به مناسبت هفته دفاع مقدس و در استانه  برگزاری کنگره ملی  سرداران و شهدای استان کهگیلویه و بویراحمد رضا دهبانی پور از رزمندگان و جانبازان دفاع مقدس خاطره ی  زیبایی از گفت و گوی تلفنی خود با یکی از رزمندگان آن سال ها بعد از 34 را به تصویر کشیده است که این خاطره به روایت ایشان تقدیم خوانندگان عزیز می شود: . «انقلاب اسلامی و دفاع مقدس گنجینه های تمام نشدنی و ظرفیتهای عظیمی هستند که باید از آنها برای نشر و گسترش فرهنگ و ارزشهای دینی و انقلاب اسلامی در جامعه و جهان، حداکثر استفاده را کرد» واقعیت انکار ناپذیری است که گذر زمان و زیبایی هایی که از دل حماسه ماندگار دفاع مقدس تراوش می کند آنرا اثبات می کند . هر روز که می گذرد زیبایی بیشتری از سال های حماسه و خون و حوادث زیبای مرتبط با آن عیان می شود و چه بسیار زیباییها که در سال ها و دهه های اینده از دل خاک بیرون خواهد آمد . قصه ای که قصد روایت آنرا دارم آغازش بر می گردد به اردیبهشت 1361 و عملیات بزرگ بیت المقدس و آزادسازی خرمشهر عزیز که بعدها امام راجع به آن فرمودند:«خرمشهر را خدا آزاد کرد». در آن عملیات دوستان و همرزمان بسیاری ام به شهادت رسیدند و خرمشهر شهر خون شد تا این خبر محمد کریمی علویجه در رادیو که گفت: «شنوندگان عزیز توجه فرمایید خرمشهر شهر خون و حماسه آزاد شد.» زیباییش گستره ی تاریخ را در بر بگیرد. . در آن عملیات و در تاریخ 19 اردیبهشت 1361 از ناحیه فک و گردن بر اثر اصابت گلوله مجروح شدم گلوله ی برگشت خورده ای که تا نزدیک نخاع ناحیه گردنی ام پیش رفت . اگر چه هوش و حواس خود را داشتم ولی در وضعیت خطرناکی بودم و هر آن احتمال قطع نخاع از ناحیه گردن وجود داشت لذا به صورت اورژانسی به بیمارستان امیر اعلم تهران و از آنجا به بیمارستان سینا منتقل شدم و در نهایت در بیمارستان خصوصی مهر تهران گلوله از گردنم بیرون کشیده شد . . با توجه به وضعیت جسمی ام از آن بیمارستان و آن روزها چیز زیادی در ذهنم نمانده است و تنها نام پزشکم دکتر بهرام مشیری که با حذاقت تمام گلوله را از گردنم بیرون کشید را به یاد دارم . در سال های بعد از ان واقعه از تمام عکس هایی که در آرشیو دفاع مقدس داشتم عکسی  متعلق به همان اتاق بیمارستان بر روی دیوار خانه ام نصب کردم  . در عکس من که تازه بهبودی نسبی ام را پیدا کرده بودم بالای سر یک  نوجوان مجروح  در همان اتاق بیمارستان هستم .هم اتاقی ای که  در تمام این سال ها نمی دانستم کیست و چیزی از او هم در ذهنم نبود .در آن اتاق علاوه بر من و آن نوجوان یک مجروح دیگر نیز حضور داشت به نام نصر اصفهانی که بعد ها شنیدم به درجه رفیع شهادت رسید . .خوب به خاطر ندارم این عکس چگونه گرفته شد.ولی عکس برایم زیبا و دوست داشتنی بود و هست. سال ها و دهه ها از اردیبهشت 1361 گذشت  تا اینکه 34 سال بعد در 20 اردیبهشت 95 در محل کار و در یک جلسه اداری ویبره گوشی همراهم مرا متوجه خود کرد.  شماره تهران بود و ما مدیران چون بلادرنگ تهران را جواب می دهیم !! گوشی را جواب دادم و با صدای ارام به تماس گیرنده  گفتم جلسه ام  .کسی در آن طرف خط گفت: فقط سوالی دارم و اگر جواب گرفتم بعد تماس می گیرم . آن غریبه از من پرسید:شما رضا دهبانی پور هستید و از بهبهان به جبهه  اعزام شده بودید و در بیمارستان  سینا بستری بودید .همین چند کلمه شوری عجیب در سراسر وجودم ایجاد کرد بی تابی می کردم به گونه ای که همکارانم که در جلسه بودند کاملا متوجه شدند .   . عصر همان روز با حالی پر از تشویش مجددا شماره گیری کردم پشت گوشی کسی نبود جز همان جوانی که سال هاست فقط عکسش را می دیدم و هیچ شناختی از او نداشتم.  او آن روزها نوجوان بود و من تمام این سال ها عکسش را نگاه میکردم و به ذهنم خطور نمی کرد روزی  سرنوشت اینچنین رقم بخورد. نامش «عماد کریمیان» بود و حالا عضو هیئت علمی دانشگاه قزوین است . او می گفت: در میان عکس هایی  که من هم از جبهه و جنگ به یادگار داشتم  همان عکس برایم عزیز بوده است و چون در پشت عکس نام  و برخی اطلاعات نوشته بود بعد از کلی پیگیری شماره را به دست آوردم. . خداحافظی که کردم  ذهن و حواسم مدام در سیلان و فکر کردن به گذشته و روزهایی بود که جوانی ما به زیبایی آن دوران و روزها را سپری کرده بود.  به سرنوشت فرزندان جبهه و جنگ فکر می کردم به استخوان هایی که هرازچندگاهی از زیر خاک به عنوان عیدی، سرزمین ما را با شمیم خود عطر آگین می کنند . به جانبازانی که حدود سی سال است نمی توانند بخوابند . به مادرانی که همین اندازه و کمی بیش از نصف عمرشان را با یاد یکی یک دانه هایشان به سر کرده اند و هنوز هم منتظرند  و به بسیاری چیزهای زیبا و غم انگیز دیگر.. قرار گذاشته ایم همدیگر را از نزدیک ببینیم تصورش هم برایم سخت است. بی تاب دیدن آن نوجوان رزمنده هستم که حالا بزرگ و البته بزرگ شده است. حالا احساس می کنم با عماد کریمیان بیش از اطرافیانم اشنا و مانوسم .  هنوز  فرصت دیدار حاصل نشده است و بیم هم دارم نکند او را نبینم و... شاید هم باید منتظر یک اردیبهشت دیگر بود تا در آن اردیبهشت به یاد همه ی اردیبهشت های  مادران شهید که این همه در سوگ فرزندانشان خون گریه کردند ما هم اشک بریزیم .