1.هفته گذشته، بالاخره آتش داعش به ایران هم کشیده شد. در روزهای منتهی به آخر هفته، «یک نیمروز» سایه ترور بر سر تهران بود. تروریست ها در دو عملیات خود، برای چند ساعت ایران را ملتهب کردند. همه حواس ها در آن ساعات، به خانه ملت بود و دلهره به جان همه افتاده بود که آیا مجلس از این گزند، می جهد یا نه؟ قلب همه ایران در آن لحظات برای تهران می تپید. همه از احوالِ هم می پرسیدند و از سلامتِ «دیگری» خبر می گرفتند.

2. برای کسی که دغدغه فروپاشی جامعه ایرانی را دارد و پی جوی مقوماتِ این جامعه است و نگرانِ در رفتنِ زهوارِ اخلاقِ جمعیِ ایرانیان است، مشاهده این «دلهره عمومی» می تواند «نشانه ای به رهایی» به حساب آید. در واقعه ی تلخ ظهر چهارشنبه، شاهد نمایشی از انسجام عمومی و همدلیِ فراگیر بودیم. در واقع، آتشی که داعشیان افروختند، بر گرمیِ اتحاد ایرانیان افزود و نشان داد حسِ کوفته شده ی«ایرانیت» چطور می تواند در بزنگاه ها به ناگاه از خاک برخیزد و خود را بتکاند و خودی نشان دهد. میان آشوب و التهابِ ظهر و عصرِ چهارشنبه در یک آن حس کردم که واقعا «"ملت» شده ایم!

3. البته در این میان، چندین کج سلیقه ی وقت ناشناس هم بودند که در این وانفسا در پی کاسبی با ترورها بودند. در حالی که بسیاری از شهروندان، نمایندگان و سایر مسئولین هنوز در یک قدمی شهادت بودند، عده ای به صرافت افتاده بودند که ماهی مراد را از آب گل آلودِ ترور بگیرند. جالب بود که هنوز مسئولین امنیتیِ دولت زیر آتش داعش بودند که با آتش توپ خانه پاره ای از سیاسیون مواجه شدند! نمی دانم چرا وقتی قدری و قدمی به تحقق ایده «دولت_ملت» در ایران نزدیک می شویم، همیشه تاریخ، عده ای ناکوک هستند که سدِ راه شوند. البته ملت از این خطاها و کج سلیقه گی ها خواهد گذشت. اینان اما اگر هنوز از انتخابات ناراحتند باید هر چه زودتر از فضای انتخابات فاصله بگیرند. این به معنای نادیده گرفتنِ مرزهای گفتمانی نیست، اما اکنون زمان خوبی برای تسویه حساب با دولت منتخب هم نیست. در مواقعِ تهدیداتِ اینچنینی، تنها سلاح ملت، وحدت و همبستگی است. نباید آن را به مسلخِ مطامعِ جناحی بُرد.

4. طبیعی است که برای وحدت، حتما باید، از بخشی از مطالبات حداکثری گذر کرد تا در کفی از مطلوبات، توافق شود. البته ربط دادنِ این اتفاق، به شعارهای اکثریت ملت و قول های روحانی در راستای این شعارها، حتما بی انصافی است. چرا که اولا بسیار بی ربط است و ثانیا به جرات می توان گفت بخشی از این انسجام ملی و مسوولیت پذیری اجتماعی، محصول اعتنایی بود که نظام به تکثر جامعه در انتخابات اخیر کرده بود. یعنی پذیرش مطالبات متکثرِ جامعه پلورالِ ایرانی توسط حاکمیت، حسی را در مردم تقویت کرد که امروز منجر به این سطح از انسجام در واکنش به مسائل ملی شد. لذا کاسه ترور را بر سرِ دولت شکستن نه تنها خلاف اصل وحدت است بلکه سقف مطلوبات مخالفان دولت هم نباید باشد. این امر یک جر زنی آشکار بچه گانه است. از طرف دیگر باید گفت سهم موافقان دولت، برای رسیدن به وحدت، سنگین تر پرداخت می شود! امروز، نوبتِ پرداختن به پیام های جدی انتخابات بود و اگر پای مصالح و امنیت ملی در این موقعیت حساس در میان نبود باید اکنون موافقان دولت با صدایی بلندتر، پی جوی مطالباتِ حداکثری خود می بودند. امروز مساله تروریسم، باعث شده که پیام های انتخابات برای طرف پیروز از اولویت بیفتد. لذا به نظر می رسد برای رسیدن به وحدت، اصلاح طلبان و موافقان دولت، از خودگذشتگیِ به مراتب بیشتری نسبت به رقیبان خود انجام می دهند.

5. باید از این نکته نگذشت که شاید تروریست ها و هادیانِ آن ها هم بدانند با توجه به سابقه تاریخی ایران، این ترورها تنها بر انسجام داخلی ما خواهد افزود و عزم ما را در مسئولیت های ملی، راسخ تر خواهد کرد؛ لذا آنان شاید با علم به این امر، هدف دیگری داشته باشند. آنان شاید بخواهند انباشت انرژی ما در پس از ترورها را به سمتی ببرند که در نهایت به ضرر منافع ملی ما باشد! آنان شاید بخواهند ما را علیه کشور خاصی بشورانند و یا توجه ما را از جای خاصی بچرخانند و یا هر چیز دیگری؛ آنان در پی گل آلود کردنِ آب هستند. در چنین مواقعی همیشه باید به صورت_مساله های ساده شک کرد. بعید به نظر می رسد دشمنان این ملت بعد از این همه سال روحیات ما ایرانیان را نشناسند.

6. هر سناریویی که داشته باشند ما نباید به دام آنان بیفتیم. تشخیص این سناریو نیز بر عهده مسئولان عالی کشور است. آنان با توجه به سطح دسترسی که به اطلاعات دارند به احتمال تشخیصِ صائب تری بدهند. در این برهه بر ذمه ماست که به آنان اعتماد کنیم گرفتار حرکات احساسی نشویم. هر حرکتی که از سرِ تحریکِ احساسات مان باشد می تواند بخشی از سناریوی دشمنان ایران باشد.

*سرمقاله ابتکار