صدایش،موسیقی درد و شوق بود. آهنگ کوچ آدمی و تکامل تاریخی و نشان آشکار بی ثباتی وضعیت موجود در نوشته هایش ماندگار است.او به درستی، این حقیقت را یافت که پایه های تسلط یک طبقه بر طبقه دیگر امری جاودانه نیست، این خود دلیل عشق انسان های بی شماری از گروهها و عقاید گوناگون و جناح های مختلف به اوست.چرا که او آموخته بود تساهل و انسان مداری و گفتمان مساالمت آمیز و آزاد تنها رمز ماندگار اندیشه و انسانیت میان عقاید مختلف است ..امید او و رخنه اش در دل جوانان از نوع پدر مآبانه و مقتدرانه و نمایشی نبود بلکه از جنس جست و دهجوی رنج در گذر تاریخ و ریشه های رنج و آنچه که آدمی از سر گذرانده بود،زیرا او با خضوع و فروتنی عمر را گذرانید و نشست و برخاست با نسل های گوناگون و قشر های متفاوت دال بر درستی آین بیان است.در همان دو سه باری که ایشان را ملاقات کردم چنان به مطالعه و تحقیق و نوشتن و انس با قلم تشویق می کرد که گویی آدمی با یک قلم به دنیا می آید و با یک قلم از دنیا می رود و به حق او خود چنین بود.او کوچ کرد اما کتاب کوچ کوچ را به ملتی هدیه داد که نه تنها محرومیت ها و درد های یک قوم را به تصویر می کشد بلکه نماد کلیت درد توده مردم به وسیله اقلیتی حاکم در طول تاریخ است. در روزگاری که جای تحقیق در فرهنگ عشیره ای و قبیله ای در جامعه شناسی و ادبیات خالی است او چه جسورانه و موشکافانه این وظیفه سنگین را به دوش کشید .او نمی میرد کوچ میکند از یک قوم و بازسازی اش در دل قوم دیگر .از یک فرهنگ و جایگزینی اش در دل فرهنگ دیگر. از یک ناامیدی و کوچش به امیدی دیگر .به عکس برخی تاریخ نگاران نوشته هایش نه از نوع تملق بود و نه از نوع باج خواهی که عالمی مأنوس به کتاب و قلم را چه حاجت به تملق و باج. در روزگاری.نسل جوان کهکیلویه و بویراحمد باید بدانند آنچه که او همواره می آموزد این است تاریخ را نه فراموش کنید و نه در پستو نهان کنید .بلکه با قلم و گفتمان آن را از شکل ایستایی به پویایی بدل کنید چرا که انسان هماره با تاریخ به دنیا می آید ،حرکت میکند و با تجربه اش در گذر این حرکت به تکامل می رسد.بنویسید و بخوانید و بجویبد حقایق تاریخ را تا یاد بگیریم چگونه زیستن را یادت گرامی،راهت پر رهرو