دو سالی است، با نصب اپلیکشنی، هر صبح ساعت هشت، روزم با غزلی از حافظ آغاز می شود. با اینکه اوقات تلخی در اول صبح، عادتم نیست اما غزل خوانی حالی خوشحالتر نصیبم می نماید.

در قضاوت میان دو گانه حافظ و سعدی، قله های سترگ ادبیات ایران، در شمار کسانی بودم که سعدی را بالاتر و بلندتر می نشاندند و این مربوط به اوان عهد شباب بود و کدام جوان خام ادب دوستی است که نظم بی نظیر گلستان و لطافت عاشقانه غزلیات سعدی را غایت سخنوری و سرآیندگی نداند و کلیات سعدی را به منزله مهر خاتمت، بر دفتر کتابت و فصاحت و بلاغت نبیند. هر چه سال بیشتری گذشت و سن کش تر آمد و عقل به سر عقل آمد و به تجربه تجهیز گشت، تحمل مجالستم با دیوان حافظ فزونی یافت و لطایف حیرت انگیز غزلیاتش، شیدا ترم نمود. هیچ کس چون حافظ نمی تواند الگویی برای ایرانیان باشد و گاهی از سر آرزواندیشی حافظ را نماد انسان ایرانی و نماینده ملتی می دانم که جبر روزگار و قهر کردگار آنها را در ادوار تاریخی گرفتار مصایبی می نمود تا این انسانهای نمونه را به ورطه هلاکت و فلاکت نزدیک نماید. حافظ جمع مسالمت آمیز میان ایرانی و مسلمانی است. به عقیده قرآنی اش مبتهج است و به سیره و سلوک و سبک زندگی ایرانیش مفتخر. حکمت همزیستی مسالمت آمیز آدمیان، با آرا و عقاید رنگ وارنگ را به تاثیر گذارترین فرم در اشعار نغز خود گنجانده، به نابکاران به رندترین شیوه تاخته، و تراز جامعه اخلاقی را با خرد ناب خود برکشیده است. ادبیات ایران و بلکه تمام ایرانیان مدیون حافظ اند. واجب است کلامش ورد زبان باشد و سیره و سلوکش رهروان بسیار داشته باشد. امروز نیز به شیوه رایج هر روز، راس ساعت منظور، اپلیکشن، برایم تفایلی گرفت و غزلی آمد که بیتی از آن به تصویر نشست. روز #حافظ است امروز. گرامی ترش بشماریم.