فریاد هر روزه کارشناسان محیط زیست و منابع طبیعی زنگ هشدار را برای شهروندان عادی به وضوح به صدا درآورده اند و علی رغم مصرف گرایی بی حد و حصری که درمیان مردم رایج است آنان را به اندکی تامل درباب استفاده بهینه از مایه حیات واداشته است.

شاید این قدم کوچکی باشد اما در مقابل اطلاع رسانی ضعیف و عملکرد ضد و نقیض دستگاه های مربوطه که هیچکس هیچگاه کارکرد آنان را به خوبی نمیتواند بفهمد جدیت این مسیله را برای مردم به خوبی عیان نساخته است.

یک در میان همه خیابان‌ها و کوچه پس کوچه‌های شهر لوله‌ای ترکیده و آب به میزان زیادی از آن هدر می‌رود و مسئول رسیدگی به این وضعیت هیچ ارگان و اداره‌ای نیست چرا که چنین وضعیتی در چارچوب خدماتی هیچ سازمانی تعریف نشده است نه آب و فاضلاب نه شهرداری. حتی به دلیل اختلالات عدیده ای که در بهداشت عمومی ایجاد میکند انتظار میرفت شاید علوم پزشکی پیگیر شود اما اصلا انگار چنین مسیله ای قابلیت طرح در چنین نهادهای حساسی را ندارد.

نهاد دیگری هم هست که می‌شد انتظار داشت با اختصاص اندکی از وقت خود برای آگاه سازی درباره بحران آب روی آن سرمایه‌گذاری کرد اما مثل همیشه پوشش خبرهایی درباره ناامنی های چهارگوشه دنیا بجز مرز پرگهر مسئله مهمتری است و البته مهم صرف هزینه های هنگفت برای ساخت و پخش سریالها و تله فیلم های مبتذل و دست چندم و پخش برنامه های گریاننده و خنداننده است. البته این هم مهم نیست که این "رسانه ملی" چه درصدی از ببیندگان را پوشش می‌دهد.

سازمانی در کشور ما بنا شده است با عنوان ثقیل "حفاظت محیط زیست" که کشف کارایی این سازمان در کشور ما قطعا از کشف راز منارجنبان سخت تر خواهد بود. برای هیچکس در این سازمان و سازمان مشابه اش اداره کل "منابع طبیعی" مطلقا مهم نیست که میزان هدر رفت آب در مصارف خانگی و خرابی و فرسودگی ساختمان لوله کشی شهری و مصارف خانگی چه میزان است.

شهروندان عادی به میزان اطلاع بسیار اندکی که از بحران های زیست محیطی دارند در مصرف و رفتار خود دقت لازم را دارند؛ اما مسیله مهم این است که چرا چنین بحران هایی از دید دستگاه های اجرایی و اطلاع رسانی تا این حد بی اهمیت تلقی میشود و حتی گوشه ای از وقت خود را به این معضلات اختصاص نمیدهند!

تولید حجم عظیم زباله در مناطق شهری و تبدیل منابع طبیعی به زباله دان توسط شهرداری ها این ظن را تقویت میکند که علاوه بر تولید برق انرژی هسته ای هم میتوان از آن تولید کرد که اینگونه کوهستان های زباله در حال افزایش است.

جنگل های چند صد ساله آتش میگیرد، رودخانه ها میخشکند، دریاچه ها و تالاب ها نابود میشوند، آلودگی هوا در اثر حجم بی نظیر ترافیک اتومبیل های شخصی تشدید میشود، روزانه سه برابر متوسط جهانی زباله تولید میشود، وهزاران مشکل زیست محیطی دیگر که روزانه در حال تشدید هستند، همواره مارا به فکر وا میدارد که سازمان حفاظت محیط زیست و اداره کل منابع طبیعی دقیقا از زباله ها و گرد و غبار و تولید گازهای گلخانه ای دفاع میکند یا با آنها مبارزه میکند.

شاید اگر این دو سازمان به کلی از چرخه اداری حذف شوند مردم بهتر بتوانند بدون وجود مزاحمت مسیولیت های خود را بازشناسند!