هرگاه به شخصیت، منش و روش زیست انسانی دیگر گون چون روانشاد کی عطا طاهری بویراحمدی مینگرم بی درنگ کلام پرطنین شاملوی عزیز برایم تداعی میشود که: "ما انسان را رعایت کرده ایم، خود اگر شاهکار خدا بود یا نبود!! " این مانا مرد سرزمین "ممیرو "و "ممیروها "آنچنان در پی رعایت انسان بود که حتی در جزئی ترین و کوچکترین برخوردها نیز تمامی حواسش معطوف به حفظ عزت و انسانیت طرف مقابل بود.در دوستی و ابراز محبت انسانی و اخلاقی دقت تمام داشت.هرگاه جوانی به او سلام میگفت و ایشان او را نمیشناخت از روی تواضع و فروتنی ذاتی و با ادبیات فخیمه مختص به خود طوری از او اسمش را میپرسید که در اولین دیدار به آن شخص حس بدی القا نشود. اطرافیان و دوستدارانش از هر طیف و تیره و طبقه ای بودند.طبقه بندی های مرسوم اجتماعی در ذهن مرحوم طاهری وجود نداشت.کلام ساده، دلنشین و اما پرمغز وی روایت تلخ روزگار سخت انسان بود اما روایتی پر امید و روشن.تکلف مرسوم نخبگان علمی و فرهنگی و یا به زبانی دیگر فخر شایع این قشر از جامعه فرسنگ ها از او فاصله داشت.او مدرس آداب مفقود شده اجتماعی و فرهنگی در دوران اکنون بود.هر گاه در مجلسی ادبی و یا فرهنگی دعوت میشد علیرغم سن بالا و بیماری، به احترام میزبان و رعایت تعهد و ادب تا ساعتها استوار و استوار و استوار حضور داشت.عطا طاهری بویراحمدی کتاب قطور ادب انسانی بود.مردی که "انسان را رعایت کرده بود "