افتونیوز - علی ضامنی پور

امروزه، جامعه ایران نماینده ناپذیر شده؛ دیگر هیچ کس نماینده آنها نیست و کسی نیز نمی تواند چنینی ادعایی داشته باشد؛ افرادی که تا دیروز تصور می کردند، نماینده مردم اند، شگفت زده از این شیوه عمل آنها شده اند. مردمی که در این 50 سال، از غرب گریزان و به ارتجاع سنتی پشت کرده اند، در یک بی شکلی آشکار، در پی تحقق خواسته های خویشند. اینان یک ناسازه تمام و یک سازه ناتمام اند. کسی نمی تواند به جای آنها سخن بگوید. تصمیم مردم ایران، تحقق همه آن چیزهایی است که دیگران نمی گفتند و تصویر چیزهایی است که دیگران نکشیده اند.
در مواجهه با این مردم، سلبریتی ها و اینفلوئنسرها، نقششان را در راهبری از دست داده اند، همانگونه که ماهواره ها از دست داده اند، همانطور که حوزویان؛ رهبران سنتی؛ دانشگاهیان؛ روزنامه نگاران  و تحلیل گران سیاسی. مانند ورزشکار حرفه ای دو ماراتن، در لحظات پایانی همه را پشت سر گذاشتند و عبور کرده اند.
مردم ایران ذهن انباشتی ندارند، آنها چندان تاریخ را به حافظه نمی سپارند؛ چنین به نظر می رسد که ذهن ایرانی برداشت می کند، انباشت نمی کند و در هر دوره ای این برداشت را در جهت خیر عمومی اش، شکل می دهد.
این مردم جهان را از دریچه رسانه ها؛ مسافرت ها؛ مهاجرت ها؛ شبکه های اجتماعی؛ مسائل حل ناشده سال های اخیر،  بی آبی و ...نگاه می کنند، به یک دریچه بسنده نمی کنند، جسورانه به هر قالبی نه می گویند و تصمیم می گیرند.
این مردم با همه قدم می زنند و در همان حال خود را مقایسه می کنند، با روشنفکران؛ روحانیون؛ سیاست مداران؛ غربی ها؛ شرقی ها همگام می شوند؛ ارزیابی می کنند؛ ورانداز می کنند؛ بازنگری می کنند و دوباره خلق می کنند.
در همین انتخابات؛ پیش بینی آگاهان به واقعیت، نزدیک بوده، اما، باز هم برای بسیاری قابل باور نبود. با این حال مردم گام بلندی برداشتند و دیگران را مبهوت خود کردند؛ از تحریم کنندگان؛ تا کاسبان تحریم؛ که با وقاحت و بی شرمی تمام و با عبور از مرزهای قانون و اخلاق، اموال ملت را به پای یک جریان حداقلی ریختند.
مردم در دو سال گذشته به بسیاری نه گفتند، به تحریم گران، به صدا وسیمای بی بند و بی بار، به تریبون داران پر قدرت بی مهار، به فرمانداران و شهرداران کیسه دار، به آمریکا، به روسیه، به اسرائیل، به «بی.بی.سی» به «ایران اینترنشنال» و به همه بلندگوهایی که می خواستند جریان سازی کنند نه گفتند. این مردم، مردمِ افغانستان و عراق و مصر و لیبی نبوده و نیستند!!
این مردم از آنهایی که تحلیل می کنند؛ از آنهایی که در مصلی تهران اشک می ریزند و از سرچشمه مَشک می دزدند؛ آگاهی دارند و نیز از آنهایی که در واشنگتن و تل آویو، تهدیدشان می کنند، نمی هراسند.
مردم ایران نماینده ناپذیر شده اند؛ هیچ کس نمی تواند ادعا کند که نمایندگی اش را به عهده گرفته، همین بی قدرتان؛ به تنها مرجعی تبدیل شده اند که درست عمل می کنند، رفتارشان به شکلی عجیب، تحلیل ناپذیر شده است؛ بازنمایی این مردم دیگر آسان نیست.
این مردم خود تصمیمشان را می گیرند، جهانشان را خود ترسیم می کنند و با الهام از پیرامون، با تدبیری که خود به کار می برند و با آنچه که از گذشته برداشت کرده اند، با ادبیات، با شعر، با استعاره و با برنامه ریزی خلاقانه، تصمیم می گیرند.
این مردمِ مشرک به ایدئولوژی ها و گفتمان های موجود و مرتد به باورهای حاکم اند؛ همه این مردم؛ همه آن نیمی که به انتخابات نه گفتند و آن نیمی که دو نیم شدند، دوباره به هم شده اند تا در پی طرح ریزی سازه ای تازه تر، از دیروز گام بر دارند.
این مردمِ سختْ جان و امیدوار، دماوندی از قدرت بی قدرتان اند؛ از این مردم بهراسید آنچنان که از مرگ می هراسید!!!