از این نقطه ضعف بهره برده و زمینه‌های ظهور پادگفتمان آن را فراهم ساختند. نشانه‌های این ناسازه‌های نظری را در فقدان اجماع عمومی در میان اصلاح طلبان بود. شاید یکی از نمونه های بی بدیل این اختلاف  را در کهگلویه بزرگ و میان دو لیدر اصلاح طلبان اقایان لاهوتی و منطقیان نام برد. اختلافاتی  تاکنون پابرجا مانده و هیچ راه حلی در این راستا اندیشده نشده است. شاید در دوره های کاندیداتوری لطیف رستاد و علی کامرانی فرصت خوبی برای چنین اجماعی میسر بود و هر دو طرف میتوانستند در این مسیر قدم بگذارند اما هیچ گاه چنین امری میسر نشد. بنظر میرسد این روزها راه کار اصلاح طلبان را بتوان در نظریه کنش ارتباطی یورگن هابرماس جست و جو کرد. هابرماس در نظریه کنش ارتباطی تبیین می کند افراد دخیل  در فرایند تفاهم دربند موفقیت شخصی شان نیستند، بلکه با توجه به تعریف هایی که از موقعیت مشترک دارند، کنش هایشان را هماهنگ می کنند. در کنش ارتباطی زبان و گفت و گو نقش اساسی دارد و هدف از آن دست یابی به یک تفاهم ارتباطی است، از دیدگاه  هابرماس عقلانیت ارتباطی یک نظام ارتباطی است که در آن افکار آزادانه ارائه می شوند و در برابر انتقاد، حق دفاع دارند و بر این اساس، توافق غیرتحمیلی توسعه می یابد. حال کهگلویه امروز نیازمند فهم هابرماسی از وضعیت کنونی ست و هر کدام از طرفین می بایست بخشی از حقیقت را در اردوگاه دیگری  جست و جو کنند انتخابات میتواند باز بسترمناسبی برای فراهم  آمدن نوعی تفاهم و کنش ارتباطی باشد و در این میان هر کدام از طرفین باید سعی کرده بر روی گزینه بینابینی تمرکز کنند. رضا دهبانی پور را از هر جهت میتوان گزینه مناسبی برای اتحاد و اجماع باشد، دهبانی پور همواره بعنوان  فردی میانه رو با رفتار های معقولانه شناخته میشود، وی هیچ گاه خود را بصورت بی مهابا ذوب در هیچکدام از جریان های منطقیان و لاهوتی نکرده است و سعی در ایجاد ارتباطی همدلانه داشته است. در این روزها با توجه به استقبال بخشی از بدنه سیاسی هر دو لیدر سیاسی در کهگلویه از نام نویسی دهبانی پور بنظر میرسد بعد از سالها وی میتواند گزینه مناسبی برای رسیدن به اجماعی میان اصلاح طلبان باشد. بنظر میرسد بدست آمدن چنین فرصتی برای جمعیت اصلاح طلبان کهگلویه باید مغتنم شمرده شده و با نوعی فهم همدلانه باید در این مسیر حرکت کرد حتی اگر برخی ها دهبانی پور و یاران اش را برنتابند اما باید مخالفین باید بپذیرند که فهم مشترک همواره در شرایطی که اجماع ممکن نیست بوجود می آید. (مطلب منتشر شده نظر نویسنده است و انتشار آن در سایت افتونیوز به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نمی‌باشد)