ساعتی پیش در یکی از مجلل ترین سالن های دنیا نشستی برگزار شد.که در آن_همانند کنفرانس اسلامی_تقریبا همه کشورهای اسلامی حضور داشتند،بجز ایران و سوریه. همین عدم دعوت خود حاوی پیامی بود که بدون توجه به متن سخنرانی ها هم می شد تشخیص داد که همه باهم علیه دو کشور غایب گرد هم آمده اند. سخنرانی شاه سعودی که تمام شد،همه نگاه ها خیره به جایگاه سخنرانی ماند. انتظار میهمانان شاه سعودی به سرآمد و میهمان وی آی پی در مکان سخنرانی قرار گرفت. دونالد ترامپ،در هیات رییس دولتی که سیاست هایش در پنج قاره جهان دنبال می شود،در جایگاه قرار گرفت. از سابقه عربستان و مصر گفت.از چندهزار سال سابقه پشت سر دولت قاهره.اینجا بود که اولین حسرت به دل ایرانیان می ماند.ایرانیانی که در همان چندهزار سال به موازات مصر ارابه تمدن می راندند.و چه بسیار که از مصر سبقت می گرفته اند.اما ترامپ از حسنات ایران که نگفت هیچ،دقایق آخر را به مذمت ایران پرداخت.به دخالت های ایران در همه کشورهایی که روسایشان در نشست حاضرند. قشنگ می شد اشک شوق را در دیدگان«عادل جبیر»و «شاه سلمان دید»چرا که ایران ما،نه به شکل یک تمدن کهن که فرهنگ آن سرآمد جهان بوده و هست،که در هیات یک اخلال گر در خاورمیانه توصیف می شد. آه اسفندیار مغموم.... کجایی اکبر هاشمی بهرمانی.که در نبودت پلی که پس از دهه اول انقلاب،میان ایران و اعراب بنا کرده بودی،به دست داماد«صادق محصولی»منفجر شد. تو نیستی که ببینی،یک کشور ناقض حقوق بشر،که برای انزوای ایران شیر نفت را تا دور آخر باز کرده،روز بروز موفق تر می نماید. کجایی پدرجان!که فرزندانت سخت جایت را خالی می بینند. از شب شوم بالارفتن «داعشی های وطن»از دیوار سفارت سعودی،در دی ماه نود و چهار،در عرض چند ساعت،ایران که تا آن روز،بخاطر تجاوز به جگرگوشه هایش در فرودگاه جده،و بعد از آن بخاطر قربانی شدن پانصد تن از حجاج خود،در مقام شاکی طلبکارانه در سپهر روابط بین الملل ظاهر می شد،یه یکباره جایش را به عربستان بخشید و حمایت جهان،خصوصا جهان اسلام،از دست داد. از فردای آن روز،دشمنان ملت،که صرفا بخاطر ماجراجویی هایشان،تمام رشته های ظریف سیاست خارجی ایران پنبه کرده بودند،فریاد برآوردند که«جیبوتی»هم با ما کات!!کرد. انصاف که نبود،اگر بود باید درمی یافتند که جیبوتی و دهها کشورجهان_حتی خود سازمان ملل_در برابر دلار های نفتی سعودی دهانشان بسته می ماند. این نشست،در امتداد همان راهی است که سعودی ها در آن قدم نهادند.گردکردن کشورهای اسلامی علیه ایران،متهم کردن سرزمین مولانا به حمایت از تروریسم،و فشارهای موثر بر همه کشورهای هم کیش ما،برای قطع روابط یا کاهش آن مهم ترین دستور کار عادل جبیر در دوسال و نیم گذشته بوده است.اگر ما،با داشتن «جواد ظریف»و رییس او که دیروز مجددا سکان دار این کشتی شد،نتوانیم هنری داشته باشیم،کاملا طبیعی است. چون این یاران فارسی زبان عادل جبیر در خیابان های تهران هستند که بی مزد و مواجب جانانه در راه اهدافش یک روز در مجلس ما عربده می کشند،روز دیگر سفارت آتش می زننذ و فردایش بر موشک هایی که حین زمین خوردن پودر می شوند،شعار حذف کشورها را حک می کنند. براستی نفوذ اگر این نیست،پس چیست؟!مگر نفوذ اجرای دستور بیگانه نیست.؟چه فرقی دارد که این نفوذ برای عربستان باشد یا اسراییل و امریکا!؟ همین که باب طبع یکی از اینان گام برداری،نفوذی هستی!.با اجازه یا بی اجازه.مهم آب ریختن به آسیاب است. باری،ترامپ امروز اعراب را نوازش کرد و بر صورت ایران پنجه انداخت.ایرانی که دیروز رییس دولتش در اولین نطق پس از انتخابش با افتخار به جهان ابلاغ کرد که(ما اینگونه به همسایگان مان که سایه ابرقدرت ها بر سرشان مستدام است،پیغام می دهیم.ما می گوییم هرکشوری باید بیش از هر چیز بر قدرت ملت خود تکیه کند) اما این خطیب نگفت که«دولت در سایه»از دولت زیر آفتاب او چه سان پر مشغله تر است. ترامپ پنج بار از سالن مجلل اجلاس هم تجلیل کرد.هر سخنی که می گفت،قند در دل شاه پیر عرب آب می شد،و در برابر عرق بر جبین جوانان ایران می نشست. سخن آخر؛ عزیزان سکان دار سیاست خارجی و هزینه های نظامی! چند دهه برای حماس از نان شب پیرزنان ایران هزینه کردیم؟ پاسخ دوهفته پیش آن آیا کافی نبود!؟ عزیزان!ملت ما را بشنوید.ملت خیرخواه خود شما هم هست. مباد که در پی رویای«عمق استراتژیک»در سوریه که ملیاردها دلار پول برباد دادیم و خود را امروز با جهانی درانداختیم،فردا مجبور به تصمیمی باشیم که حتی آنجا هم راهمان ندهند.مباد که فردای سوریه،نه تنها در اداره اش به دولت مان وقعی ننهند،حتی به مادربزرگ هایمان هم ویزای زیارت«بی بی زینب»عطا نشود.

چنین مباد