در حال حاضر در منطقه کهگیلویه و بویراحمد، هیچ صدایی جز صدای دلسوزی و مهربانی با مردم از سوی نامزدهای دوازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی به گوش نمی‌رسد.

این نامزدها همگی اظهار می‌کنند؛  قصد حل مشکلات مردم را دارند، اما بسیاری از آنها برنامه‌های عملی برای اجرای این اهداف ارائه نکرده و وعده‌هایشان تنها به اندازه یک شعار محدود می‌شود.

برخی نامزدها خلاف ماده ۵۶ قانون تبلیغات انتخاباتی، قبل از زمان تبلیغات قانونی و رسمی آغاز کرده اند. فعالان ستادهای انتخاباتی خود را به خیابان‌های شهرها می‌فرستند تا تبلیغات را به سرعت شروع کنند و با راه اندازی متینگ‌های تبليغاتی از رقبای خود در جذب آراء مردم پیشی بگیرند.

همه نمایندگان در حال ارائه شعارهای تبلیغاتی هستند، اما این واقعیت را می‌دانیم که اگر حتی نیمی از این شعارها به واقعیت تبدیل شود، وضعیت استان گل و بلبل می‌شود. برخی از نمایندگان فعلی و سابق مجلس نیز برای جلب آراء از رقبای انتخاباتی خود، دستاوردهای دولت در زمینه‌های مختلف از جمله سلامت، عمران، فرهنگ، آموزش و... را با ایجاد تیزرهای تبلیغاتی به نام خود معرفی و ثبت می‌کنند.

این در حالی است که وظیفه نمایندگان مجلس شورای اسلامی بیشتر در نگارش قوانین و نظارت بر اجرای صحیح آن‌ها است و نه در انجام کارهای اجرایی. نکته جالب ماجرا اینجاست که هیچکدام از نمایندگان سابق، خود را مسئول وضعیت فعلی استان نمی‌دانند.

اگر به خود آییم و کمی بیندیشیم می بینم در همین دو سه ماه خبرهای تلخ و ناگوار خودکشی جوانان به گوش می‌رسد تا جاییکه همین هفته گذشته در بخش دیشموک دو جوان اقدام به خودکشی کردند.

تا کی مردم باید تاوان  اعمال نمایندگان و مسئولان بی درد را پس بدهند؟

امروزه باید به تفاوت تبلیغات نامزدها توجه کنیم و ببینیم چه کسانی تبلیغات خود را برای رهایی مردم از وضعیت موجود، بدون تشریفات و هزینه‌های هنگفت و خیلی ساده و با ماشین های ایرانی در بین مردم آغاز کرده و چه کسانی با هزینه‌های میلیاردی و با ماشین‌های شاسی بلند و لشکرکشی برای تبلیغات در مراسم تشییع همین جوانان شرکت می‌کنند؟

بدون شک، فردی که خود از دل مردم برآمده و با مشکلات آنان آشناست، احساسات و درد مردم را درک می‌کند و برای حل آنها به تلاش می‌پردازد. این فرد باید در محرومیت‌ها زندگی کرده باشد و باید از محرومیت‌ها و چالش‌های استان بزرگ خود آگاه باشد. بهتر است این فرد نه از تهران واصل شده باشد و نه محیط شهری تهران را تجربه کرده باشد، زیرا افرادی که با ماشین‌های شاسی بلند در زمان انتخابات به مناطق روستایی می‌آیند، ممکن است از مشکلات اصلی مردم همچون چاله‌ها و دست اندازی‌های جاده‌ها فهم نکنند. این امور حیاتی را نمی‌توان باور کرد، فردی که در محیط شهری آسوده زندگی کرده است، به درستی با درد و نیازهای واقعی مردم ارتباط برقرار کند.

امید است روزی فرا رسد که نمایندگان مجلس با اخلاص و تعهد خدمت به مردم و بهبود آسایش زندگی آنان را در اصلی ترین وظیفه خود بدانند و به جای تمرکز بر آسایش خود و نزدیکان خود، مردم را اصلی ترین دغدغه خود بدانند. امیدواریم که نمایندگان این نهاد مهم، وظیفه خود را به عنوان نمایندگان واقعی مردم درک کرده و تمام توان خود را برای حل مسائل و بهبود شرایط زندگی جامعه به کار بگیرند.

فرشاد ارغنده

کارشناسی ارشد مهندسی برق دانشگاه تربیت مدرس تهران