هفته گذشته وزیر امور خارجه آمریکا دوازده شرط آمریکا جهت دستیابی به توافق جدید با ایران را اعلام کرد. این شروط چندان غیر واقع‌بینانه و متکبرانه بود که مخالفت بسیاری را در اروپا و حتی میان محافظه‌کاران آمریکا برانگیخت.

شروطی که حتی بعضا در تعارض با قوانین بین‌المللی هستند. حضور نظامی ایران در تمامی کشورها به درخواست دولت قانونی و مشروع آن کشورها است و غنی سازی ایران در پرتو سقف نظارت آژانس و در چارچوب «ان‌پی‌تی» است. ادعاهای آمریکا در تخلفات ایران در این موارد به‌قدری غیر واقعی و ساختگی بود که حتی نتوانست شرکای قدیمی و استراتژیک خود (یعنی اروپایی‌ها) را قانع کند. با این حال، آمریکا به‌طورِ یکجانبه به‌اتکای ادعاهای واهی، از برجام خارج شد و تهدید به تحریم‌های سخت‌تر از هسته‌ای کرده است.

بالاخره آمریکا می‌تواند با توجه به حجم اقتصادش در جهان، تحریم‌هایی به طور یکجانبه وضع کند؛ تحریم‌هایی که بر اقتصاد ما تاثیر داشته باشد اما انگار نمی‌تواند فکر کند که برای تاثیر سیاسی، چیزی فراتر از جنگ اقتصادی می‌خواهد. چطور توافقات بین‌المللی که بعضاً خود آمریکا بیشترین سهم را در وضع آن داشته است را نقض می‌کند و همزمان فرای و ورای این قوانین، برای بقیه کشورها «باید و نباید» وضع می‌کند؟! اگر ذره‌ای هم به بازدارندگی قوانین و توافقات بین‌المللی اعتمادی بود، با این سیاست آمریکا آن هم برباد رفت. لذا نه تنها ایران بلکه همه کشورها باید فکری به حال امنیت خود بکنند و مطمئن نباشند بدون قدرت نظامی که بتواند بالاسر قدرت‌ها باشد، امنیت خود را تامین کنند. حتی توافق و یا شراکت با آمریکا نیز نمی‌تواند آنان را از تعرضِ این کشور و نقض قوانینی که خود امضا و یا وضع کرده است، ایمن نگه دارد.

البته این نکات به قدری بدیهی است که به نظر نمی‌آید تصمیم‌گیران کاخ سفید ندانند که سیاست های‌شان این تبعات و ملزومات را دارد؛ با این حال، با زورگوییِ عریان، می‌خواهند سیاست خود را پیش ببرند. آنان شروطی را برای توافق با ایران وضع کرده‌اند که می‌دانند اصلا و اساسا قابلیت تحقق ندارند. در واقع توگویی عامدا برای توافق نکردن این شروط اعلام شده است! رئیس جمهور روحانی با آگاهی از این وجوهِ سخنان مایک پومپئو، به درستی اعلام کرد که «شما چکاره هستید که برای سایر کشورها باید و نباید تعیین می‌کنید؟». پاسخ کاخ سفید اما عجیب‌تر بود؛ «ما نگفتیم ایران چکار باید بکند، ما گفتیم آمریکا چه می خواهد بکند»! این در حالی است که وزیر خارجه آمریکا، به صراحت گفته است که «اگر توافقنامه مورد نظرمان روی میز نباشد با احترام مذاکرات را ترک خواهیم کرد». و البته بقیه جمله ناگفته پیدا بود که «و مردم ایران را در یک جنگ اقتصادی و تحریم های مالی و تحریم دارو و غذا و... تحت فشار خواهیم گذاشت...». تکبر آمریکایی باعث شده که حتی معنای «با احترام» نیز باید موافق با آنچه «موردنظر» آنان استفاده شود!

به هرحال آمریکا رسما و به‌طور یکجانبه جنگی اقتصادی با ایران را آغاز کرده است. ما راهی جز مقاومت نداریم. از همه ظرفیت های خود نیز باید استفاده کنیم. از همسایگان، اروپا، سایر کشورهای جهان و از همه مهمتر از ظرفیت های داخلی باید حداکثر بهره را ببریم. ظرفیت‌های بزرگی در داخل داریم که هنوز به فعلیت نرسیده است. ظرفیت دست نخورده‌ نیروی انسانی ما و استعدادی که در انسجام ملیِ ما نهفته است از صدها بمب اتم قدرتمندتر است. قطعاً مقابل این استکبار نباید سر خَم کرد. سال‌ها است که استکبار جهانی می‌خواهد ما را حذف کند. تدبیرِ هوشمندانه ما، کار را به جایی رساند که آنان برای این هوس مجبور شوند همه روندها و هنجارهای بین‌المللی را زیر پا بگذارند و از زور عریان استفاده کنند و نتوانند برای این زورگویی نیز توجیهی بتراشند.