با گسترش رسانه‌های جمعی در ایران در دهه‌های اخیر، موجی از گرایش عموم مردم به سمت آگاهی از تاریخ ایران پیش از اسلام پدید آمده است؛ اما آیا موضوع به همین سادگی است؟! یا موضوع تنها شناخت چند پادشاه هخامنشی و ساسانی یا فتوحات یا رفتار آن‌ها، آن هم صرفاً از سر کنجکاوی است؟! این که کورش که بود و چه کرد یا بعدها در سایر ادیان، مذاهب و فرهنگ‌ها چگونه مطرح شده است، بماند بر عهده متخصصان باستان‌شناسی، کارشناسان متون باستانی، دین‌پژوهان یا اسطوره‌شناسان؛ اما آن چه باید برخورد ما را با پدیده‌ای چون وضعیت ٧ آبان مشخص کند، شناخت ریشه‌های رفتاری‌ست که قالب نافرمانی مدنی به خود گرفته است. ۷ آبان، روز تولد کوروش باشد یا نه، اصلاً کوروش واقعیت حقیقی یا اسطوره‌ای داشته باشد یا نه، مهم نیست؛ بلکه مهم آن‌ست که کسانی هم‌سنگ آقای هدایت‌خواه، او را دروغ می‌پندارند و اصرار دارند که این پندار را به هر نحوی ولو با توسل به زور هم که شده، به باور عموم تحمیل کند. برخی افراد بودند که نقد های خود را بدون تجمع و هیاهو بیان میکردند این افراد همان کسانی خواهند بود که می‌توانستند نقادی و اعتراض را به سبک‌های دیگری، غیر از تجمع در پاسارگاد به مردم بیاموزند؛ اما هرگاه دست آنان از نقد و نقادی کوتاه می‌شود، زبان منکران خواسته‌های مردم دراز می‌شود و کار به اقدامات بیهوده ای شبیه آنچه شاهدش بودیم نمی کشید. مردم ما نیازمند آموختن‌اند. فقر، بیکاری، فساد، ترویج فحشا، خشونت و... کمر اجتماعی را که شما خواهان احیای فرهنگ ملی اسلامی آن هستید را شکسته است. هیچ کس به هیچ کس پاسخ‌گو نیست و عرصه سیاست و قدرت مملکت ما تبدیل به بازار کاسبی و سهم‌خواهیِ دایره‌ای محدود شده است که جز انباشت سرمایه خود، هدف دیگری متصور نیست. من این جا استان کهگیلویه‌وبویراحمد شهر یاسوج با جوانیِ تباه و زندگی از دست رفته که گاه نه حق اعتراض دارم و نه صدایی برای فریاد زدن، فقط و فقط می‌توانم خودم را به کوچه علی‌چپ بزنم و حتی لحظه‌ای به آن چه شما می‌گویید نگاه نمی‌کنم. مهم این‌ست من در میان جمعی فریادم را بزنم که از گفتن آن به تنهایی می‌ترسم و این جمع می‌تواند مرا پوشش امنیتی بدهد. مجال دعوا بر سر حقانیت این و آن نیست از کوروش بزرگ، سندی به جامانده و از حضرت محمد،(ص) سند دیگری که البته قصدم قیاس این دو سند نیست اما اگر من خواهان آنم که کارتونیست ایتالیایی خود را برای توهین به مقدساتم ملامت کند باید بیاموزم من هم حق اهانت به مقدسات حتی یک نفر دیگر را هم ندارم. انکار و حصر و تهدید راه‌های آموختن هیچ چیز جز لجبازی نیست و بدترین امکان، لجباز کردن جماعتی از انسان‌هاست. جماعتی که چشم در برابر چشم می‌خواهد اما نمی‌تواند. دو قطبی خطرناکی که جامعه ما را تهدید می‌کند، دو قطبی ایرانی اسلامی نیست؛ دو قطبی قانون و بی‌قانونی است. دوقطبی شرافت و رذالت است. دو قطبی محرومیت و اشرافیت است. دو قطبی زیلایی و پاستور است و هزاران دوقطبی دیگری که در زیرزمین سرد و نمور و غم‌زده برج بلند دمکراسی نصیب همه آسیب‌دیدگان شده است. قصدم تائید یا تکذیب سخنان گذشته نبود؛ بلکه تنها یادآوری این مسئله بود که اینچنین برخوردهای حذفی فقط شمارِ دفعاتِ زد و خورد ایدئولوژیک شما و سایر اقشار را افزایش خواهد داد؛ و شکاف عمیق میان شما سهمیه‌داران را با سایر اقشار جامعه روزبه‌روز نمایان‌ تر خواهد ساخت. نه انکار تاریخ، نه انکار تاریخ‌نگاران و نه انکار بخش عظیمی از مردم نیز درد شما را درمان نخواهد ساخت. و اتفاقا همین شکاف عمیق میان من و شما، شما را از درک انگیزه تجمع کنندگان پاسارگاد محروم میسازد.