علیرضا کفایی - سیاست ورزی در ایران و امر سیاسی در این سرای سیاست زده دیگرگونه است، قرار و مدار و شعار را به نام مردم می دهند و آخرالامر مردم هیچکاره اند، در انتخابات رای از آنها می گیرند ولی سیاست را به سمت و سویی دیگر می برند که خلاف رای مردم است، برخی به صراحت می گویند رای مردم ارزشی ندارد و یا فقط جنبه تزیینی دارد، برخی که نمی توانند مردم را قانع کنند به آنها رای دهد و شکست را در انتخابات گوناگون می بینند رای مردم را حرام و انگلیسی می دانند.

در سالهای پس از انقلاب، مردم امید داشتند تا آزادی را و انتخاب واقعی را تجربه کنند که از بد حادثه جنگ شد و گروهکها خصوصاً اهل التقاط که ایده های درهم و بی بنیان و بی بنیاد و از هر دری سخنی داشتند و عمل منافقانه در آنها آشکار بود ترور و ناامنی و راه تجزیه را درپیش گرفتند، پس از آن مرحوم هاشمی امور را بدست گرفت و با پشتیبانی عظیم نظامی و امنیتی و حاکمیتی که از او شد فرصت و جرات از ملت گرفته شد و در همه اینها آنچه از دست می رفت همین امید مردم بود که به تدریج فروکاسته می شد و این مردم بودند که می بایست جور سیاستهای نادرست را می کشیدند، مردم همیشه گرفتار بودند.

دوم خرداد امیدها را بازسازی کرد و هنگامه ای شد تا هیمنه اقتدارگرایی و انحصار طلبی در هم شکسته شود، مردم خود را با آرایشان پیروز می دیدند و امید به اصلاح و بازسازی امیدها تحرک و پویایی پدید آورده بود، غرب و کشورهای منطقه راه احترام به مردم و دولت ایران را در پیش گرفتند و می رفت تا امور به سامان شود و تلخکامی ها فراموش گردد که کفن پوشان و خشونت گرایان و دغلکاران و متحجران و انحصارگرایان کم کم خود را بازسازی کرده و با تمام قدرت در برابر دوم خرداد صف آرایی کردند.

کسی از خود نپرسید در مقابل چه کسانی موضع بی رحمانه گرفته اند تا دولت برآمده از رای و نظر مردم را در تنگنا قرار دهند و هر هفته بحران جدید بر کشور و مردم تحمیل کردند، هدف خاتمی نبود، شکست آنچنان سنگین بود که کینه و حسد در جانشان پرده بر حق انداخته و مردم را قربانی می کردند، از مردم انتقام می گرفتند.

دوم خرداد و خاتمی و اصلاحطلبان مگر جز حق مردم می گفتند و مگر در آن هشت سال دولت اصلاحات اقتصاد و سیاست و فرهنگ و اخلاق بهبود و پیشرفت نیافت و مگر در دولت بعد که حاکمیت را یکدست کردند جز نکبت و عقب گرد نبود؛ چه کسی باید حق را بگوید، اگر مردم باید بگویند که در هر بزنگاه انتخاباتی به صراحت اعلام کردند ولی باز کارشکنی و تهدید و ارعاب و محدودیت و حبس و زندان و حصر و بازداشت و ……

دوم خرداد را چه بخواهند و چه نخواهند و با هر تبلیغ و تهدیدی در ذهن مردم ماندگار شده که خود مردم پدید آورنده آن بودند. بی شک خطا و لغزش و سازش از سوی کسانی هم در میان اصلاحطلبان صورت پذیرفته و ای بسا شخص آقای خاتمی هم خطاهایی داشته اما فروکاستن آن همه بزرگی و عظمت دوم خرداد به یک شخص واقعگرایانه نیست، دوم خرداد هفتاد و شش روز مردم بود، تلاش بی وقفه و مستمر برای ناامید کردن مردم در ایجاد محدودیت و ممنوعیت برای خاتمی و حصر برای (محصورین) و زندان برای اصلاحطلبان و برنامه ریزی برای ایجاد آشوب و بلوا آیا نتیجه ای جز فلاکت برای مردم داشته است، خاتمی و دوم خردادی ها و اصلاحطلبان هر ایرادی داشته باشند و هر انتقادی که بر اندیشه و سیاست ورزی آنها باشد که حتماً نقدهایی هم هست و از قضا نقدهای جدی و عمیقی که باید در میدان اندیشه و سیاست و گفتگو به آن پرداخته شود اما جناح رقیب که مدعی اصول است خود را مواخذه کند که نادیده انگاشتن این همه بی تقوایی و دین فروشی و دروغگویی و ریاکاری در حق خاتمی و دوم خرداد و اصلاحات و با آن همه فضاخت های اقتصادی و اختلاس و دزدی که در دولت کریمه عدالت ورزشان رخ داد آیا این مردم نبودند که قربانی شدند؟

اعتزال سیاسی بخشی از اصولگرایان آنها را وادار کرده است تا برای حفظ خود در قدرت با آتش به اختیاری؛ آتش به کاشانه ملت بزنند، این سفارت عربستان نبود که در آتش سوخت، خانه مردم را سوزاندند، از دیوار سفارت انگلیس بالا رفتن معنایی جز تعدی به خانه مردم را ندارد؛ آینده و آبادانی ایران را در خطر قرار دادند؛ کردند آنچه که نباید و این مردمند که می بینند آنچه را که نشاید.

دوم خرداد و خاتمی و همفکران اصلاحات با همه نقدهایی که بر آنهاست، از بازیگران جدی و موثر دیروز و امروز و فردا هستند، دوم خرداد مکتبی نوین و سیاست ورزی مردمسالار و دورنمایی از جامعه مدنی و گفتگو بر مبنای توسه فراگیر و مستمر و پایدار ارائه داده است و آن روز میمون که مردم حماسه بزرگ دوم خرداد را آفریدند روز مردم است.

نیکوست که این روز را مردم به عنوان روز خود جشن بگیرند و اصلاحطلبان این روز را بعنوان روز مردم در سخن و نوشته خود نام ببرند.