با یاد خدا حتی نوشتن هم دشوار است.از وضعیتی که انتخابات شورا و تلگرام برای همه درست کرده است. شاید بتوان گفت مصداق همان«تکاثر»است که خدا در قران به آن قوم فرمود.«زیاده طلبی شمارا هلاک کرد». بد نیست یک تمثیل بیاورم،(بیاییم یکی از نامزدها،در گروهی که چندهزار نفر است،یک حادثه را که برای خودش رخ داده است،با هیجان در گروه اعلام کند.مثلا: دوستان عزیز.ماشین بنده در فلان منطقه دچار آتش سوزی شده است.به کمک شما نیاز دارم.) هشت ساعت بعد بررسی کند،خواهد دید دقیقا چند نفر،حداکثر روزی یکبار مطالب گروهها را مطالعه می کنند! وفور و تعدد نامزدهای انتخابات شورا،که بسیار فراتر از حد معمول است.به همین نسبت گروههای تلگرامی متعدد،و بالتبع روزی هزاران پیام و عکس و روزومه و مطلب مرتبط و نامربوط و....که عملا چیزی شبیه ازدحامهای بزرگ و حادثه ساز،که عده ای زیر دست و پا له می شوند،عده ای هم صدایشان به جایی نمی رسد.و این اولین معضل است.که این فرصت خوب را به باد داد. یک بازاری نکته خوبی گفت.می گفت چرا نباید هیچ معیار سنجش،مثلا مصاحبه یا آزمون،برای نامزدها باشد.تا هرکس دونفر بهش گفتند برو ثبت نام کنند،برود نام بنویسد. حالا شخص بی حتی یک روز یا یک خط ارتباط با مساله«مدیریت شهری» بیاید خود را عرضه نماید؟!که البته این سخن شهروندان است،قصد جسارت نداشتم،که خود هم در این نابسامانی نام نبشته ام. با حفظ احترام به تک تک نامزدها،اصلا چه کسی گفت که شورا،یا حتی شهرداری،صرفا یک «نهاد عمرانی»است؟ یا که چه میزان با علوم مختلف«کامپیوتر»یا حتی«حقوق»در ارتباط است؟که ما با یک رزومه بلند بالا ،که بعضا به خاطرات ایام کار بیشتر شباهت دارد،پا به عرصه بنهیم؟آیا همین اول به خودمان،شهرمان و شهروندان مان جفا نکرده ایم!؟حالا جزییات بیشتر ماجرا: در امتداد همان«تکاثر»با چنگ و دندان،با اجازه و بی اجازه،دیگران را عضو می کنیم.از اعضا هم با التماس می خواهیم عضوگیری کنند.یک کیلو کم است.دو کیلوبایت،سه چهار،پنج و....اینرا معیار و نماد میزان محبوبیت و امیدمان به پیروزی می نماییم.بی آنکه یک بار هم شده،خود نامزد محترم،در گروه فخیمه اش سخنی بگوید.بی آنکه یک بار هم شده،مثلا بگوییم چند نفر آنلاین هستند،دستی نشان دهند. گاه حداکثر سه نفر آن روز،تا آخر شب پیام را دریافت می کنند.بقیه کیلوبایت چه؟چرا واقع بین نیستیم؟ چرا خودمان فریب می دهیم؟! نیرو اجیر کرده ایم تا رگبار عکس ها،رزومه ها،و استیکرهامان را برسر دیگر گروهها بگیریم.بی آنکه حتی معرفت یک سلام کردن_بماند کسب اجازه_ را به نیروها مان یادداده باشیم.نمی دانم چه لذتی برای این نیروها دارد؟ حس فتح گروه بغلی،حس ریشخند کردن اعضایش؟یا واقعا حس انجام تکلیف؟ دو هفته بعد بساط این آشفته بازار جمع می شود.حالت سوم ندارد.یا پیروزی،یا بقول آن گزارشگر«شکستی که چیزی از ارزش های ما کم نمی کنه».آیا در این صورت حاضریم از این پشتوانه اجتماعی،برای اندکی کمک به تعالی شهر کمک بگیریم؟یا که شعارمان این است«یا شورا_یا هیچ جا»؟ در صورت اخیر که مردم باید در نظرشان تجدید بعمل آورند. باری عزیزان نامزد! بیایید در این آشفته بازار،کمی مدبرانه تر با مساله برخورد کنیم.حالا که همه در تبلیغات پیش از موعد از هم پیشی گرفته ایم،به حرمت تک تک کسانی که ما آنان را در معذورات نهاده،به زور و شرمندگی در گروه عضو کرده ایم، اقلا روزی یک ساعت،از وقت خانه گردی ها!!کم کرده و دو نوبت،خود در گروه حاضر شویم و فراتر از این کلیشه های تهوع آور،بصورت زنده و محترمانه، از کوزه درون مان،چیزی تراوش کنیم.تا نشویم قول سعدی: که:(چه دانند مردم،که در جامه کیست نویسنده داند،که در در نامه چیست؟!) و بای این هدف هم نه«رزومه»نه«استیکر و عکس ها»،تنها و تنها«سخن گفتن»معیار و متر و مقراض باشد.که استاد سخن سعدی اینجا هم خوش گفته است : که(تا مرد سخن نگفته باشد/عیب و هنرش نهفته باشد/ هر پیسه گمان مبر که قالیست/شاید که پلنگ خفته باشد) باری عزیزان! شورا و هر نهادی اجتماعی،یک بخش اعظمش توان سخن گفتن ،چانه زدن،تعامل نمودن و توجیه مساله برای دیگر اعضا،شهروندان و همه مخاطبان دیگر است.این بخش مساله اگر از بخش پیشین گران تر نباشد،کم اهمیت تر هم نیست. امروز بذر صداقت بیافکنیم. فردا خرمن تعالی درو کنیم.   محمد زرین شانزده اردیبهشت نود و شش بیانیه شماره نه«محمد زرین»