کمتر از دو هفته پیش هشت مارس روز جهانی زن را پشت سر گذاشتیم روزی که یادآور یکی از مهم ترین مبارزات برای تحقق حقوق انسان ها بوده است. این روز همواره در سراسر دنیا گرامی داشته میشود به گونه ای هر سال حداقل یک زن به جایگاهی بالاتر از آنچه تاکنون بوده است ارتقا یابد، این روز زنان را به امنیت جانی، روانی و عاطفی بیشتر، فرصت های شغلی برابر، فرصت های تحصیلی برابر و... نزدیکتر میکند. تلاشی که یک جامعه متحد و یکپارچه به کار میبندد تا برای نیمی از وجود خود فضایی امن ایجاد کند که یک بازوی قدرتمند خود را از دست ندهد. تا فرزندانش را مادرانی پرورش دهند که نمیترسند و خود را محدود به دایه کودکان نمیدانند و لبخند حاکی از شجاعت دخترانی را در وجود خود داشته باشد که وجود خود را باری اضافی بردوش جامعه نمیدانند. به وضوح میتوان این اتفاق را در بسیاری از نقاط جهان لمس کرد، میتوان به روشنی دریافت که روز زن تنها عنوانی دهان پرکن و صرف خالی نبودن عریضه نیست. زنانی که این امکان برایشان فراهم شده است که بدون اشغال کردن حتی یک جایگاه از مردان جای خود را در عرصه های اجتماعی باز کنند، بدون آنکه با اتهاماتی از جمله به ابتذال کشاندن جامعه یا اشغال فرصت های مردان و... روبرو شوند. اکنون به روز زن در ایران رسیده ایم، روزی که به بدترین شکل ممکن به ابتذال کشیده شده است، روزی که به نام ها پاداش میدهند روزی که زنان به رکود بیشتر تشویق میشوند روزی که زنان را به سرآشپزهایی افسرده و بی انگیزه تبدیل میکند. روز زن درتقویم ایران به مناسبت ولادت حضرت فاطمه دختر پیامبر اسلام نامگذاری شده است، زنی که دختر پیامبر یک امت بود و همسر علی(ع) زنی که فرزندانی چون حسن(ع) و حسین(ع) و در راس آنها حضرت زینب کبری را پرورش داده است. چرا بجای آنکه این همه فرزندپروری و حجاب تک بعدی حضرت فاطمه را تبلیغ میکنند بر نحوه فرزند پروری او تاکید نمیکنند؟ چرا الگوی یک زن مسلمان ایرانی حضرت فاطمه ی شجاع، اصلاحگر و فعال نیست؟ چرا هیچ بزرگداشت مقام زنی از زنان نمیخواهد همه ابعاد شخصیتی حضرت فاطمه و حضرت زینب را بشناسد؟ چرا مادران ما به دخترانشان نمی آموزند از سایه برادران خود بیرون بیایند؟ چرا هیچ همایشی در روز زن در ایران زنان را به صورت جدی و بدون بهره برداری سیاسی به مشارکت اجتماعی فعال دعوت نمیکند؟ ما به کدام راه می رویم؟ از قافله جهانی عقب افتادیم و الگوی بومی را به ابتذال کشاندیم از دوست جدا ماندیم و به یار نرسیدیم. این ابتذال را به بدترین شکل میتوان در بین مردم عادی، در شبکه های مجازی، در تبریک ها و همایش ها و بزرگداشت ها لمس کرد. آیا تاکنون فکر کرده ایم پست های شبکه مجازی چه کاربردی دارند؟ ابراز علاقه به مدر یا سایر زنان موثر در زندگی ما چه دردی دوا میکند؟ آیا واقعا کسی هست که فکر کند یک نفر به مادرش علاقه مند نیست و از طریق شبکه مجازی میخواهد ثابت کند مادرش را دوست دارد؟ اگر خواهان زندگی و اجتماعی بهتر هستید گرامی داشت ها و مناسبات رابیشتر بشناسید.       فرزانه میرفردی