#نصیحتی برای خودم # بسیاری از اوقات، در برخورد های روزمره به افرادی بر می خوریم که می گویند به خاطر ریاکاران به مسجد نمی روم . به خاطر فلان فرد به این مسجد نمی روم .به خاطر حرفها ویا رفتار امام جماعت به این مسجد نمی روم ...این رفتارها، همه ، رفتار های غیر حقیقی و به اصطلاح رفتارهای واکنشی است . یعنی فرد در مقابل رفتار دیگری از خودش واکنش نشان می دهد ورفتار حقیقی خود را انجام نمی دهد. رفتار حقیقی یعنی رفتاری که ربطی به دیگری ندارد یا وابسته به دیگری نیست. اگر شخصی بگوید که به خاطر حضور فلان فرد در مسجد ، به این مسجد نمی روم ، به خاطر حضور یک ریاکار یا فردی که فکر می کند ریاکار است، خود را از نعمت سخن گفتن با معشوق بی بهره کرده است. این که مسجد خانه خداوند است وبه نام خداوند بنا شده وبرای خداوند ساخته شده ، در نتیجه هر کس می تواند برای ریا کاری یا برای عبادت به خانه خداوند برود ودر خانه ای که مسمی به نام معشوق است ، با معشوق گفتگو کند. اگر فردی به خاطر اینکه از دیگری دلربایی کند ونظر متمولی ویا متنفذی را برباید به مسجد می رود ، خودش ضرر کرده است . بیچاره آنکس که به خانه خداوند می رود وبنده ای را مجیز می گوید . بیچاره بنده ای که به خانه خداوند وارد می شود اما نگاهش در پی تایید بنده ای حقیر است . مسجد محل سجده بر خداوند است ، اگر فردی برای جلب نظر فلان مدیر یا فلان فرد ، سجده می کند ، بسیار بیچاره وناتوان است . او به درگاه قدرتمند ترین موجود هستی می رود ، اما از فردی ضعیف چون خودش کمک می خواهد. رفتار بسیاری از ریاکاران مانند کسی است که هنگام حضور خورشید از شمعی برای نورافشانی وگرما حاجت بخواهد . این خیالات کودکانه وباطل است ، زیرا قدرت مطلق وبی انتها در دستان اوست وبه فرموده قرآن یدالله فوق ایدیهم ( دست خداوند بالاترین دست هاست ، می تواند اشاره ای باشد به ضرب المثل عامیانه دست بالای دست بسیار است ). اینگونه رفتارها رفتارهای کودکانه است که در مقابل خورشید ، چشم به راه نور افشانی شمعی باشی که به کوچکترین بادی خاموش می شود .اهل معرفت به خانه معشوق می روند ونازش را می خرند، هرجایی که به نام معشوق باشد ، خواه میکده ، مسجد وکنشت وکلیسا ، برای اهل معرفت عزیز ومحترم است . شعر معروفی است که شاعری از زبان مجنون می سراید : گفت مشق نام لیلی می کنم خاطر خود را تسلی می کنم ... یا اگر بر دیده مجنون نشینی به غیراز خوبی لیلی نبینی ... گویند مجنون بر چشم آهوان بیابان بوسه می زد ومی گفت مانند چشم لیلی می نمایند و... از این داستانها واشعار فراوان در ادبیات دنیا موجود هست . چگونه است که مجنون می تواند چشم آهویی را بوسه بزند که شباهتی به چشم لیلی دارد اما بندگان خداوند نمی توانند در خانه خداوند بروند که اهل ریا در آن حضور دارند ؟ بنده خداوند باشی واهل ریا نباشی وخودت به چشم خود ببینی که خانه معشوق از اهل ریا پر شده وغیرت بندگی ات اجازه بدهد که خانه معشوق را ترک کنی ؟ اگر بنده ای آنقدر به خانه معشوق برو که جای ایستادن را بر اهل ریا تنگ کنی ... خانه معشوق ، خانه عاشقان واقعی وبی غل وغش معشوق است نه جایگاه اهل ریا وتظاهر ، اینکه می بینی اهل ریا خود نمایی می کنند ، از بی توجهی وبی غیرتی بندگان صالح است که اهل ریا در خانه معشوق به وفور یافت می شوند. بنده صالح غیرتش اجازه نمی دهد به خاطر خار راهی ، از رفتن بازماند وبه خانه معشوق نشتابد به قول حافظ : در ره منزل لیلی که خطر هاست دراو شرط اول قدم ، آنست که مجنون باشی ... به قول سعدی : در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنش ها گرکند خار مغیلان غم مخور ... به بهانه حضور غیر در خانه لیلی ، از منزل معشوق دور نشو، ممکن است عده ای ظاهر فریب سرای خانه معشوق را پر کرده باشند ، اما معشوق خوب می داند که عاشق واقعی کیست . خداوند می داند که اهل ریا برای دلربایی بنده آمده اند واهل دل برای خریدن ناز معشوق می آیند . تو که برای دلربایی نمی روی ، برای تمنای معشوق برو. اهل ریا فقط چشم های ظاهر بین را می فریبند، اما معشوق نازنین ما که گوهر شناس است ومی داند که کدام یک از ساکنان درگاهش ، برای معامله آمده اند وکدام به هوای معاشقه ... ای اهل معرفت !! خانه معشوق را برای اهل ریا خالی نکنید تا اهل ریا وظاهر فریبان خود را صاحبان درگاه بدانند ودیگران را رانده از حریم یار بپندارند. مسجد ها را عاشقان لبریز حضور کنند تا جایی برای حضور اغیار نباشد ... گرشبی در خانه جانانه مهمانت کنند گول نعمت را مخور ، مشغول صاحبخانه باش ....