امروز آتنا، دیروز ستایش، داستانی دنباله دار و دردناک که در شبکه های اجتماعی دست به دست میشود و از دست می رود.

داستانی که این روزها به برکت فضای مجازی همه از آن با خبریم و همدردی میکنیم و گاه اظهار نظر.

ولی نکته اینجاست در همین شهر کوچک خودمان چند آتنا و ستایش طعمه چنین رفتارهای ناشایست شدند و خانواده ها از ترس آبرو سکوت کردند؟

چه نوجوانانی، به واسطه عدم آگاهی برچسب های بی بند و باری و بی قیدی خوردند؟

دخترانی که برای لحظه ای دست مادرشان را رها کردند و هنوز در آتش نگاههای شرربار جامعه میسوزند.دخترانی که به واسطه احساسات معمول سنشان و نا آگاهی از فضای پیش آمده به بیراهه رفتند و حکمشان ازدواج با کسی بود که هیچ شناختی از او نداشتند و بدتر اینکه در چشم مرد منتخب یک زن ناشایست جلوه میکردند که نتیجه این حکم طلاق بود و بعد ...

تنها یک نگاه اجمالی به روند تجاوزها و به قول عامه بی بندباریها در همین مرز محدود خودمان میتواند آتناها را به حاشیه بکشاند. در جامعه ای که همه چیز هست و همه چیز انکار میشود.

در جامعه ای که روابط نامشروع هست، دوست پسر و دختر هست، فرزندان نا مشروع هست، سیستمهای به کارگیری زنان از راه استفاده های جنسی در مشاغل مختلف هست...

ولی وقتی دوربین رسانه ملی ما به سراغ مردم در پارکها و اماکن عمومی میرود جز خوشی و خوبی و شادی چیزی به زبان نمی آید. انگار مردم هم یاد گرفته اند دردهایشان را سانسور کنند. آری در این جامعه همه چیز خوب است، مشکلی نیست، و این همه بی اخلاقی و آمار بالای طلاق دروغ محض است!

در جامعه ای که یک سند معتبر جهانی به واسطه زد و بندهای سیاسی و برای ضربه فنی کردن جناح مخالف از مرحله اعتبار ساقط میشود، در جامعه ای که علنی ترین و واقعیترین تمایل انسانی یعنی خواسته های جنسی کاملا محکوم و زشت تلقی میشود، در جامعه ای که شبکه های مجازی که نه با حمایت دولت که به واسطه پیشرفتهای دنیای مجازی مسئول آموزش فرزندان ما شده آن هم به صورت جسته گریخته و ناقص، و در کنار آن رسانه ما تنها وظیفه اش این شده که شبانه روز در گوش والدین رجز خوانی کند که وامصیبتا، مواظب باشید، آگاه باشید، خواسته های جسمانی فرزندان شما کار دشمن است، توطئه بدخواهان است ...

دیگر چه نیاز به گفتن است که در این آشفته بازار، کودک من از خانه که بیرون میزند، دلهره بازگشتنش آزارم ندهد که نکند به سرنوشت آتناها گرفتار شده باشد.

اینجاست که بجای نشر داستان آتنا باید به علل وقوع آن پرداخت.

سوال اینجاست:

چه کسانی مقصرند؟

پدر و مادر ؟ همان هایی که چشم و گوش بسته تربیت سنتی خود هستند و اخبار جهان و کشورشان را جز با سانسور نشنیده اند و شبانه روز رسانه کشورشان جامعه ای اخلاق مدار و دین مدار و زیبا برایشان ترسیم کرده است؟

مسئولین؟؟ همان هایی که درگیر زد و بندهای سیاسی و منافع حزبی خود هستند و القای آرامش جامعه از طریق رسانه سانسورچی وظیفه شرعی و عرفی آنهاست؟

و اما رسانه ما؟؟؟ همان رسانه ای که از بودجه این ملت برنامه هایی سرشار از مهران مدیری ها و احسان عالیخانی ها میسازد تا دموکراسی و نقد جامعه را در بوق و کرنا کنند که به به و چه چه ،چه طنز فاخری که چنین مشکلات مارا هر شب برایمان لبخندی میکند به کاممان شیرینتر از عسل؟ یا احسان علیخانی با آن دلسوزیها و نوع دوستیهای جالب و دیدنی اش، همان انسانیتی که مانند قرص مسکن برای تن سرطانی جامعه ماست، که جز تسکین چند لحظه ای چیزی در بر ندارد و هرگز توانایی راه یابی به عمق درد این تن رنجور را نخواهد داشت.

این رسانه آرمان گرا و ایده ال ما چند ساعت برنامه آموزشی برای تربیت نوین و رویارویی این نسل با واقعیتهای موجود دارد؟

این رسانه به منزله مسکنی است برای تن رنجور این جامعه آفت زده سر به زیر برف فرو برده ، که درد را میپوشاند و غده ها آرام آرام و بی صدا رشد میکنند و میشوند متجاوز ستایش، میشوند قاتل آتنا، میشوند درد و بغض و شرم و غصه در گلوی پدر و مادر ها.

مقصر کیست؟

من که سکوت کرده ام

تو که سکوت کرده ای

و این داستان ادامه دارد...