"نمادِ شالِ سفید مانندِ نمادِ سبز و بنفش جریان فتنه و مانندِ پرچم روسپی گری بر در خانه های روسپی ها ی دوران جاهلیت است"

شاید باورش برایمان نا ممکن و بسی دور از ذهن باشد ؛ امّا شوربختانه واقعیّت دارد ! جمله‌ی بالا ،جمعه هفته‌ی گذشته در خطبه‌های نماز، در ماه میهمانی حضرت حقّ ، ماه رافت و رحمت و صدّ البته با زبان روزه ،توّسطِ امام جمعه ی شهر ساوه ،هم او که لباس روحانیّت بر تن دارد ،سیّد است، ودست کم مفتخر به پسوند " حجّت الاسلام ( نشانه اسلام )، بر زبان رانده شده !

جمله ا ی که برابر موّاد: ۲۴۵ ، ۲۴۶ ، ۲۵۲ و ۲۵۷ قانون مجازات اسلامی مصداقِ بارز "قذف" است و مستوجبِ حدّ.!

ما را به مجازات حضرت ایشان کاری نیست ، چه ،این مهّم به دادگاه ویژه روحانیّت مربوط است و نیاز به شاکی خصوصی دارد و از جنبه عمومی اش ، ورود دادستان محترم دادسرای ویژه روحانیّت را می طلبد ! که تا این زمان چنین حرکتی رسماً دیده و شنیده نشده!

بگذریم؛ از اینکه نگاه به این رویداد و رویدادهایی از این سنخ ،بیش و پیش از هر چیز اخلاق عمومی را نشانه می گیرد، و از این دریچه قابل بحث و بررسی و آسیب شناسی است.

شاید اگر این جمله از دهانِ شهروندی معمولی ویک لاقبا خارج می شد ، آنقَدر سنگین و ویرانگر نمی نمود ،که از دهان شخصیّتی مدّعی دین مداری، با نشانه های یاد شده ! راستی مارا چه شده ، به خود اجازه می دهیم در جامه ی روحانیّت ، جایگاه امام جمعه، از تریبون نماز جمعه و در ماه مبارک رمضان، اینگونه به نیمه ی پیکره ی جامعه یعنی زنان و به شان و مقام انسانی و شرف و شعورشان به راحتی توهین روا داریم ؟

و امّا چند پرسش از "صاحب منبر" وسُراینده این جمله :

بر مبنای کدامین مستنداز منابع چهارگانه ی فقهی : قرآن ، سنّت،اجماع و عقل ( قیاس) به این حکم کلّی برای ایراد چنین اتّهامی دست یازیده و به کدامین استدلال آنرا در یک فضای عمومی ،از طریق تریبون نماز جمعه بر زبان رانده و به کدامین مجوّز به خود اجازه می دهیم ، دختران، همسران و مادرانِ این سرزمین اهورایی را با "هند"مادر معاویه ،" نابغه"مادر عمر و عاص، "حمامه" مادر هند، مادر مروان حکم، مادر عبدالرحمن عوف، مادر صفان ابن امید ، مادر زیاد و دیگر" زنان پرچم دار" دوره جاهلیّت عرب به مقایسه نشسته و به حریم حرمت شان بی حرمتی روا داریم، این چه نگاهِ گناه آلودی است؟

آیا به نقش سازنده و ارزشمندِ زن در نظام آفرینش ، ادیان و به ویژه در تکوینِ آئین بزرگ و اجتماعی اسلام آشنائیم؟

آیا نگاه قهقرایی اینچنینی ، با نقش و جایگاه زنِ ایرانی درگذرِ تاریخ درخشان و پر فراز وفرود چند هزار ساله این کهن سرزمین خاصّه در جریانِ نهضت مشروطیّت ، انقلاب اسلامی ، جنگ ۸ ساله و توسعه انسانی امروزی، همخوانی و سنخیّت دارد؟

از آنجائیکه، سُراینده این "قصّه ی پر غصّه"، خود یک روحانی است و دارای تحصیلات حوزوی و بی تردید آشنا با بار سنگین حقوقی ، اجتماعی ،فرهنگی و اخلاقی، حرکت نسنجیده و نپخته خویش ! شهروندان از وی نه فقط انتظار که به جدّ خواهان پذیرش مسئولیّتِ تبعاتِ سوء این سخن ، توبه وانابه از درگاه حضرتِ حقّ و پوزش از جامعه ی زنان ، هم آنان که در این راستا بگونه ای دور از انصاف و مروّت مورد بی حرمتی گرفته اند، هستند. گرچه عمل به این خواسته ، تنها اندکی التیام بخش این زخمِ کاری خواهد بود و بس!

با این امّید که هرگز، شاهدِ بیان این کلّی گویی ها و داوری های غیر عقلایی و به دور از انصاف نه فقط در باره ی زنان که هیچیک از قشرهای جامعه نباشیم و همواره داوری مان بر مبنای عدالت و انصاف با تکیه بر حفظ حرمت انسانها باشد.

منبع: همدلی