اَفتونیوز| علی مندنی پور به مناسبت سالروز وفات کی عطا طاهری متنی به شرح زیر به این پایگاه خبری ارسال کرده است:

به یادِ بزرگ مردِ شهر و دیارم، کی عطا طاهری

علی مندنی پور

نهم فررودین سالروزِ کوچِ همیشگی شادروان کی عطا طاهری بویراحمدی خالقِ " کوچ، کوچ" را گرامی می داریم.

خردمندِ دنیا دیده،مُرشد و معلّم بزرگ ،اندیشمند سُتُرگ و نامدار، افتخارِ قوم و قبیله ، از آخرین چابک سوارانِ بجای مانده از دفترِ زیبای خاطراتِ دور و راویِ صادقِ تاریخِ پر فراز وفرود دیارمان ، همدم و مونس همیشگی کتاب، نویسنده ی خوش ذوق و توانا.

هم او که به فرهنگ و  هویّتِ دیرپا و پُربارِ مامِ میهن عشق می ورزید، دریا دل بود و روحیه ای شاد داشت و چون سرو به آزادی و آزادگی شُهره و ازدریچه نگاهش، همه ی زمین، سرزمینِ مادری اش بود و خانواده بشری قبیله اش.

زلال بود و ساده و بی پیرایه و چونان باران، بی منّت برتشنگانِ آگاهی‌ و معرفت می بارید.

بزرگ بود و بزرگ زاده، استوار بود و لبریزاز اراده.

نمادِ وفا ، صفا و یک رنگی بود وخوش پوش و خوش قول وخوش بیان و در همه‌احوال مبارز، پیشگام و مدافع حقوق مردم.

دردهایش را برای خود و شادی هایش را با "دیگران" تقسیم می کرد.

رفیقِ شفیقِ روزهایِ تنگ وتنهایی بود وسخت دل بسته ی استقلال، آزادی و آبادی ایران.

چهره ی ماندگاری که، پیوسته "مرگِ حقیقی" را "مرگِ امیّد" می‌پنداشت و واژه ی ناامیّدی در قاموسِ فرهنگِ پنداری ،گفتاری و کرداری اش جایی نداشت و مُردن" با عزّت" را  بِه از زندگیِ در "ذلّت " می‌ دانست.

معلّمِ اخلاق، بزرگ مردی که در نخستین روزهای زندگی بناگاه‌ از وجودِ پدرِ صاحب نامش محروم و در دامان پر مهرِ مادر، در غربت و در بدری با شیره جان او و تحمّل رنجِ  بسیار پرورش یافت و همه ی جان و جهان اش مادرش بود.

با وجودیکه از جایگاهِ قدرت برخاسته بود، امّا در میدان عمل با " آن" میانه ای نداشت.

هم او که ، در اوانِ جوانی "سَرای زرنگار" را با "نام نیک" طاق زد!

درویش صفت بود و ساده زیست و بی رنگ و ریا، نیک اندیش بود و  درست گفتار و راست کردار و ستایشگرِ عدالت و آزادی.

به باورِ آن زنده یاد همگان سفیرِ خدمتیم و برای همزیستی مسالمت آمیز و یاری به هم نوع آفریده شده ایم و بیش و پیش از هر چیز انسانیم و مسئول.

آزاد مردی که سر کشیدنِ "باده آزادی" را نه برای" بد مستی "که با هدفِ وصالِ به "سرمستی "دوست می‌داشت و فلسفه وجودی زندگی را نه کسب ثروت و قدرت،که دیدن گلِ رویِ آزادی و شادی و نشاط مردم می دانست و به پیروی از مشربِ شاعرِ انسان دوست و آزاده ،جبران خلیل جبران بر این باور بودکه:

"زندگی بدون آزادی به جسمِ بی روح میماند و آزادی بدون اندیشه به روحی آشفته".

مردِ مردم داری که در شادی همگان شاد بود و سرخوش و در غم ها، شریک و همراه و همگام.

محرمِ راز هایِ سر به مُهر و گِره گشایِ گِره های نا گشوده و سنگِ صبور غریبه و آشنا به ویژه  جوانان.

هم او که؛

دربِ  خانه کوچک امّا با صفایش،  درهمه احوال، بر روی همگان گشوده بود و چونان "کُنارِ بِنگِشتُون"، شمعِ جمعِ محفلِ جویندگانِ دانش و دانایی واز بام تا شام، پذیرای جمعِ مریدان و دوستداران.

                            روانش شاد