بازندگی عمومی در فصل برد وباخت ها

عادل فردوسی پور در برنامه نود این هفته سوالی پرسید که جواب آن را به سادگی در کوچه و بازار می توان شنید.

او می پرسد(دو روز مانده به جام جهانی چرا هیچ هیجانی در مردم ما دیده نمی شود؟ ).

عادل راست می گوید.شبکه های اجتماعی ایران، که بخوبی نقش میزان الحراره جامعه را در نبود رادیو تلویزیون مستقل ایفا می کند در همه مناسبت ها لبریز می شود از پیام های شادی بخش یا اندوهگین کننده توده مردم.

اما این روزها به وضوح جای خالی تب فوتبال در میان این صفحات حکایت تلخ این روزهای مارا نشان می دهد.

ذکر دو بیت از شاعر و موسیقی دان عهد مشروطه عارف قزوینی در این مجال متناسب می نماید که گفت:

«نه لب گشایدم از گل نه دل کشد به نبید

چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید»

«مثال حال دل ماست لاله ای که شکفت

به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید»

بر اساس این شعر، بهار فصل شور و نشاط و جوانی و خوش بودن است.ولی به علتی شاعر حس لازم را ندارد.گویا در فراقی بسر می برد.

می گویند هر چیزی را بهاری است.بهار قران که ماه رمضان بوده تمام شد.ولی به جرات می توان گفت در همان ایام هم غالب فکر و ذکر مردم، جای یاد خدا، به آینده مالی خود و فرزندان شان مشغول بود.که گفته اند فقر که از دری وارد شد ناخواه دین از پنجره بیرون می رود.

باری.عیدفطر  هم آمد و از قضا مقارن شد با نخستین دیدار ایران در جام جهانی. جام جهانی را هم می توان بهار فوتبال دانست.

اما فضا چنان سنگین که نگارنده، بعنوان یک علاقمند، تا این ساعت نمی داند دیدار فردا با مراکش چه ساعتی شروع می شود.

این جام بی نشاط را اگر به عقب برگردیم و با جام 98قیاس نماییم انگار نه انگار.شوری که بصرف راه یابی ایران به آن جام در هشت آذر هفتاد و شش(که از قضا از نزدیک شاهد شادمانگی مردم کف خیابان های تهران بودم) این روزها دیده نمی شود.

همه جا سخن از گرانی است.این بار نه گرانی سکه یا دلار یا خودرو به تنهایی.که صحبت از موج تورم در همه چیز است.از خودرو گرفته تا مرغ .از مسکن تا لبنیات.

غم نان اگر بگذارد.....

که نمی گذارد نشاط و هیجان بایست در همه جا موج می زد.نشاط که لازمه حیات است این روزها در عدم امنیت در قاعده هرم مازلو به محاق رفته است.چنین مباد