آنگاه که زمین برای زنی سرد می شود و سایه گرم پدر از سرش کم می شود همه منتظریم که در تلاطم طوفان زندگی کشتی شکسته اش به گل بنشیند و مغلوب بی مهری روزگار با تنهایی و بی برادری خویش بشود. اما در کشاکش دهر سنگ زیرین آسیاب می شود و در کوره مذاب زندگی الماس وجودش پخته تر شده و مرد و مردانه به جنگ با غول نداری و فقر می‌رود و درس می‌خواند و می‌آموزد و جای خالی یتیمی و بی‌برادری را با هیمنه‌ی زن بودنش و با تکیه بر مهر مادری و لطف خواهرانش پر می‌کند.

او زنی است تنها در آستانه‌ی فصلی سرد که با درکی دیگرگون از هستی خویش به استقبال مشکلات می‌رود و آرزوهای خویش را در ظرف ناامیدی جا نمی‌نهد و درس کیمیاگری می خواند و گوهر وجود خویش را بر سنگ انفعال نمی‌کوبد.

«زهرا زمانی» همان زنی است که روح اصلاح‌طلبانه خویش را با جان شیفته و تشنه‌ی دانش خویش آمیخته و خطر کرد و کاندیدای شورای شهر یاسوج شد و پاسخ سالهای پاییزی زندگی اش را از شهروندان قدرشناس خویش گرفت.

اینک در آستانه فصلی دیگر بر آن است که به ندای همشهری‌های انسان دوست خویش پاسخ بگوید و بار دیگر در آزمون سخت و نفسگیر شورای شهر با همان شعار اعتدال و اصلاح طلبی به امید روزهای خوب به جبران محبتهای ناکرده بپردازد.

او بی شک مردم خویش را فراموش نکرده و نخواهد کرد و در راه اعتلای فرهنگ و اقتصاد و آبادی شهر خود از هیچ کوششی فروگذار نخواهد کرد و این همان نکته اساسی و پنهانی است که در ذات خیراندیش و بی تکلف و در گنجینه گوهر زن بودن خویش پنهان دارد.

اگر زنان خود را فراموش کنیم و در حصار تنگ نظری و تعصبهای بیجا به کنج آشپزخانه‌ها بفرستیم ستمی عظیم بر خود و تاریخ خویش کرده‌ایم و بدانیم که اگر فرصتهای دست نیافتنی زندگی را به آنها ندهیم، فرداست که لطف ظرافت و دقت و تیزبینی زنانه از زندگی هامان رخت برمی بندد و با سلب تحجر و بی مایه‌گی برای خویش جهنمی خواهیم ساخت که خود و فرزندان خویشتن را در آن افکنده ایم. اعتماد به زهرا زمانی و دیگر زنان فرهیخته این دیار آغاز فصلی است سرشار از لطافت و بهار و امید وتلاش.

کلمات در محضر زنان بزرگ و رنج کشیده این دیار قد می‌کشند و جمله ها در بستر محبتهای زنان است که مفهوم عشق مادرانه به خود میگیرند. حال که زنان تحصیلکرده و باتجربه داریم و فرصتها هم فراهم شده است غبن بزرگی است اگر تعصب بیجا را جایگزین شایسته سالاری کنیم و زنان شایسته خویش را کنار نهیم. پس باید با اتکا به درایت مردان دوراندیش و به همت زنان بامحبت و کاردان خود به سوی افقهای پرنور قدم برداریم و به این غمهای جان آزار دل نسپاریم چرا (که مرغان گلستانزاد که سرشارند از آواز آزادی نمیدانند هرگز لذت و شوق رهایی را پش از بند و رعنایان تن در نور پرورده نمی دانند در پایان تاریکی شکوه روشنایی را.فریدون مشیری)

بیا ای دوست اینجا در وطن باش شریک رنج و شادیهای من باش

زنان اینجا چو شیر شرزه کوشند اگر مردی در اینجا باش و زن باش