افتونیوز| "علی خرم" از مخاطبان این پایگاه خبری در یادداشتی که ارسال کرده است، نوشت:

دهدشت به لحاظ آرمانی اتوپیایی است که با شنیدن نام آن، خیالِ فرزندانش در هر کجای پهنه ی گیتی مُشَعشَع می گردد. اما برای شناخت واقعی آن باید از عرصه یِ خیال به عالم نظر آمد.

به لحاظ جغرافیایی دهدشت، شهری(اگر بتوان نام شهر را بر آن نهاد) است در ارتفاع هشتصد متری از سطح دریا در جنوب غربی ایران در استان کهگیلویه و بویراحمد که در جنوب و جنوب غربی آن دو شهر گچساران و بهبهان واقع شده است.

اندیشمندان علوم انسانی تعاریف متفاوتی از شهر ارائه داده اند. هر کدام به فراخور سطح و ساحت خود آن را شرح و بسط داده اند.

اما «معنی عام شهر و شهرنشینی در طول تاریخ بشر، معادل مفهوم تمدن است».

تمدن شاید با اندکی تسامح همان انباشت خرد جمعی، و از پرتو آن همکاری و همدلی یک جامعه برای پیشرفت و توسعه و در کل بهزیستن است.

تاریخچه ی دهدشت به لحاظ دیرینگی تا عهد شاپور یکم، دومین شاه ساسانی به عقب می رود. بر همین اساس نام دیگر آن را «بلاد شاپور» می خوانند.

از دیگر سو در سندی که در سالهای اخیر یافت شده و مربوط به عصر شاه عباس صفوی است با نام «قریة الدشت» از آن ذکر شده است.

با این تاریخچه کوتاه دهدشت در سه دوره یِ ساسانی، سلجوقی و صفوی رونق و توسعه مثال زدنی داشته است. وجود کاروانسراهای بزرگ، مسجد جامع، مسجد مورک، گرمابه کهیار، بازار، تجارتخانه و برج و باروی اطراف شهر نشان از رونق و رشد آن بوده است.

ارسطو در ابتدای کتاب «سیاست» اهمیت خوب ساخته شدن یک شهر را در فراهم کردن امکان خوب زندگی کردن برای شهروندان نشان می دهد.

اما امروز برای توصیف و تعریف این شهر نمی دانیم از کدام مزیت مثبت آن صحبت کنیم!.

«مهاجرت» مهمترین خروجی این شهر در سالیان اخیر بوده است. به طوری که مردم برای خروج از بُن بستِ زندگی، فرار را بر قرار ترجیح داده اند.

«اِلِمان» ها یکی از آیتم های معرفی هر شهر و بلادی است. در این شهر اِلِمانی که مُعرّف تاریخ و فرهنگ این سرزمین باشد نیست.

«مبلمان شهری» در این دیار از دیگر پدیده هایی است که به کلی فراموش شده است.

جامعه پذیری و مشارکت شهروندان در زندگی شهرنشینی فقط و فقط در انتخابِ عاطلِ اعضای شورای شهر خلاصه شده است.

سینما در این شهر نیست.

دفعِ پسماند های انسانی به فجیع ترین و ابتدایی ترین شکل در حاشیه شهر سوزانده می شود که آلودگی ناشی از آن سلامت شهروندان و محیط زیست را به خطر انداخته است.

سرویس بهداشتی عمومی قابل استفاده در این شهر وجود ندارد.

راه های ارتباطی و ورودی های شهر غیراستاندارد و خطر آفرین است.

شهر  به طور کلی نه رشد کمی داشته و نه کیفی!

منطقه یِ بِکری است که به حیاط خلوتِ سیاسیونِ مرکز نشین تبدیل شده است.

با این حال به قول شیخ اجل:

«اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران»

در این قرن که سرعت رشد و توسعه یِ جهان، ساعتی و لحظه ای شده است و تکنولوژی با کمک هوشی مصنوعی به پیش می رود برای توصیف شهرِ دهدشت، جز همان اشاره به بافت قدیمی که چنان رها و بی اهمیت شده که در افواه و اذهان عمومی به «کَلگَه کُهنه» معروف شده است، شرحی وجود ندارد.