نقل است زمانی حجه الاسلام شرعی اولین امام جمعه شهر دهدشت در یکی از سخنرانی های خود گفته بود: اگر دهدشت شهر است پس احشام در آن چه می کنند و اگر جای احشام است پس شهرداری برای چیست؟ شهر( polis ) قواعد و اصول مربوط به خود را دارد و دارای مناسبات کاملا متفاوت با ساختار طایفه و ایل است. زمان زیادی از ورود عناصر مدرن به ایران می گذرد. اما با این وجود روند مدرنیزاسیون در کهگیلویه و بویراحمد کند بوده است و در سال های اخیر این کندی جای خود را به یک پیشرفت معکوس داده است. یعنی جامعه برخی از عناصر مدرن را گرفته است اما با دست کاری و مونتاژ آنها را به خدمت همان مناسبات سنتی و ایلی درآورده است. یکی از این موارد انتخابات و انتخابات شوراها است. موضوعی که یک پدیده مدرن است یعنی سپردن زمام امور شهر به مردم از طریق رای گیری. با این وجود اما چنین موضوعی وارد مناسبات قومی شده است و بیش از ان که شهر و طرح و برنامه مهم باشد؛ جمعیت ایل و طایفه، نفوذ در ایل و جلب نظر اکثریت مجمع های طایفه ای که این روزها در گوشه و کنار استان در حال برگزاری است تاثیر گذار است. گفتن از اینکه آفت چنین سازوکاری چه خواهد بود تکرار مکررات است و نتیجه آن کاملا معلوم است که حال و روز شهرهای استان بخوبی گواه این موضوع است. نکته جالب آنکه شبه اندیشمندان و کارشناسان متبحر حاضر در صحنه کاندیداتوری که مدام منتقد «المان های» شهری هستند ابتدا خود را فراقومی معرفی می کنند. اما در اولین اقدام شروط و قولنامه مجامع طایفه ای را امضا و متعهد به خروجی آن می شوند. آنها اگر خروجی مجمع بودند مجمع عالی و کارشناسانه است و غیر از این هم مجمع فاقد مشروعیت است. این افراد که کت شلوارهای اتوکشیده می پوشند و از لندن و پاریس به عنوان الگوهای شهری نام می برند در موقع پاسخگویی هم با ادله سازی و توجیه سازوکار قومی را یک راهکار دمکراتیک در شهر می دانند که اساسا نقطه تمایز یک شهر با قبیله همین عدم وجود مناسبات قومی باید باشد. بنابراین یا در استان شهری وجود ندارد که این گونه شاهد جنگ درون و برون قبایل و طوایف هستیم و یا اگر شهری هست پس این کنوانسیون ها و این قولنامه های تقسیم غنایم طایقه ای و ایلی برای چیست؟ در فضایی که انتخابات مجلس و خروجی های آن و هم‌ چنین بخش اعظم‌ مدیریت آن بر اساس تقسیم بندی های ایلی و منطقه ای است بیش از این نیز نمیتوان از شورا انتظاری داشت. مسعود آرام