همانطورکه همه می دانیم چهارشنبه هفته گذشته، گروه تروریستی داعش، طی دو عملیات، به دو نقطه تهران حمله کردند. هر دو عملیات آنان البته با شکست روبه‌رو شد.

آنان نه دستشان به ضریح حرم امام رسید و نه به صحن مجلس؛ اما متاسفانه اوج زبونی و بزدلیِ خود را با گشودن آتش به روی شهروندانِ غیرِ مسلح نشان دادند. این دو عملیات، هرچند با واکنش سریع نیروهای امنیتی، نظامی و انتظامی در همان ساعات اول، برچیده شد اما متاسفانه تعدادی از هموطنان عزیزمان به دست این ناکسانِ عالم و بی رسمانِ روزگار، مجروح و شهید شدند.

امروز با توجه به شرایط حساس منطقه، دشمنان حتما به امنیت ایران نظر دوخته‌اند و مترصد فرصت برای بر هم زدنِ این آرامش و امنیت هستند. خاصه آنکه چند سال است که موج ناامنی تقریبا تمام کشورهای همسایه و منطقه را فرا گرفته است و در این میان تنها ایران کانون امن تحولات در منطقه است. یعنی ایران با وجود ایفای نقش های جدی در تحولات منطقه اما همچنان درون مرزهای خود را امن نگه داشته است. حتی در مواقعی مانند راهپیمایی میلیونی اربعین در یکی از ناامن ترین مکان های خاورمیانه، قدرت و امنیت خود را به رخ جهانیان کشیده ایم. قطعا برای دشمنان ما در این سالیان، حسابی عقده شده است که بتوانند دست کم ترقه ای درون مرزهای ایران منفجر کنند.

از طرف دیگر، ایران در صف مقدم مبارزه با داعش بوده است. طبیعی است که داعش از ایران حسابی متنفر باشد. آنان تا پیش از ورود ایران به کارزار مقابله، کار راحت تری داشتند. داعش خوب می داند که دست ایران تا کجا آنان را عقب زده است. لذا هر گونه تلاشی کردند که امنیت ایران را مخدوش کنند. گزارش های وزارت اطلاعات از انهدام چند ده گروه تروریستی پیش از اجرای عملیات در این سالیان حکایت از عزم ناپاکِ آنان جهت ورود به این سرزمینِ پاک می کند.

در نهایت اما با همه تلاش هایشان در این دو عملیات انتحاری، حتی نتوانستند مانع از اقامه یکی از نمازهای جماعت در محل و زمانی که عملیات داشتند شوند.

اینکه اینان حرم حضرت امام و پارلمان ایران را هدف قرار دادند خالی از پیام نیست. یکی آرامگاه بنیان گذار این نظام است و دیگری نماد بنیاد این نظام (یعنی مردم سالاری). یکی خانه ابدی امام امت است و دیگری خانه ملت. یکی جلوه اسلامیت نظام است و دیگری نشانه جمهوریت. دو مکانی که برای ایرانیان بسیار مقدس است. اینان با انتخاب این مکان استراتژیک، درصدد القای این پیام بودند که قلب ملت ایران را نشانه رفته اند. این دو مکان از نوامیس این ملت است. لذا دست کثیف شان را به سوی تعرض به این دو مکان دراز کردند که البته پشت دستی محکمی خوردند.

انتخاب زمان حمله نیز بر اهمیت این عملیات افزوده است. این عملیات تروریستی همزمان با آرایش جدید در منطقه صورت گرفت. برای تبیین این تقارنِ زمانی، می توان سناریو های زیادی را پیش کشید که باید در جای خود بررسی گردد. شاید اساسا یکی از علل انتخاب این زمان توسط داعش، برساختن و دامن زدن به همین سناریو ها هم باشد! در هر صورت، انجام این دو عملیات در این زمان خاص، می تواند در خوانش صف بندی های جدید منطقه تاثیر جدی داشته باشد.

از سوی دیگر، این اتفاق در کنار تلخی هایش نشان داد که تا چه مقدار می تواند استعدادِ برانگیختنِ انسجامِ ملی را داشته باشد. تهدید های خارجی، همیشه حس تعلق و وحدت ملی ما را تقویت کرده است. حسی که همیشه در این بزنگاه ها به یاری ما آمده است و ضامنِ سلامت ما از این گزندها بوده است. متاسفانه عده ای هنوز درک نکرده اند که در چه وضعیت حساسی هستیم و همچنان دچار دو قطبی های سیاسی زمان انتخابات اند و در این وانفسا در پی آنند که به بهانه این اتفاقات، با دولت تسویه حساب کنند. واقعا این گروه، بد موقعی را برای این کار انتخاب کرده اند. امروز حفظِ امنیت و سلامتِ ایران و ایرانی مهمترین رسالت همه ی ماست. این امر تنها در سایه «وحدت»محقق می شود. سخنان و مواضعِ وحدت شکن اصلا مناسب وضعیتِ امروز نیست. «الصحه و الامان» اگر از کف رفت دیگر چیزی باقی نمی ماند؛ دو امری که تا وقتی از میان نروند اهمیت شان را درنمی یابیم.

*سرمقاله ابتکار