افتونیوز| همه ساله ۳ درصد از درامدهای نفتی به استان‌های نفت‌خیز کشور اختصاص داده میشود و یکسوم از سهم هر استان به بخش‌ها نفت خیز اختصاص داشت و دوم سوم سهم هر استان به مناطق محروم اختصاص می‌یافت. استان کهگیلویه و بویراحمد به دلیل تولید و صادرات نفت یکی از این استان‌ها بود و مثل همه استان‌های نفت‌خیز از سهم استان ،  ۱/۳ ( یک سوم) سهم استان، مربوط به مناطق نفت خیر  یعنی گچساران و بهمئی بود  و ۲/۳( دو سوم) دیگر را به مناطق محروم استان اختصاص میدادند.  یعنی از آن یک سوم که فقط مربوط به بخش‌های نفتی مثل گچساران و بهمئی بود نمیشد به دیگر مناطق استان اختصاص داد اما از این دو سوم مناطق محروم می‌شد به مناطق محروم شهرستان گچساران و بهمئی مثل باباکلان اختصاص داد.

در قانون بودجه سال ۱۴۰۲ این موضوع برای همه استان‌های نفت خیز کشور دچار تغییراتی شد و مصوب گردید حداقل ۵۰ درصد از همان ۱/۳ مناطق نفت خیز مثل بهمئی و گچساران را میتوان به دیگر مناطق محروم استان در لنده، مارگون دیشموک و مناطق محروم دیگر هزینه کرد،  بنابراین بخشی از سهم بودجه نفت مناطق گچساران و بهمئی به دیگر مناطق محروم استان اختصاص پیدا کرد که شامل مناطقی از باشت تا بویراحمد و مارگون و کهگیلویه و ...می‌شدند.

اگر منطقی به این موضوع نگاه کنیم این قانون خیانت به مردم مناطقی مثل گچساران و بهمئی بود که از همین سهم ۱/۳یعنی تقریبا ۳۳ درصد سهم نفت استان محروم شوند بنابراین شاهد اعتراضات مسئولان و نمایندگان بخش‌های نفت خیز در همه استان‌های نفت خیز شدیم و این افراد اعتقاد داشتند نباید از سهم یک سوم بخش‌ها و شهرهای نفتی به دیگر نقاط استان‌ها کمک‌کرد در نهایت فقط یک سال این قانون اجرا شد اما در قانون بودجه سال ۱۴۰۳ تصمیم گرفته شد مجدد این قانون به همان رویه ماقبل ۱۴۰۲ برگردد و مثل گذشته  یک سوم نفت را فقط به مناطق نفت خیز استان‌ها تخصیص بدهند و دو سوم سهم نفت استان‌های نفت خیز  را به مناطق محروم  استان‌ها اختصاص دهند، این یعنی مجدد از سال ۱۴۰۳ مانند سال ۱۴۰۱، ۱۴۰۰ و قبل، هر میزان پولی از این ۳ درصد درآمد های نفتی برای استان در نظر گرفته میشد یک سوم آن مخصوص بخش‌های نفت خیز بود و ۲/۳ ،( دو سوم)

آن مربوط به مناطق محروم این استان ها است.

این قانون و کاهش سهم نفت گچساران و بهمئی فقط در بودجه ۱۴۰۲ و در همه استان‌های نفت خیز  اعمال شد و صرفا مربوط به استان کهگیلویه و بویراحمد نبود و در قانون بودجه ۱۴۰۳ برای تمام‌استان‌های نفت خیز تغییر کرد و به همان رویه سابق برگشت.

با اطلاعات دقیق مشخص گردید نمایندگان استان آنچنان در خواب غفلت و درگیر حاشیه‌ها بودند که کوچکترین اطلاعی از تغییر این قانون در بودجه ۱۴۰۲ نداشتند و به همان شکل از تغییرات و برگشت این قانون به حالت سابقش خبر داشتند. یعنی حذف بخشی از یک سوم سهم نفت  استان‌های نفت‌خیز در سال ۱۴۰۲ بدون اطلاع نمایندگان استان در قانون بودجه لحاظ شده است. و بعد از اعتراضات در برخی شهرهای نفتی استان‌های نفت‌خیز، مانند اعتراض شدید سید ناصر حسینی نماینده گچساران ، این قانون به حالت اولیه خود قبل از ۱۴۰۲ برگشت. و نمایندگان سابق استان هنوز نمیدانند چه اتفاقی افتاده است.

اقای تاجگردون در زمان نوشتن قانون بودجه ۱۴۰۳ نماینده  مجلس نبود اما چون پارسال روی این موضوع اعتراض کرده بود احتمال میرود بعد از پیروزی در انتخابات از طریق رفقای خود پیگیر اصلاح این موضوع شده باشد اگرچه افراد دیگری از شهرستان های نفت خیر دیگر استان‌های نفتی نسبت به این موضوع معترض بودند و میگفتند وقتی دو سوم از سهم ۳ درصد دراندهای نفت به مناطق محروم تخصیص داده میشود حداقل این ۱/۳ سهم مناطق نفت خیز استان‌ها به صورت کامل فقط به بخش‌های نفت خیز استان‌ه ابلاغ و  تخصیص داده شود.

محمد بهرامی نه در  زمان تدوین قانون بودجه۱۴۰۳ در اواخر سال ۱۴۰۲ و اوایل ۱۴۰۳در  مجلس حضور نداشتند و کوچکترین نقشی در حذف این سهم نفت نداشتند اگرچه باز تکرار میکنیم این سهم حق گچساران و بهمئی بود و فقط در سال ۱۴۰۲ در قانون بودجه برای همه استان‌های نفت خیز مصوب کرده بودند حداقل ۵۰ درصد از این ۱/۳ را میتوان به نقاط محروم اختصاص داد. در حالی بهتر بود در همان ۱۴۰۲ مینوشتند به روستا ها و نقاط محروم مناطق نفت خیز اختصاص داده شود. مثلا به مناطق محروم شهرستان گچساران و بهمئی اختصاص داده شود.

اگر عده ای به اشتباه این بودجه را سهم خود میدانند و فکر میکنند غلامرضا تاجگردون در اسفندماه ۱۴۰۲ و فرودین و اردیبهشت ۱۴۰۳ که بودجه تدوین و ابلاغ گردیده در بازگشت این قانون به قبل از ۱۴۰۲ نقش داشته است باید نمایندگان مجلس پاسخگو باشند چگونه جناب تاجگردونی که در مجلس نبوده توانسته چنین کاری کند و شما نمایندگان مجلس حتی از مفاد و تغییرات این قانون در ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ بی اطلاع هستید؟ که نگارنده اعتفاد دارد چنین نبوده و خیلی از مسئولان و مدیران شهرها و بخش‌های نفتی در ۱۴۰۲ همچون سید ناصر حسینی نماینده گچساران به شدت معترض این قانون شدند و در ۱۴۰۳ این قانون در بودجه به حالت قبل برگشت. و غلامرضا  تاجگردون صرفا توانسته مخالفت خودش با این بند از قانون بودجه را به سمع و اطلاع قانون نویسان برساند. و در این بین کوچکترین حقی از شهرستانی یا بخشی ضایع نشده است و مردم گچساران و بهمئی و دیگر بخش‌های نفت خیز ایران صرفا به حق خودشان رسیدند.

اما سوالی که خیلی مهم است و پاسخش در حد فاجعه می‌ماند چگونه و چرا دو نفر از نمایندگان سابق استان در مجلس از تصویب این قانون در بودجه ۱۴۰۲ و حذف مجدد این قانون در ۱۴۰۳ بی خبر می‌باشند؟