وقتی فقر احاطه ات کند همه چیز از پیرامون تو پراکنده می شود و هر آنچه می ماند بوی فقیری می دهد ، پولدار که باشی درست بر عکس می شود هر آنچه نداشته ایی دور وبرت هویدا می شود و انگار مادر زادی آنرا داشته ایی که اصلا چنین نبوده و نیست

فقیر که باشی کلمات که از دهانت بیرون بریزد بوی فقر ونداری می دهد و شنونده هایت کمتر به آن توجه نشان می دهند و گویی تو زبان سخن گفتن نمی دانی و بلد نیستی یک حرف حساب بر زبان جاری و ساری کنی.

بر عکسش هم این می شود که تواگر برخوردار از مال و منال دنیا باشی هر چرندی که دلت بخواهد تحویل خلق اله می دهی و همه آنرا به عنوان وحی منزل می پذیرند و بکار می برند.

همیشه این دو خصیصه در کنار هم آسایش نداشته اند و بسراغ هر آدمی هم که بروند یکی را در چشم و گوش مردم جای میدهد و همه منتظر فرمایشات گهربار او می شوند و دیگری را حاضر نیستند برایش وقت بگذارند در صورتی که هر آدمی با فقر و مال ومنال دانسته هایش تغییر نمی کند و آنکه پولدار شده انبان مغزش زودتر از فقیر خالی می شود و بر عکس آدم فقیر به هنگام نداری صحه صدر بیشتری یافته و بواسطه فقر و نداری فوران اندیشه اش آغاز می گردد و در میان کلمات اوست که می توانی سخنان متین وقابل قبولی پیدا کنی.

این روزها فقر و نداری همه جای جامعه مارا در بر گرفته و کمتر کسی از چنگال این عفریت منحوس رهایی دارد و هر کس بنوعی با آن دست و پنجه نرم می کند و چه زود حتی آگاهان مارا هم به زمین می زند و بر خاک سیاه می نشاند.

و از دیگر سو آنهایی که به ثروت باد آورده می رسند به یکباره تغییر جایگاه و منزلت می یابند و کسانی که تا دیروز در تقسیم بندی اندیشه ها محلی از اعراب نداشتند اکنون منزلگاه افراد اكثرا دانا می شوند و هزاران مجیز گو پیرامون شان در حال مدح وثنا هستند.

خوب که نگاه می کنیم می فهمیم همه ی این تغییرات را ثروت بوجود می آورد و آنچه از گذشته و حال ما در کتب درسی به آموزش آن مشغول بوده ایم باد هوا شده و رها گردیده است ، همان جمله معروف که علم بهتر است یا ثروت اینجا معنای خودرا از دست می دهد و دیگر با مته هم نمی توانی آنرا در مغز حتی خردسالان نمایی وقتی فقیری ونداری پدر را می بیند و ما تکلیف علم بهتر است یا ثروت به او می دهیم.

فقیر که باشی جایگاهت در اجتماع هم دچار تغییر شده و پایین ترین مقام از آن تو میشود و ثروت با بوجود آوردن قدرت وزور کنار خود تورا هرگز اجازه نخواهد داد که ذره ایی پیشرفت نمایی و آنقدر آنجا می مانی تا پوسیدگی بسراغت بیاید و از بین بروی.

بقول دکتر علی شریعتی زرو زور چرندیاتش حرف حساب می شود و فقیر کسی به حرفش گوش نمی دهد. عیب هایش هنر می شود صاحب زر و زور و فقیر هنرش عیب به نظر میرسد.

فقیری در این زمان شامل همه شده و فقط خدا می تواند این تغییر را چاره ساز شود و لاغیر.