«خداداد غریب پور» این روزها یکی از خوشنام ترین برندها و پربارترین درخت های مدیریتی استان در ایران است. او را اگرچه در استان کمافی السابق مهندس صدا می زنند اما مهندس دیروز، امروز دانش آموخته ی ممتاز کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی و دانشجوی دکترای این رشته است. او سالها پیش یکی از جوان ترین و موفق ترین فرمانداران کشور بود. اما جالب، بلکه عجیب است که ایشان با گذشت دو دهه از آن دوران، هنوز هم یکی از جوان ترین و موفق ترین مدیران کشور خطاب می شود!

غریب پور از خاندانی اصیل، سنتی و متدین به شهری عجیب، شبه مدرن و متکثر پا گذاشت تا پایتخت طبیعت ایران را به پای تخت سیاستش گره بزند. شاید کسانی فکر می کردند این فرزند باهوش عشایر تاب فرهنگ غریب پایتخت را ندارد. اما او طاقت آورد و با بهره ی هوشی خدادادی اش پله های موفقیت را یکی پس از دیگری طی کرد. یکی از بستگانم که سابقاً همکار او بود می گفت: برایش اشاره ای کافی بود. حدیث مفصل می خواند از مجمل. این خصیصه ی کمیاب همچنان با اوست. او البته خصایص متفاوت دیگری نیز دارد. غریب پور مردم داری حضرات آیات ملک حسینی، اخلاق مداری دکتر مندنی پور، فراست سید باقر موسوی، پاک دستی فروزان، تدین محمودیان، تعامل تاجگردون و کارراه اندازی موحد را همزمان داراست. چیزی که سالها پیش در مقاله ای تخصصی درباره ی شهر یاسوج نوشتم: جمع شگفتی آور اضداد!

واقعیت آن است که او امروز فراتر از ذخیره ی استراتژیک اصلاح طلبان استان و به طریق اولی بویراحمد است. مدیری منعطف، موفق، روبه رشد و کاردان در مقیاس ملی که با دیپلماسی عمومی بسیار قوی و شناخت قدرت گفت و گو توانسته است برخی از بنگاههای اقتصادی متوسط را به عالی ترین سطوح رقابت و موفقیت برساند. در این میان، مدل غریب پور برای توسعه ی استان نیز، منحصر به فرد است: توسعه ی انسان مدار با محوریت نخبگان. او دهها نخبه ی استان را با تکثری قابل تأمل در سن، تحصیلات، تجربه، زادگاه و گرایش سیاسی، آن هم در این آشفته بازار اشتغال و بحران بیکاری، در سطوح مختلف بنگاههای اقتصادی به کار گرفته تا با این کارستان، هم مشق مدیریت به برخی از نمایندگان استان بیاموزد، هم اینان درس مدیریت بیاموزند و هم نسلی از مدیران آینده ساخته شود بلکه استان ما معمولی ترین مدیران را از غیرمعمولی ترین جایها قرض نگیرد! از این رو او بهترین الگو را برای توسعه ی استان برگزیده است. آن هم با مثبت اندیشی روان شناسانه، بدون هیاهوی رسانه ای و با آهستگی و پیوستگی کارشناسانه. آیا چنین مدیری فارغ از تعارفات مرسوم، لایق پاسداشت و قدردانی به خوش ترین وجه نیست؟ کافی است منصفانه عملکرد او را با دیگران بسنجیم. بر همین اساس، بر همه ی دلسوزان استان لازم است که قدرشناس تلاشهای بی بدیل او باشند و صادقانه به احترامش کلاه از سر بردارند. این احترام وقتی دوچندان می شود که دریابیم این همه، غالباً با شایستگی شخصی، روابط عمومی قوی و شم مدیریتی خود او رقم خورده است. از دیگر ویژگیهای ایشان، کیمیای انتقادپذیری؛ احترام به همه؛ نخبه پروری؛ نگاه غیرابزاری به مرئوسان، قدرت چانه زنی سیاستمدارانه؛ انجام کار بدون چشمداشت؛ تعامل برای رشد نخبگان استان نه معامله بر سر اصول فکری و مدیریتی؛ فرصت شناسی نه فرصت طلبی؛ کنترل تنش ها و مدیریت بحران در محیط کار، تبدیل مخالف به موافق در مراودات اجتماعی؛ پس زدن منفعت طلبی شخصی اما استقبال از نفع مشروع و شناخت نظام و نهاد بازار و ارزش های حاکم بر آن و منطق معادلات سیاسی و اقتصادی را می توان برشمرد. بدین ترتیب او نماینده ی نسلی نو از تکنوکرات هایی است که محتوا را بر فرم و ظاهر، و کارآمدی را بر شعار و شعائر برتر می نشاند. صد البته، «قبول خاطر و لطف سخن خداداد است.»

شاید بی انصافی باشد اگر از روشنفکرانه ترین وجه شخصیت غریب پور که همانا مطالعه ی معنادار او علیرغم مشغله ی کاری فراوانش، به ویژه انس و الفتش با حضرت حافظ است، او روزی تاریخ می خواند و دیگر روز تجارت. گاهی در سوگ سیاوش محزون می شود و بسیاری اوقات شعر کهن و سراسر حمکت ایران را زمزمه می کند. انس دلنشین این مدیر کارآمد با جمال دلآرای شعر حافظ، بیش از همه مرا که دانش آموز مدرسه ی هنرم، دلشاد می کند.

«می کند حافظ دعایی بشنو آمینی بگو»: خداوندا روز به روز و بیش از پیش بر اجر و ارزش، و ارج و منزلت دلسوزان این سرزمین و خادمان این امت بیفزا. (با تشکر از ویراستاری برادرم و معلمیهای همواره و ناهموارش!)

*کارشناس ارشد معماری