چند روز از قصه تلخی که موجب پرکشیدن ۶۶ پروانه شد می گذرد ، ۶۶ پروانه که بی گناه به قلب یخ با قدرت تقدیر فرود آمدند ، و مهربانانه دعوت حق را لبیک گفتند و به ابدیت پر گشودند، ۶۶ پروانه که رفتنشان منجربه سقوط احساسات یک ملت شد ، ملتی که هنوز نمی توانند باور این حادثه را در ذهن خود تداعی کنند وقبول بنمایند چنین رُخداد سهمگینی را .... مردمی که فریادشان دل سنگ صخره کوه دنا را به خود می لرزاند و چشمانشان از سیل اشک خالی نمی گردد و قلبشان از تپش پراز درد به ستوه آمده است تفسیر چنین حالی را از دل غمناکشان باید پرسید که چقدر این مصیب سخت و جانسوز واندوهگین است .

ولی گاهن در این فضای تاثر برانگیز عده ای هم هستند که به این زخم کاری نمک می پاشند ، وهر دَم با هر علت و دلیلی انگشت اتهام را به روی یک شخص نشانه می رند ، گویی آنها قاضی و داور این حادثه هستند و بدنبال مقصران و مجرمان هستند ، همان هایی که برای گناهان خود وکیل مدافع اند و برای کردار دیگران قاضی محکمه می شوند ، همان هایی که بجای مرهم به دل مغموم‌ بازماندگان دل آنها را پر از آشوب پریشانی می کند .

باید از این دسته از افراد پرسید ؛ چطور می شود با نگاه غیر کارشناسی و غیر تخصصی مغرض سقوط شویم و بدون اندیشه و تدبیر متهم را تعریف کنیم ؟ چطور می شود که تقدیر را با تقصیر نوشت و بدون استناد به مدارک فوق تشخیص دهیم که علت سقوط چیست؟ و چطور می شود که بدون توجه نکردن به عمق فاجعه خودسرانه با نگاه های سطحی بدون در نظر گرفتن ریشه این حادثه کسی یا کسانی را محکوم کنیم ؟

در جامعه ای که اخلاق به واسطه ی بی حرمتی ها ، کوته نظری ها ، قدرنشناسی ها ، و برخوردهای ناروا سقوط گردد ،باید هم در عمق محرومیت خفه شویم و از درد نبود امکانات رفاهی به خود بپیچیم . متاسفانه فضای بی اخلاقی آنقدر در جامعه ما پررنگ شده است که همگان نمی خواهند بپذیرند که اشکالاتی هم وجود دارد ، اشکالاتی که به واسطه عده ای عوام فریب تبدیل به چالش های اجتماعی شده است ، که مطمعنن وجود این چالش ها برهم زننده برخورد ها و بی حرمتی ها و بی احترامی هاست ، نگاه های که زیبنده خدمتگذاران مردم نیست .

اگر لحظه ای به سخنان گُهربار حضرت آیت الله ملک حسینی در روز مراسم‌ جانباختگان سقوط هواپیمای تهران به یاسوج‌ بیندیشیم ، خواهیم فهمید که هیچکس به هیچ وجه و به هیچ دلیلی حاضر به چنین فاجعه انسانی نمیشد و هیچ دلی آنقدر سنگی نیست که تن یک ملت را رخَت عزا بکشاند و هیچ ذهنی آنقدر مخرب نیست که تاثر یک ملت را نشانه برود . و مطمعنن عوامل و قصورات این فاجعه انسانی برای همگان اثبات می گردد و در برابر خون آن جاناختگان و خدای آنها باید پاسخگو باشد .

مادامی که شکل نگاه ما در راستای تحقق جایگاه انسانی و انسان دوستی در جامعه مان نباشد و تخریب بیشتر از تقدیر کارایی داشته باشد باید هم قلم ها روی بی ویرانی اخلاق یک جامعه قدم بردارند ، قلم های که صاحبانشان نه بخشندگی می شناسند و نه قدرشناسی و تنها تیغیست که از دم‌ گناه کار و بی گناه را گردن می زند . همان قلم بدستانی که گناهشان کمتراز مقصران این حادثه تاریخی نیست پس باید به این اصل مهم‌ هم توجه داشته باشند که خداوند آگاه وبینا بر همه امورات است .