گروه سیاسی افتونیوز - در روزهای اخیر برخی رسانه‌های استان خبری مبنی بر کناره‌گیری سید ضیاءالدین رضاتوفیقی از عالم سیاست و گذران زندگی در یک سوپر مارکت کوچک در یاسوج را انعکاس دادند که جای تامل و تعمق دارد.

این مطلب در پی دفاع از یک شخص به نام رضاتوفیقی نیست؛ هر چند ایشان به عنوان یک فرد سیاسی جای دفاع و بررسی دارد ولی آنچه در این مقاله بیشتر مطمح نظر است جایگاه حقوقی و سیاسی یک فرد در قامت رئیس ستاد انتخاباتی رئیس جمهور است.

در ممالک دمکراتیک که فضای سیاسی آنها دارای یک ساختار حزبی است رئیس ستاد را معمولا از میان نیروهای زبده سیاسی و طرف مشورت انتخاب می کنند و بخش اعظم فعالیت و استفاده از آن فرد نیز به بعد از انتخابات بر می گردد. وی ضمن اینکه در مناصب مدیریتی مورد استفاده قرار می‌گیرد مدام مورد مشورت و نظرخواهی در حوزه مسئولیتی است که در قالب جایگاه ستادی داشته است.

در مورد رضا توفیقی بند اول این موضوع یعنی استفاده از یک نیروی زبده سیاسی به عنوان رئیس ستاد رعایت شد و حضور وی و جمع زیاد دیگری از فعالین مطرح استان(که بخشی نیز مرهون نام حضور و اعتبار شخص رضاتوفیقی بود) در ستاد انتخاباتی در کنار برخی عوامل دیگر سبب شد که برخلاف بسیاری از پیش بینی‌ها و در حالی که حتی در برخی استان‌های برخوردارتر حسن روحانی رای دوم را به دست بیاورد در کهگیلویه و بویراحمد در رتبه اول قرار بگیرد .

اما پایان ساعت رای‌گیری در روز 29 اردیبهشت 96 پایان کار ستاد و توجه و نظر خواهی از اعضای ستادها بود. هر چند بعدها محمد شریعتمداری رئیس ستاد حسن روحانی در پی رایزنی برای رسیدن به وزارت جلساتی را برگزار کرد و وعده‌هایی نیز داد ولی همین که به وزارت کشور نرسید و روانه وزارت صنعت، معدن و تجارت شد همه چیز را فراموش کرد و یا هم نزد حلقه اول رئیس جمهور یعنی واعظی، نوبخت و نهاوندیان نتوانست کاری از پیش ببرد.

معرفی استانداران و بویژه استاندار کهگیلویه و بویراحمد بدون کوچکترین مشورت‌خواهی از رئیس و اعضای ستاد روحانی در استان نشان داد که رئیس ستاد بودن از منظر رحمانی فضلی و واعظی بیشتر جنبه حمال بودن دارد و لاغیر ...

با این همه ضرورت کار سیاسی و ارجگذاری به زحمات نیروی سیاسی این انتظار وجود داشت که استاندار در ادامه کار خود از نظرات نیروهای حامی رئیس جمهور بیشتر استفاده کند؛ نه تنها این اتفاق نیفتاد که بر عکس تحولات سبب کنار رفتن کامل اعضای ستاد روحانی از اتفاقات سیاسی استان شد. رئیس ستاد روحانی و سایر اعضای فعال این ستاد به حاشیه رفتند(یا حداقل آنهایی که به نمایندگان وابسته نبودند) تا موجی از ناامیدی و یاس همه نیروهای حامی دولت را در برگیرد و مشخص نیست برنامه دولت برای مجلس آینده چیست و چگونه امید دارد که این نیروها به پای کار بر گردند هر چند این ظن قوی نیز هست که اساسا دولت چنین دغدغه ای ندارد و چنین موضوعی برایش مهم نیست و بیشتر دنبال رایزنی در همان سطوح بالای قدرت است.

این رفتار را باید به چشم یک عبرت به آن نگاه کرد رفتاری غیر سیاسی در کنار عدم توجه دولت به جوانان، عدم تحقق وعده های قابل پیگیری ، عمد در حذف برخی نیروهای اصلاح طلب شناخته‌شده و .... نه تنها بخشی از ایرادات دولت به حساب می آید که این ایرادات سبب تحمیل هزینه های سنگین بر جریان سیاسی اصلاحات به عنوان حامی اصلی دولت شده است و این جریان را با یک بحران اساسی روبرو کرده است.

مشابه این رفتارها به ندرت در طیف مقابل یعنی اصولگرایان مشاهده می شود آنها به جد و همیشگی حامی حامیان و نیروهای خود از جوان تا رئیس ستاد هستند و بعید است اجازه دلخوری و کنار گذاشتن آنها را بدهند . هر چند یک تجربه تقریبا مشابه در اوایل دولت احمدی نژاد نیز در استان اتفاق افتاد و آنهم موضع گیری و واکنش محمد رحیم دهراب پور رئیس ستاد احمدی نژاد علیه معرفی مسعود حسینی به عنوان استاندار بود که بخش زیادی از آن اتفاقات محصول مسائل و اختلافات شخصی بود و هم اینکه چه در آن‌زمان تهران مدام پیگیر به دست آوردن دل دهراب پور بود و پیشنهادات زیادی نیز به وی دادند و چه بعد از آن که با آمدن قوام نوذری نفوذ و اعتبار دهراب پور بیشتر شد. مورد دهراب‌پور اگر چه در ظاهر شبیه مورد رضاتوفیقی است ولی در بقیه موارد اصولگرایان مشی سیاسی‌تری از خود نشان داده‌اند به طور نمونه حکم چند روز پیش علی اکبر ولایتی برای علی خرامین به عنوان عضو هیئت امنای دانشگاه‌های آزاد کهگیلویه و بویراحمد را باید در همین راستا دید.

خرامین رئیس ستاد انتخاباتی ولایتی در انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 بود و با وجود گذشت سال‌ها و اینکه آنها کامل در قدرت نیستند ولی ارجگذاری به زحمات نیروهای شهرستانی‌شان یک اصل مهم است و حتی گفته می‌شود پیش از این چندین مسئولیت مهم دیگر نیز به خرامین پیشنهاد شده بود که وی بنا به دلایل شخصی از پذیرش آنها خودداری کرده است.

حکایت رضاتوفیقی و خرامین دو نمونه کوچک از دو رفتار سیاسی در میان دو جریان سیاسی است. یکی جریانی که ادعای توسعه سیاسی و کار سیاسی دارد ولی هیچ کدام از اصول را پایبند نیست و دیگری جریان اصولگرا که در هر حالتی حامیان و نیروهای فعال خود را فراموش نمی‌کند و از آنها حمایت اساسی دارد.

هر چند نباید از این نکته غفلت کرد که در این دولت خواسته یا ناخواسته ما شاهد یک انحراف اساسی در میان تصمیم گیرندگان و مسیری بوده ایم که قرار بود این نباشد ولی هست.