امروز  پانزدهم خرداد ماه یک هزار و سیصد و نود و هفت، روز جهانی محیط زیست نام گذاری شده است. البته این نامگذاری مربوط به امسال و پارسال نیست، بلکه روز جهانی محیط زیست برای اولین بار در کنفرانسی با موضوع انسان و محیط زیست از 5 تا 16 ژوئن سال 1972 آغاز شد و هر ساله کمپین های جشن روز جهانی محیط زیست در اکثر شهرهای جهان برگزار شده است و همچنان هم ادامه دارد . ناگفته نماند، همانطور که برگزاری جشن روز جهانی محیط زیست تداوم داشته است، در طرف مقابل همچنان تخریب محیط زیست هم به بدترین شکل ممکن، مخصوصا در کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه مثل کشور ما ادامه دارد. یکی از عوامل موثر در تخریب محیط زیست، پسماند مخصوصا پسماند شهری است. افزایش بی‌رویه جمعیت شهر، تغییر الگوی مصرف جامعه و ازدیاد سرسام‌آور مواد زائد جامد و همچنین فقدان روش‌های علمی و مدیریتی مؤثر در امر جمع‌آوری و دفع زباله‌های شهری یکی از معضلات جوامع شهری در کشورهای مختلف است و شهر ما «دوگنبدان» هم از این قاعده مستثنا نیست. تنها مردم یک شهر به نام کامیکاتسو در کشور ژاپن در تلاش هستند تا سال ۲۰۲۰ نام شهر خود را به عنوان اولین شهر بدون پسماند جهان به ثبت برسانند که تا حدودی هم موفق بوده اند. این تصمیم توسط مردم این شهر گرفته نشد، بلکه مسئولین شهر تصمیم گرفتند. حتی ابتدا اجرائی کردن آن برای مردم هم سخت بود، اما بعد از آموزش، مردم پای کار آمدند و در جهت عملی کردن این تصمیم، نهایت تلاش خود را به کار گرفته اند و در حال حاضر بیش از ۸۰ درصد پسماند این شهر بازیافت می شود و هیچ ماشین حمل زباله ای در این شهر یافت نمی شود. آیا ما می توانیم در راستای تبدیل شدن شهر دوگنبدان، به «شهر بدون پسماند» قدم برداریم؟ شاید به جای پاسخ مثبت، اکثریت با خنده پاسخ بدهید و این سوال را در حد شوخی بدانید..!! حتی زیر لب، زمزمه کنید؛ ما کجا و مردم کامیکاتسو ژاپن کجا؟؟ فرهنگ مردم ما کجا و فرهنگ آنها کجا..!! اصلا همه این ها به کنار، مسئولین شهری ما کجا و مسئولین آنها کجا...!! و... احتمالا در اولین گام، این کار غیر ممکن به نظر بیاید..!! اما به راستی چه زمان قرار است ما خودمان را باور کنیم ؟ چه زمان قرار است آستین همت بالا بزنیم و با پاشنه کفش های ورکشیده، بیاییم وسط گود و تلاش کنیم؟ ما می توانیم؛ اگر بخواهند و بخواهیم... اما چطور؟ پیشنهاد ؛ تصویب طرح « شهر بدون پسماند» در شورای شهر دوگنبدان( البته اگر حواشی اعضای شورا اجازه دهد و وظایف شورای شهر هم به بعضی از اعضا آموزش داده شود) دوم جذب سرمایه گذار برای احداث کارخانه بازیافت زباله توسط مسئولین شهر ( با توجه به نبود کارخانه بازیافت زباله در شهرهای اطراف، و حجم بالای تولید زباله در این شهرها، حذب سرمایه گذار کار سختی نیست). سوم تلاش شهرداری برای اجرایی کردن طرح « شهر بدون پسماند» با آموزش و ایجاد مشوق های جذاب. مشوق هایی مثل؛ ۱؛ نصب سطل های زباله مجزا برای زباله های تر، خشک، جامد و... ابتدای هر کوچه با طراحی زیبا.. ۲؛ طراحی و اهدا کیسه زباله هایی مخصوص زباله های تر، خشک، جامد و... برای تفکیک کردن زباله ها در منزل در ازای دریافت زباله هایی که قابلیت بازیافت دارند به مردم. ۳؛ احداث فروشگاه های متعدد در محلات مختلف توسط شهرداری و اهدا بن های تخفیف به مردم در ازای زباله های تفکیکی قابل بازیافت... ۴؛ اهدا بن خرید کتاب یا کتاب به مردم در ازای زباله های کاغذی و... « شهر بدون پسماند» آرزویی دست یافتنی؟ آری، اگر بخواهند و بخواهیم .. پانزدهم خرداد نود و هفت/ روز محیط زیست