بنام انکه جان را فکرت اموخت ن والقلم و ما یسطرون نون، سوگند به قلم، سوگند به انچه مینویسند جایگاه قلم، علم و دانش چنان در نزد خداوند بالا و ارزشمند است که در قران به ان قسم یاد نموده است،انهم خطاب به اخرین پیامبر، رهروان دینش و متحجرترین و جاهل ترین اقوام زمان. کسانی که دختران خود را به جرم دختر بودن زنده بگور میکردند. لذا باید توجه نمود که قلم و دانش و انتشار دهنده علم چه قرب و منزلتی در درگاه احدیت دارد. زمان جنگ جهانی دوم در شرایطی که هیتلر دستور رفتن بچه های نوجوان و زنان را به جبهه جنگ صادر کرده بود و روزانه صدها نفر از انها کشته می شدند، دستور به نگهداری معلمان در زیر زمین مخصوصی داد تا دست دشمنانش به انها نرسد و ازبین نروند. در جواب کسی که از این دیکتاتور علت اینکار را پرسیده بود، گفت که کشور در اینده به معلمان نیاز ضروری دارد، اگر در جنگ پیروز شویم که باید همینان جامعه را بسازند و پیشرفت کشور مرهون انهاست ولی اگر در جنگ شکست خوردیم نیز باید همین معلمان جامعه فرهنگی را از نو بسازند،که همانگونه هم شد و کشوری که در جنگ شکست خورد و تمامی تاسیسات زیربنایی اش نابود شد و خرابه ای بیش از ان نماند هم اکنون از پیشرفته ترین و موفق ترین کشورهای جهان است، بطوریکه زندگی در این کشور ارزوی خیلی از مردم جهان است حتا خود اروپاییها. با این مقدمه خواستم به بحث اصلی ورود کنم، چند روزی است که معلمان و فرهنگیان جامعه ما که هر کدام از ما به نوعی مدیون انهاییم، بدنبال حق و حقوق پایمال شده خود هستند و با برگزاری نشستهای ارام و صنفی فریاد حق خواهی سر داده اند و هرچه این انسانهای ازاده بیشتر برای حقشان دست و پا میزنند حاکمیت ما کمتر توجه میکنند، براستی این عزیزان بدنبال چه هستند که خواسته انها برای مسئولان ما سخت و سنگین است؟ در این بین مردم نیز به دو دسته بدل شده اند، دسته اول موافقان این عزیزان و زحمتکشانند و با حمایت از انها باعث دلگرمی این قشر زحمتکش و کم توقع اند و عده ای مانند دانش اموزان و قدردانان با انها هم قدم شده اند و با انها فریاد سر میدهند اما دسته دوم که تعدادشان اندک تر هستند افرادی هستند که مخالف رسیدن فرهنگیان به جایگاه اصلیشان هستند، مانند تعداد زیادی از نمایندگان مجلس، سیاسیون و بی تفاوت های جامعه اند. اما واقعا مطالبات این عزیزان چیست و ایا انها چیزی بیشتر از حق و حقوقشان میخواهند؟ ایا انها فقط بدنبال مطالبات مالی و پول هستند که عده ای بی مسئولیت انها را به تمسخر گرفته و با ساختن پیامک های زشت و زننده این عزیزان را دل نگران میکنند؟ به نظر این حقیر اینگونه نیست و معلمان بدنبال پول نیستند بلکه انها بدنبال جایگاه اصلی خود و نقش پیامبریشان میباشند. وقتی معلم از ارج و قرب لازم در جامعه برخوردار نباشد و روحیه خوبی نداشته باشد نمی تواند دانش اموزانی پرسشگر، خوشحال و با دانش پرورش بدهد و بدینگونه نسل اینده ما که باید چرخ مملکت را در دست بگیرند عده ای ادم افسرده، سرخورده، بی فرهنگ و عقده ای پرورش میدهند و جامعه ما بجای پیشرفت علمی به تباهی کشیده میشود. در زندگی همه ما علاوه بر خانواده، معلم تنهاکسی است که تاثیر زیادی در شخصیت و منش ما بوجود می اورد و همه ما خیلی از رفتار و گفتار خودمان را متاثر از برخورد انها میدانیم. براستی در جامعه ای که معلمانش دارای رفاه نسبی و ارامش کامل نباشند و برای امرار معاش باید به شغل دوم و شاید سوم متوسل شوند میتوانند نسل موفقی را تربیت کنند؟ مطمئنا اینچنین نمیشود. اگر جامعه های پیشرفته را برسی کنیم براحتی میفهمیم که انها اموزش را در اولویت خود قرار داده اند و نسل باسواد و پرسشگر و با اخلاق انها ماحصل معلمان بزرگی میباشد، در این جوامع فرهنگیان و معلمانشان دارای جایگاه رفیع و بالایی میباشند بطوریکه مثلا در کشور المان یا فرانسه صاحبان ثروت و کارخانه دارها و اغنیا سعی میکنند در محله فرهنگیان خانه داشته باشند و زندگی کنند تا مابقی مردم فکر کنند که انها فرهنگی اند. در اعتصاب پزشکان المان، صدر اعظم این کشور در سخنرانی اش گفت که پزشکان نباید زیاده خواه باشند و انتظار داشته باشند که ما انها را همسطح معلمان بدانیم و برایشان حق و حقوق معلم را در نظر بگیرین. براستی این معلمی چه شغلی است که از دیکتاتور خونریزی مانند هیتلر گرفته تا صدراعظمی ازاده خواه مانند خانم انگلا مرکل (که از کشوری هستند که اقتصاد اول اروپا و سوم جهانند) برایشان احترام قائلند ولی نمایندگان ما انها را بحساب نمی اورند؟ در مورد جایگاه معلم و زحماتشان هر چه بنویسم کم است، فقط به همین نکته بسنده میکنم که این مدتی که کرونا همچی را تحت الشعاع قرار داده بود و مردم برای قطع زنجیره این بیماری مهلک فرزندانشان را به مدرسه نفرستادند و کلاسها بصورت مجازی بود، سختی و مشقات تدریس و تربیت محصلان نمایان شد و مقداری از زحمات معلمان معلوم شد بطوریکه خانواده های زیادی ارزوی شروع کلاسهای حضوری دعای روزانه شان شد. در پایان از نمایندگان مجلس خواهشمندم که با طرح طبقه بندی مشاغل و فرهنگیان و احقاق حقوق این بزرگواران موافقت نمایند چرا که اگر این معلمان نبودند نماینده ای هم نبود و باید در تاریکی جهل میساختند و میسوختند. و یک خواهش از عزیزانی که با این اعتراضات جوک میسازند بگویم که بقول شما که انشای علم بهتر است یا ثروت را علم کردید، بدانید در همه تاریخ علم بهتر بوده و گرنه شما شبانه روز میلیونها تومان خرج بچههاتون نمیکردید تا به مدرسه و دانشگاه بفرستید و خواسته های نرسیده خودتان را در انها جستجو نمیکردید،پس خواهشا برای این قشر زحمتکش احترام قائل شوید تا انها با ساختن فرزندان شما کشور را از این بدبختیها برهانند. معلم خوب و بی دغدغه تحصیلکردگانی خوب و با شرف تحویل جامعه میدهند. سعید بخشوده فعال و کنشگر اجتماعی.