افتونیوز| یادداشت مخاطبان  - سهیلا نیک اقبالی

بزرگداشت روز جهانی زن، فرصتی مغتنم است تا با ارج نهادن به مقام شامخ زنان، از نقش بی‌بدیل آنان در تعالی و پیشرفت جوامع بشری قدردانی نماییم.

در این راستا، با کمال افتخار، نام نیک عمه‌زاده و زن عموی گرانقدرم، بی بی جهان بانو فرد بویراحمدی(نیک اقبالیان)، را با تجلیلی شایسته، در لوح یادها ثبت می‌نمایم.

بانویی که نه تنها در خاندان خویش، بلکه در گستره‌ی اجتماع، منشأ خیر و برکت بود و با اندیشه‌های والا و کردار نیکو، چراغ راه بسیاری از جویندگان حقیقت گردید.

به باور اینجانب، ادای احترام به چنین شخصیت‌های برجسته‌ای، ادای احترام به گوهر تابناک زنانگی است؛ همان گوهری که به تعبیر زیبای ملک‌الشعرای بهار، "شعر خداست" و با ظرافت و لطافت بی‌مانند خود، هستی را معنا می‌بخشد.

زنده‌یاد جهان بانو بویراحمدی، گوهری نایاب بود که فروغ امید را در دل‌ها می‌افروخت ،و با اشعه‌ی پرفروغ وجودش، جان‌ها را از تیرگی و ناامیدی رهایی می‌بخشید.

بخت‌یار بودم که در محضرش شاگردی نمایم و از زلال دانش و تجربیات گرانبهایش سیراب گردم. حافظه‌ای قوی و ذهنی روشن داشت و با تسلطی مثال‌زدنی بر تاریخ و سیاست، زوایای پنهان رویدادها را آشکار می‌ساخت. در عین حال، با درک عمیق از ظرافت‌های روحی و روانی زنان، راهکارهای کارآمدی برای زیستن شرافتمندانه و دستیابی به کمال انسانی ارائه می‌نمود. بی‌شک، این موهبتی الهی بود که وی با سخاوت تمام، آن را در طبق اخلاص نهاده و به همگان ارزانی می‌داشت.

همنشینی با او، همچون قدم نهادن در باغی پر از گل‌های مینا بود؛ باغی که عطر دل‌انگیز معرفت و معنویت، مشام جان را نوازش می‌داد و روح را به پرواز در می‌آورد. یادش جاودان و نامش بلند باد.

نور پرفروغی که او برافروخت، به یمن همت والای فرزندان شایسته اش، پیوسته تابان خواهد ماند و دل‌های مشتاقان را روشنایی خواهد بخشید. به راستی، چه ارزشی والاتر از این  هست که انسان، نور وجود خویش را کشف نماید و با تعالی و کمال‌یابی، به اوج معنای زندگی دست یابد؟

این اوج‌گیری، مستلزم تعهدی راسخ به خانواده، اجتماع و تمامی انسان‌هاست؛ تعهدی که با عشق و عملکردی آبرومندانه، زندگی را به تجربه‌ای دلپذیر و ارزشمند مبدل می‌سازد. چه نیکو گفته است میشل اوباما، بانوی فرهیخته‌ی آمریکایی، که "یک نور، نور دیگر را می‌پروراند."(کتاب نوری که باخود داریم)

بی بی جهان بانو، بی‌شک از پیشگامان روشنگری و اعتلای زنان در عصر خویش بود. و چه افتخاری والاتر از این که فرزند برومندش، دکتر سامان نیک اقبالیان (اولین جراح پیوند پانکراس خاورمیانه) نیز با تأسی به مادر بزرگوار خود، در زمره‌ی طلایه‌داران دانش و خدمت قرار گرفته و با دستان شفابخش خویش، بارقه‌های امید را در دل بیماران زنده می‌سازد.

به قول زیبای مایا آنجلو: "هیچ چیز نمی‌تواند نوری را که از درون می‌تابد، به خاموشی بکشاند."

یاد و نام این بانوی والا مقام، بانوی جهان،تا ابد در دل‌ها زنده و جاوید خواهد ماند.

روانش مینوی باد