بیش از ۱۷ سال است که آقای دکتر شجاع پوریان را می شناسم. از نمایندگان مجلس ششم بود. در زمره نمایندگانی بود که تا آخر، پای حقوق مردم ایستادند. در مجلس هفتم از معدود نمایندگان مجلس ششم بود که تایید صلاحیت شد. شاید از دست از کار افتاده اش که یادگار هشت سال دفاع جانانه از این آب و خاک بود، شرم کردند. بی‌شک، او یکی از دوست داشتنی‌ترین یادگاران دفاع مقدس است که هنوز صفا، خلوص و صمیمیت رزمندگان را در دلش زنده داشته است.

مجلس ششم ملجا و پناه دانشجویان و فعالین سیاسی و بسیاری از افراد بود که ناجوانمردانه تحت ظلم واقع شده بودند.

مجلس از تیغ استصواب گذشته هفتم و هشتم به واقع، این گونه نبود. نه تنها این گونه نبود بلکه متاسفانه برخی از راه یافتگان به آنها، خود پیشرو در شکایت از روزنامه‌نگاران و اصحاب رسانه بودند. در این دوره‌ها، تک چهره هایی چون شجاع‌پوریان و تابش انصافاً دردانه بودند.

در آن زمان، دانشجو بودم و گاهی برای پیگیری مسائل و موضوعات دانشجویی مزاحم شجاع‌پوریان می‌شدم. تا جایی که می توانست و از دستش برمی‌آمد پیگیری و کمک می‌کرد. اما درکی که در این چند ماه از او پیدا کردم شناختم را بسیار عمق بخشید. او مدیر مستقیم من بود. در این مدت بسیار از او آموختم. فکر می‌کنم اکنون در پایان این همکاری اگر او را پاس ندارم و از بزرگی اش نگویم شکر نعمت به جا نیاورده ام.مهمترین ویژگی شجاع‌پوریان فروتنی اوست. او پرمدعا نیست. برجسته‌ترین خصلتی که از او دیدم این بود که در محدوده فهم و دانش و توانش می‌کوشد بهترین کاری که از دستش برمی آید را انجام دهد.نه تنها خود را عقل کل نمی‌داند بلکه برعکس بسیاری مدیران، هیچ اصراری هم ندارد که وانمود کند عقل کل است و سر آمد همه دانش ها و تجارب بشری است. بر این مبنا، شنونده خوبی است. ممکن است حرف تو را نپذیرد یا در اجرای آن شتاب نورزد ولی همین که می گذارد با او حرف بزنی و حوصله می کند تا حرف های تو را بشنود، خیلی خوب است. در این مدت که به اقتضای کار، مجبور به گفتگو با بسیاری از بزرگان و سیاستمداران و مدیران هستم، دریافته ام که واقعا تعداد افرادی که شنونده خوبی باشند زیاد نیست. شهادت می‌دهم در این مدت، در عصبی ترین اوقات، شجاع‌پوریان نه تنها با طمأنینه وجودی اش، تند ترین و تلخ ترین انتقادات مرا با روی گشاده شنید، بلکه همیشه با مهربانی پدرانه اش مرا نصیحت کرد و هیچ یاد ندارم که وقتی از اتاق او بیرون آمده ام، عصبی یا ناآرام بوده باشم. به نظرم مهمترین ویژگی لازم برای یک مدیر، توان هضم سختی ها و مشکلات و آرامش‌بخشی به سیستم و همکاران است. این، هنر بزرگی است که شجاع پوریان از آن بهره‌مند است.فکر می‌کنم بهترین یادگار دوران مدیریت او، شجاعت و جسارت او در اعتماد به جوانان است. او نه تنها به مدیرانش اعتماد داشت، بلکه به آنها آزادی عمل می داد و هیچ وقت چیزی را از بالا و آمرانه تحمیل نمی کرد. حتی اگر به اقتضای شتاب کار، مجبور می‌شد تصمیمی بگیرد که شاید برخی ابعاد کارشناسی آن کامل دیده نشده بود، پذیرش خطا و شهامت برگشت و اصلاح اشتباه داشت. تا آنجا که من خبر دارم در انتصابات، او هیچ وقت، هیچ فردی را به هیچ مدیری از مدیرانش تحمیل نکرد و مدیرانش در انتخاب همکارانشان، کاملا آزادی عمل و اختیار داشتند. عجیب نیست که فردی با چنین روحیه‌ای در برابر دخالت های تمام نشدنی و خواسته‌های سیری‌ناپذیر برخی افراد مقاومت کند. شجاع‌پوریان اهل سر و صدا و شو و نمایش نبود. برخی علاقه‌مند بودند او را به این وادی بکشانند، اما او تن نداد. البته می‌شد در باب بسیاری فعالیت های صورت‌گرفته بهتر اطلاع رسانی کرد و جلوی بسیاری سوءتفاهم‌ها را گرفت. اجازه دهید سربسته عرض کنم که در شرایط امروز سیاسی و اجتماعی کشور، مدیریت فرهنگی و اجتماعی بسیار بسیار سخت و دشوار است و به حرکت بر لبه پرتگاه می‌ماند. من به عنوان یک اصلاح‌طلب به صراحت شهادت می‌دهم که شجاع پوریان در هیچ موقعیت و برهه ای، دینش را به دنیا نفروخت و نگاه اصلاح طلبانه اش را رها نکرد و تمام توان و تلاشش را برای تغییر رویکردها به کار بست. یکی از جذاب ترین نگاه های او برای من نوع مواجهه اش با رویکرد های متنوع و متفاوت بود. تعبیری که بارها از او شنیده ام دعوتی بود که از طیف‌های مختلف داشت برای اینکه خود را عضوی از خانواده انقلاب ببینند و عضویت یکدیگر در این خانواده را به رسمیت بشناسند. به نظرم، در شرایط پر مخاطره امروز کشور، جریان‌های مختلف سیاسی به افرادی با این نگاه بیش از پیش نیازمندند. مطمئنم شجاع‌پوریان هر جا که باشد، خود را سرباز اسلام و انقلاب و مردم می‌داند و در هر موقعیتی که قرار گیرد، حتما منشأ خیر و برکت است. امیدوارم خداوند به او طول عمر با عزت و توفیق خدمت روز افزون به این آب و خاک عنایت فرماید و به عنوان یکی از فرزندان و دانشجویانش خود را بابت همه چیز هایی که در این مدت از او آموختم، مدیون او می‌دانم.