قرار بوده و هست که ایران؛ برای همه ایرانیان باشد؛ نه آنکه ایران را تبدیل به جزیره ای کنیم که هر کسی چون گروه و جبهه ما نیندیشید، او را از مرز های خاکی این میهن اخراج کنیم و یا آنقدر انحصار طلب شویم که کشتی بزرگ انقلاب را به سان قایقی کوچک تبدیل کنیم که جایی برای جوانه های امروز انقلابمان هم در آن نباشد!روزی اصلاح طلبان را به برهم زدن بازی و عدم تمکین به قواعد بازی سیاسی مورد شماتت قرار می دادند و اعتراضاتِ در چارچوب قانون آنان را به واسطه دستگاه های تبلیغاتیشان که سالهاست از رسالت ملی بودنش دور شده است، را به عنوان تقابل با ساختار سیاسی کشور قلم داد می کردند؛ اما در این بین نه تنها اصلاح طلبان در برابر این توهین و تهمت ها تسلیم نشدند بلکه رقیب سراسر قدرتمند اما در اقلیت مطلق خود را نیز وارد کنش های اجتماعی و مدنی کردند تا آنان نیز با اصول و مرام اعتراض، انتقاد و حق داد خواهی آشنا شوند!

اما چرا جریان رقیب (اصولگرایان) امروز چنان از خود کم ظرفیتی نشان می دهند که گویی بر اصول گفتاری چند سال پیش خود نیز پایدار نیستند و این رقابت سیاسی مگر چقدر ارزش دارد که حاضرند تمام دین و دنیای خود را برای توجیه شکستشان به تاراج بگذارند و تمام پل های پشت سرشان را یکی پس از دیگری چون مجلس دهم، همانند ریاست جمهوری یازدهم و دوازهم و پنجمین دوره شورای های شهر از دست بدهند؟ آنان تا دیروز رای ملت را پشتوانه محکمی برای نظام می دانستند و آن را حق الناس توصیف می کردند و بی حرمتی به رای مردم را بی حرمتی به اندیشه سراسر این ملت شهید پرور و حق جو تفسیر می کردند؛ اما امروز که به واسطه همین ساختار و توسط صندوق های رای همین نظام، به واسطه مشارکت عظیم مردم، بر عدم توانایی هایشان در مدیریت اجرایی کشور و شهر رای تاریخی "نه" را دریافت کرده اند؛ به جای احترام به نظر مردم؛ متاسفانه دست به هتک و حرمت برده اند و ساختار سیاسی کشور را محل بداخلاقی سیاسی و تسویه حساب های از جنس کرامت انسانی مبدل کرده اند. روزی رای ملت را کثیف، گزینشی، نابخردانه می خوانند و روزی دیگر بر اصول اخلاقی و اعتقادی خویش هم پایبند نمی مانند و رای مردمِ مسلمانِ ایران را، حرام می خوانند!

کافیست به دور از تعصبات جناحی و دلباختگی های سیاسی، واژه حرام را تعریف کنیم؛ حرام در اسلام، عملی است که انجام آن ممنوع و ترک آن از مردم خواسته شده است. شخص مکلف در صورت انجام فعل حرام، گناهکار است. حال با توجه به اینکه کشور ما ساختاری دینی-مذهبی داشته و از قضا جمله حرام خواندن رای مردم توسط یکی از روحانیون کشوری مطرح شده است، این پرسش ها مطرح می شود اگر کسی چون رقیبِ کم ظرفیت، نیندیشید و رفتار نکرد علاوه بر آنکه باید از کشتی نظام پیدا شود بلکه باید او را گناهکار دانست و به سزای عملش رساند؟

نوع نگاه جریان رقیب "اصولگرایان" در طی چند سال گذشته باعث شده است که آنان به دست خویش از مردم فاصله بگیرند و از انتخاب های ملت ثانیه به ثانیه دور شوند؛ وقتی جریان رقیب به جای آنکه مانند جریان اصلاحات خود را فرزند این نظام بداند، متاسفانه خود را صاحب نظام میداند و پا را فراتر از گلیم خود می گذارند و نظام را بخشی از ساختار اصولگرایی تعریف می کنند و به جای دفاع از رفتار مدیریتی، فرهنگی و اجرایی خود به دفاع از نظامی می پردازند که پازلی از تمام جریانات سیاسی کشورست اینگونه می شود که جریان کم ظرفیتِ رقیب، به جای آنکه به عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حتی ورزشی به دید "رقابت" بنگرند و حاصل حضور خود در این میدان ها را به عنوان یک "مشارکت" تلقی کنند؛ متاسفانه ساختار و قواعد بازی را تغییر داده و رقابت و مشارکت را به دید عرصه "مکتب" تفسیر می کنند؛ که در این رقابت بحث "حق و باطل" به عنوان شاخص های سنجش اندیشه ها و گروه های اجتماعی و سیاسی باز تعریف می شود تا اگر کسی از روی تعقل همانند آنان عمل نکرد باطل خطاب شود و سزایش جهنم باشد و اگر کسی با آنان از روی تعصب همراه شد معیار حق قلم داد شود و به بهشت فراخوانده شود؛

اما افسوس که بعد از گذشت سالها همچنان جریان اصولگرایی در تبین و تفسیر معنای "رقابت و مشارکت" عاجز مانده است و اینچنین با دید مکتبی کشور را به جای آنکه مامنی امن برای رقابت های سیاسی_اجتماعی ملت ایران مبدل کند، به بستری تبدیل کرده است که اکثریت آن یا در جهنم بسر می برند یا حرام فکر می کنند و حرام انتخاب می کنند؟ و جالب تر آنکه امروز علنا به منتخب ملت و فرزند مورد تائید نظام و رهبری و نامزد تائید صلاحیت شده از سوی شورای نگهبان توهین می شود اما کسی فریاد وااسلاما سر نمی دهد؟