تحریریه سیاسی افتونیوز؛ محمد موحد و ستار هدایت خواه همواره خود را به مثابه دو سوپراستارسیاسی در جریان اصولگرایی میدانند، موحد را میتوان  جز تمایز یافته ترین ها در عرصه سیاست دانست، نه آنچنان گفتمانی و جریانی ست نه آنچنان روزومه قابل دفاعی دارد اما با وجود این میتوان وی را بعنوان بخشی از هویت و نوستالوژی کهگلیویه دانست، وی  شبیه هیچ کدام از سایر نمایندگان تاریخ استان  نبوده است، موحد برای هواداران اش در قامت یک پدرخوانده واقعی ست، پس چهاردوره حضورمتمادی در مجلس و یک‌ دوره ردصلاحیت و یک دوره شکست، موحد دوباره پا به عرصه گذاشته است و خود را برای کارزار نهایی آماده ساخته است، بنظرمیرسد راند آخر مبارزه انتخاباتی وی باشد. موحد در دوران پرشکوه و طلایی سازندگی  بر اریکه قدرت تکیه زد و در چهار دوره وکالت مردم کهگلویه  محصولی به جز درماندگی و شکست تاریخی کهگلیویه نداشت تا اینکه در واپسین سالهای فعالیت های سیاسی خود با یک ردصلاحیت و یک شکست با انبوهی تجربیات سیاسی مواجه شد. موحد به استناد صحفه ویکپیدای فارسی یک اصولگراست البته به تجربه همه گان میدانیم برای موحد  اصولگرایی هیچ گاه دارای اولویت نبوده است و سابقه همراهی با انواع چهره های مختلف مانند هاشمی رفسنجانی، محمد خاتمی، احمدی نژاد، ولایتی و رئیسی شاهدی بر این ادعاست و نشان دهنده کمرنگی هویت سیاسی در نزد وی است. موحد  هیچگاه نتوانست در قامت  یک چهره سیاسی ملی ظاهر شود وی همواره به نازل ترین سطح  روابط معطوف به منافع شخصی و وابستگان اش راضی  بوده است. موحد علارغم سوابق   این فرصت را داشت حداقل به  رئیس برخی کمیسیون‌ها و یا برخی جایگاه‌های سیاسی برسد امری که هیچ گاه محقق نشد، موحد همواره متهم به نخبه کشی و عدم اجازه به رشد نیروهای توانمند داشت  وی هرگز مجال رشد به سایر گزینه‌ها را نداد‌  چنین بنظر میرسد برای موحد کادرسازی چندان مطرح نبوده و  اولویت اش  قرار نداشت، البته موحد و هر فردی که  خواهان حضور مستمر در اریکه قدرت باشند نیز اینگونه اند !! تحلیل موحد و انتخابات کهگیلویه بدون بررسی نقش موثر مرحوم میراحمد تقوی مغفول خواهد ماند و  به خطا خواهد رفت.بسیاری بر این نظرند مرحوم آمیر احمدتقوی با حمایت های اش فقط در دور اول و دوم نمایندگی موحد باعث معرفی و پیروزی او شد، در حالی که موحد بدون کمک وی هیچ گاه پیروز انتخابات نشد، انتخابات ۹۴  نیز شاهدی براین ادعا ست. موحد در این روزها آخرین تلاش های خود را برای باز پس گرفتن صندلی می کند که سالها قدرشناس آن نبود و با نگاه های اجتماع محور در مسیر مردم قدمی برنداشت. موحد به خوبی میداند دیگر شرایط مانند سابق نیست و اگر کمی حواشی انتخابات سال ۸۲ و پیامدهای بعد از آن و همچنین مسائلی که در بهبهان برای موحد پیش آمد بنطر میرسد موحد و هواداران اش چندان نباید به نتیجه انتخابات امیدوار باشند و مجلس به مثابه ای  رویایی ست که روز به روز  برای وی غیرقابل دسترس تر خواهد شد. ستار هدایت خواه ایدئولوگ  پایداری ها از ابتدا خود را جریانی و سخنگوی گفتمان اصول گرایی معرفی کرد، هدایت خواه که در مجلس های  هفتم و هشتم حضور داشتند و از ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۱ مصادف با دولت مطلوب و دلخواه خود نماینده مجلس بود. تئوریسین جریان پایداری که در میان حامیان خود   استاد اخلاق مورد خطاب قرار داده میشود بیشتر بیش از اینکه دغدغه شرایط بومی استان را داشته باشد سالهای نمایندگی خود را وقف دفاع از دولت احمدی نژادی جست که در آخرین سال ها از ان برائت جست،  هدایت خواه  علارغم معاشرت با اصولگرایان ملی هیچ گاه نتوانست به مانند تاج گردون در مناسبات سیاسی و اجتماعی  اثرگذار باشد، در حول هدایت خواه همواره از استخدام های فله ای در آموزش و پرورش یا بکارگیری های میلی در علوم پزشکی یا بورس های غیرقانونی دانشگاه یاسوج گفته میشد. هدایت خواه بعد از دو دور نمایندگی با کلی فراز و نشیب در ساحت سیاست باقی ماند و ایستاد تا دوباره به صندلی سبز مجلس تکیه زند ولی با نه گفتن از مردم بویراحمد و دنا  در انتخابات‌های ۹۰ و ۹۴ بعنوان کاندیدای اصولگرایان از راه بهارستان باز ماند و جریان اصولگرایی دو دور متوالی بوسیله‌ی هدایت خواه شکست را پذیرفت. اما حکایت هدایت خواه و اصول گرایان از این ملال انگیز تر بود، ظهور پدیده نوظهور و آشتی ناپذیر به نام مهدی روشنفکر در سالهای اخیر همه معادلات و برنامه ها را بهم ریخته است، هدایت خواه که هیچ گاه فکر نمیکرد در مقابل  امثال روشنفکر در موضع ضعف قرار گیرد و از ترس هتریک شدن شکست از بویراحمد به تهران کوچ کرده و امید  دارد در جایی از لیست اصولگرایان گوشه ای را به وی دهند اما  چنین امری شاید هیچگاه محقق نشود و بسیاری از هم قطاران ستار این روزها در تکاپوی ورود به لیست هستند. موحد و هدایت خواه این روزها تمثیل زین به پشتی هستند که زمانی پشت به زین بوده اند و شاید آنها هیچگاه  به لحظه ناکام و نافرجام  کنونی نمی اندیشید و رویای خود برای بازگشت مجلس را اینچنین دور از دسترس نمی دیدند.