محمدعلی وکیلی - این روزها دولت حال و روز خوبی ندارد. هر روز یک بحران برای دولت تدارک دیده می شود. هنوز از اولی نرهیده، دومی از راه می رسد. می توان گفت این دولت، مظلوم ترین دولت جمهوری اسلامی است. دولت زمانی بر سر کار آمد که آب و نفت در بحران به سر می برد. با این بحران ها عملا زمین سوخته ای به این دولت تحویل داده شد. آنچه پیش بینی می شد حاکی از آن بود که بیشترین بحران و چالش برای این دولت در سیاست خارجی باشد. چرا که بحران ها و چالش های آن عمیق تر از سایر بحران های داخلی بود. انتظار می رفت که دولت در داخل آن چنان مشکل نداشته باشد چندان که در خارج مساله دارد. اما نکته جالب این جاست که عملا با وجود مسائل عمیق خارجی، این دولت سیاست خارجی موفقی داشته است و از قضا عمده فشاری که بر دولت می رود از بحران های داخلی است. عمق مسائل و چالش های خارجی و امنیتی قابل مقایسه با مسائل داخلی نیست. اما تفاوت مدیران دولت در این سو و آن سوی مرزها باعث شده بحران های دولت بیشتر در درون مرزها باشد تا خارج از مرز! این اتفاق علت واضحی دارد. کابینه روحانی متوازن نیست. پاره ای از کابینه در سقف عملکرد هستند ولی پاره ای دیگر در کف کارآمدی قرار دارند. اینکه مردم هم به این دولت امید دارند و هم تغییر در دولت را مطالبه می کنند، ناشی از همین نکته است. ناکارآمدان دولت، ملت را دلسرد می کنند اما کارآمدان و ژنرال های قوی دولت، به مردم امید می دهند. لذا مردم امیدوارانه در پی تغییر در دولتند. مردم معتقدند وقتی دولت می تواند حریف عرصه های سخت شود، نباید پایش در برخی مسائل داخلی اینچنین بلنگد. توانایی اعضای کابینه متوازن نیست. مردم حق دارند وقتی می بینند ظریف در زیر فشار کاری به کمردرد مبتلا می شود اما پا پس نمی کشد، و در عین حال وزیری دیگر، با وجود مسئولیت درمسائل ومشکلات زیرمجموعه خود خم به ابروی مبارک نمی آورد، از روحانی مطالبه ی تغییر کنند و معتقد باشند که سمفونی کابینه هم آهنگ نمی نوازد! وقتی یک وزیر، خود را به آب و آتش می زند تا آتش ماهشهر را مهار کند، اما دیگری درمقابل شلاق کارگران بی تفاوت است،باید نگران دولت بود. دستاوردهای این دولت در برخی حوزه ها حقیقتا خیره کننده است و در این عرصه ها دولت فراتر از حد انتظار ظاهر شده است. پاره ای از این دستاوردها را می توان نقاط عطفی در جمهوری اسلامی خواند. اما ضعف قسمتی دیگر از کابینه به قدری است که بیم آن می رود خدمات و دستاوردهای دولت را در افکار عمومی تحت الشعاع قرار دهد. دولت اقدام خرد پسند و معقولی در ماجرای فیش های حقوقی انجام داد. اما اینکه چرا هنوز اعتماد میان متن مردم کاملا بازسازی نشده است، خود حکایتی بی ربط به ناکارآمدان دولت نیست. پاره ای ناکارآمد، در “کار” دولت، گیر و گره انداخته اند! آنها نه تنها به مردم ظلم می کنند بلکه سرمایه های معنوی این دولت را هم می سوزانند و از این حیث به دولت و روحانی ظلم می کنند. می توان گفت یکی از اسرار مظلومیت این دولت، همین است. از این رو، ایجاد توازن در دولت و جداسازی کارآمدان و ناکارآمدان در دولت، و کابینه ی توانا و یکدست تشکیل دادن، هم حق مردم است و هم خیر دولت است. کابینه نامتوازن، حرکت دولت را نامتوازن کرده است. روحانی همچون ژنرالی است که تاکنون کار خود را با چند تک تیرانداز قوی پیش برده است. اما چند سرباز سرگردان و ناشی نیز دارد که هرازگاهی به سمت اردوگاه خودی شلیک می کنند و به چهره دولت آسیب می زنند. روحانی باید این اعضایی که جز “گل به خودی” هنری ندارند را از میان بردارند. اینان فضا و فرصت ها را اشغال کرده اند اما روحانی را تنها گذاشته اند. ناکارآمدان از شانه دولت بالا می روند اما هنرشان بر سر دولت کوفتن است. اینان نقش عمده ای در ظلمی که به این دولت می رود، دارند. هم روحانی را تنها گذاشته اند و هم به دولت ظلم کرده اند. واضح است که کدام پای کابینه می لنگد. تعلل در تغییر تضییع فرصت است. روحانی مطمئن باشد فریادهایی که او را از دولتش مطمئن می کند و جز مدح و ثنا، حرف و سخن و حدیثی برای دولت ندارد، بر تنهایی او می افزاید. کسانی می توانند این تنهایی را بشکنند و او را همراهی کنند که آسیب ها و مخاطرات راه را به او باز نمایانند. نه تخریب کنندگان و نه مدح کنندگان هیچ کدام نمی توانند روحانی را از تنهایی دربیاورند. مسلم است که در ٩۶ راهی جز حمایت از روحانی وجود ندارد. از این رو، باید کمک کرد که با تغییر در کابینه، هم ضرب آهنگ دولت خوش تر بنوازد و هم امید مردم تقویت شود و هم اعتماد جامعه دوچندان شود. حضور افراد تازه نفس و کارآمد می تواند نفس تازه ای به دولت تزریق کند و با بالانس کابینه، حرکت دولت را هارمونیک کند. با این کار، دل های مردم به سمت آهنگ خوش دولت، روان می شود.

*سرمقاله روزنامه ابتکار