تا زمانی که نسلی از زنان آزاده بوجود نیاید، هرگز نسلی از مردان بزرگ را نخواهیم دید.

160 سال پیش اولین فریاد زنان آزادیخواه دنیا به گوش جهانیان رسید. آنهم از یک کارگاه ریسندگی و بافندگی!

بگذار برایت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویم: زنان کارگر بافنده آمریکا در سال 1857 در شهر نیویورک خواستار افزایش دستمزد و کاهش ساعت کار شدند و شجاعانه برای کسب مطالبات‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان در مقابل پلیس ایستادگی کردند. چه بسیار از آن ها دستگیر و حتی کشته شدند. بعد از گذشت بیش از پنجاه سال از آن روز، کاگران زن کارخانـۀ نساجی کتان در شهر نیویورک به منظور احیا خاطرۀ اعتصاب در این روز را که تبعیض، محرومیت و فشار کار و حقوق بسیار کم زنان را بیاد می آورد دست به اعتصاب زدند، صاحب این کارخانه به همراه نگهبانان بخاطر جلوگیری از همبستگی کارگران بخش های دیگر با اعتصاب گران و عدم سرایت آن به بخش های دیگر، این زنان را در محل کارشان محبوس ساخت و بعدا به دلایل نامعلوم کارخانه آتش گرفت و فقط تعداد کمی از زنان توانستند از این حادثه نجات یابند و مابقی 129 تن از زنان کارگر در این آتش سوختند!

"کلارا زتکین" یکی از زنان آزادیخواه آلمانی، تمام انرژی و استعداد خود را برای مردم و به ویژه زنان به کار گرفت و خواسته های مبارزان زن در آلمان را مبنی بر هشت ساعت کار در روز، تعصیلات ویژه در ایام زایمان و سایر حقوق طبق قانون را تقاضا کرد. به ابتکار او بود که "8 مارس 1975" به عنوان "روز بین المللی زنان" نام گذاری شد و همه ساله در چنین روزی مسائل و مشکلات زنان در نشست ها و سخن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رانی ها به بحث و نقد، و داوری گذاشته می شود. در واقع می توان گفت آغاز حرکت برای شکل گیری یک روز و اختصاص آن به زنان، ابتدا از دل فعالیت های اعتراضی زنان کارگر در آغاز قرن بیستم در امریکای شمالی و سراسر اروپا نطفه بست.

جای تاسف اینجاست؛ حرکتی که 160 سال پیش در اروپا و امریکا آغاز شد هنوز به جهان سوم ما نرسیده است! هنوز دخترانمان بدون حق انتخاب، ازدواج می کنند، مادرانمان بدون حق اعتراض شکنجه می شوند و زنانمان با بی عدالتی کنار گذاشته می شوند تا جهان مردانه پیرامونمان مردانه تر به حیات ادامه دهد!

امروز روز تاریخی نیمی از مردم دنیاست، قشری که سهم بزرگی در ادامه حیات بشری را به دوش می کشد اما شاید هنوز به 30 درصد از جایگاه، موقعیت و حقوق خود نرسیده است. این رقم در کشور ما بی شک تک رقمی است زیرا زنان در ایران از حداقل ها هم دستشان کوتاست.

آنچه امروز پس از گذشت یک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌صد و شصت سال، زنان سراسر جهان را وا می دارد که پاسدار این روز باشند نه فقط خود این روز فرخنده بلکه آرزوی تاریخی برای خواستن "روزی" از آن خود و "فضایی" از آن خود است، و این روز محور و انگیزۀ بسیار قوی، فرامرزی و فراعقیدتی است برای فریاد مشترک جهانی به منظور رسیدن به همبستگی، برابری و رفع ظلم و خشونت و بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌عدالتی!

سخن بر سر این روز و آن روز در ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تاریخمان رسمی نیست، بلکه سخن بر سر نابرابری و تبعیض است و این روز سمبل خواسته زنانی است که در دیروز نمانده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند و خواستار تغییراند! آنها کار می خواهند، حقوق برابر، زندگی انسانی و عادلانه می خواهند تا از این رهگذر، به عنوان یک انسان کامل شناخته شوند و بتوانند از حقوق شهروندی و مدنی جهان، بهره بگیرند.

زنان مبارز دیروز در امریکا و آلمان چه جایگاهی را برای زنان خود باز کرده اند؟ و ما زنان جهان سوم کجای تاریخ ایستاده ایم؟! آلمان و امریکا و روسیه جلوداران این واقعه بودند و امروز مزد این جلوداری را می گیرند و زنان خود را در جایگاههای کلان مدیریتی گماشته و محترم داشته اند.

نگاه تطبیقی به وضعیت مدیریتی زنان در ایران و سایر کشورها نیز نتایج قابل تاملی را به دست می دهد که چندان بهتر از بررسی وضعیت داخلی نیست. درصد مدیران اجرایی زن در طی سال های 1992-1996 در بین 76 کشور جهان نیز حاکی از این امر می باشد که ایران پس از کشورهای امارات متحده عربی، سوریه، کره و ... در زمره کشورهای دارای پایین ترین سطح حضور زنان در سطح مدیریتی قرار گرفته است.

بطور کلی موانع مشارکت زنان از دیدگاه زنان و مردان شامل موارد زیر می باشد:

1- حاکمیت و غالب بودن تفکر مردانه در انتخاب مدیران و برنامه ریزان و سیاست گذاری و برنامه ریزی در سطح کلان (عامل فرهنگی)

2- عدم باور جامعه به توانایی زنان در اداره امور در صحنه های مدیریتی، سیاست گذاری و برنامه ریزی در سطح کلان (عامل فرهنگی).

3- نبود امکان استفاده از فرصت های شغلی برابر در مقایسه با مردان در تصدی پست ها و مشاغل رده بالای سازمانی (عامل اجتماعی).

4- ساختار مردانه عرصه های مدیریتی و سیاست گذاری و برنامه ریزی و نبود انعطاف آن با نقش های مختلف زنان (عامل اجتماعی)

5- حاکمیت تفکر سنتی مرد سالاری در جامعه(عامل فرهنگی).

6- فقدان الگوهای مناسب در عرصه های مدیریتی و سیاست گذاری بر زنان.

7- ضروری ندیدن استفاده از زنان در مشاغل بالای مدیریتی (عامل فرهنگی).

در این نوشتار به دنبال حقوقی فراتر از مردان در عرصه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و ورزشی روستای بزرگ شده ی کهگیلویه و بویراحمد نیستم، حتی در توهم کورکورانه حقوق برابرهم شاید نباشم!!! چون هنوز فضا آنقدر آماده پذیرش این خواسته بزرگ و بحق نیست! بلکه در این بحران بی عدالتی علیه زنان قبلیه ام، خواهان برقراری حقوق انسانی هستم، حقوقی برای کاستن دردها و تبعیض ها، همان درد مشترک که زاده حاکمیت پدرسالار و قوانین تبعیض آمیزند!

می خواهیم تا زنده ایم به نام خودمان شناخته شویم نه پدرانمان و وقتی مردیم هم با عکس خودمان روی پوستر ترحیممان خداحافظی کنیم و بنام بزرگ خودمان یاد شویم

پریسا کاظمی کیان