اَفتونیوز| وحید استرون نوشت، رباعی چون سایر قالب های شعری ( همچون مثنوی، دوبیتی، چهارپاره و …) نقشی موثر و تثبیت شده ای در زنجیره ردیف موسیقی کلاسیک ایرانی داشته است و گاه در مقام «تکه» یا «گوشه ای» مشهود و مبرهن است. این تاثیرگذاری به قدری است که در برخی روایات، تکه ای را تحت عنوان «رباعی» در ردیف دستگاه شور و همچنین در نوا گنجانیده اند که گویا این ملودی ها منسوب به «حبیب سماعی» است. این تکه هم به صورت آوازی  و بیشتر به صورت ضربی  اجرا می شود که یکی از معروفترین اجراهای آن به شکل ضربی، مربوط به اجرای محمدرضا شجریان است که با یکی دو رباعی از مولانا (نازار دلی را …) صورت گرفته است که البته می توان با رباعی هر شاعر دیگری خواند و اجرا شود. ولی سخن ما از «خیام نیشابوری» است و فارغ از «خیام خوانی» ویا «رباعی خوانی» که در شهرهای استان بوشهر معمول و مرسوم است، یکی از ماندگارترین اجراها در سبک موسیقی کلاسیک ایرانی مربوط به آلبوم خیام است که در سال ۱۳۵۶ با همکاری شاملو به عنوان گوینده اشعار و آهنگسازی فریدون شهبازیان و صدای محمدرضا شجریان تولید شد. خلاصه معروفترین کار فریدون شهبازیان هنوز آلبوم خیام است که با آوازخوانی شجریان انجام شد. موسیقی اش را شهبازیان ساخت و شاملو هم شعرها را دکلمه می کرد. این آلبوم که به شکل کاست منتشر شده بود موفقیت بسیار فروش چشم گیری داشت. این به‌خاطر اشعار و رباعیات خیام و در نهایت هنرمندان برجسته ای بود که در این آلبوم همکاری داشتند.