رضا صادقیان- آنچه در فکر و گفتار شمار گسترده‌ای از مسئولان اجرایی می‌گذرد تفاوت و تضادهایی با وضعیت حال حاضر زیست شهروندان دارد.
ابتدا به بخشی از وضعیت ذهنی و اظهارات مسئولان طی یک ماه گذشته نگاهی کنیم، دیدگاهی عجیب که خواننده گمان می‌کند نه تنها وضعیت اقتصاد از منظر آنان ناخوش ‌احوال نیست، بلکه در حال طی کردن پله‌های ترقی و پیشرفت هستیم و هر لحظه بر سرعت این قطار توسعه افزوده می‌شود. دولتی‌ها معتقد هستند که آمار بیکاری رو به کاهش است، آن‌طور که وزیر تعاون، کار و رفاه گفته است. دولت به دنبال اتخاذ سیاست‌هایی برای کنترل نرخ ارز است؛ رئیس کل بانک مرکزی می‌گوید. قیمت‌های موجود ارز در بازار واقعی نیست؛ بازهم رئیس کل بانک مرکزی گفته است. بازار خودرو با اجرایی شدن سیاست‌های دولت سیزدهم آرام خواهد گرفت، هم سخن وزیر صنعت، معدن و تجارت است. قیمت سکه طلا در بازار واقعی نیست. مردم فریب سوداگران ارز و طلا را نخورند و ده ها عنوان دیگر. نگاهی به سایر عناوین در رسانه‌های مدافع دولت حکایت از آن دارد که در کوتاه‌مدت بخش زیادی از «آوارهای» برجای مانده از دولت قبل توسط مدیران فعلی برداشته شده است و کشور در سال آینده به رشد 8 درصدی خواهد رسید.
احتمالا بسیاری از مدیران اقتصادی دولت فعلی و خصوصا بدنه کارشناساسی سازمان برنامه و بودجه و وزارت اقتصاد به خوبی و روشنی می‌دانند که رسیدن به رشد اقتصادی حتی کم‌تر از 8 درصد نیازمند زمینه‌‌سازی‌هایی بوده و هست که در حال حاضر نشانه‌های مشخصی از آن در اقتصاد کشور هویدا نیست. مقدمه رسیدن به رشد اقتصادی همان‌گونه که مقام رهبری در جمع مردم آذربایجان شرقی بیان کردند، کنترل تورم، ثبات اقتصادی و ثبات قیمت‌ها، جلوگیری از کاهش ارزش پول ملی و گرانی است؛ حداقل‌هایی که در دولت اول و دوم محمد خاتمی وجود داشت و با وجودی که قیمت نفت به کم‌ترین میزان خود طی دو دهه قبل از آن رسیده بود، ولی شرکت‌های خارجی تمایل به سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف صنایع مادر، صنعت نفت، گاز و پتروشیمی داشتند و از سویی دیگر شاخص‌های فساد براساس آمارهای قابل اطمینان رو به کاهش بود. به این همه اضافه کنیم که وضعیت روابط خارجی رو به بهبود و از ثبات نسبی برخودار بود.
در حال حاضر دولت‌مردان از شرایط موجود و آینده به گونه‌ای سخن می‌گویند که حداقل‌های این وضعیت در زندگی مردم وجود ندارد؛ به عبارتی امکان برقراری ارتباط میان جهان گفتاری، وعده‌ها و خوش‌بینی مسئولان اجرایی با دنیای مردم میسر نیست. در جهان مسئولان آمارهای بیکاری رو به کاهش است؛ اما مردم در دنیای خودشان چنین امری را لمس نمی‌کنند. در دنیای مسئولان قیمت دلار 28 هزار تومان است، اما در زندگی واقعی مردم قیمت دلار 47 هزار تومان. در دنیای مسئولان قیمت پژو پارس 205 میلیون تومان و در بازار آزاد که اغلب مردم با آن سر و کار دارند 470 میلیون تومان است!
 بنابراین تا هنگامه‌ای که به صورت مشخص در جهان واقعی و آنچه به صورت مستقیم با زندگی مردم ارتباط دارد و شهروندان شرایط واقعی اقتصاد را در زندگی متوجه می‌شوند، تغییرات واقعی حاصل نگردد، سخن درمانی مسئولان اجرایی و خصوصا مدیرانی که قبل از انجام کارهای اجرایی درباره کم و کیف آن مصاحبه‌های پی‌درپی می‌کنند، امید چندانی به بهبود شرایط حداقل با توجه به توانایی مدیران فعلی و زیست آنان در جهانی دیگر امکان‌پذیر نخواهد بود.