پاییز یکی از فصلهای دلنواز و دوست داشتنی است. پاییز فصل برهنگی و بی برگی و بیرنگی است. پاییز فصل تهی شدن و پاک شدن از داشته های سنگین و خسته کننده است. پاییز فصل سبک و ساده شدن است. پاییز فصل رویارویی با خویشتن واقعی است و وانهادن آنچه دوشها را می فشارد و تن را فربه می کند و جان را فرو می‌کاهد. پاییز فصل خوددیدن و در خویش فرو رفتن است و معنای هستی زیستن را بی واسطه دیدن است. پاییز آینه خوددیدن و در خود نگریستن و خویشتن را کاویدن است. پاییز فصل از خود بریدن و جامه برتن دریدن و بی برگ زیستن است. و شگفت و دیدنی این که: پاییز فصل آمادگی و برهنه شدن برای شستن خویش در حمام هستی است و زیر باران زمستان دوش گرفتن و از هر آلایش و آلودگی و گرد و غبار پاک شدن است. پاییز فصل رویایی با حقیقت وجود خویش و در خود زیستن و به جهان بزرگ درون گام نهادن و در پی معنی آفرینش و زندگی سیر کردن است. پاییز دوست داشتنی است؛ چون در این فصل آدمی می تواند از بودنها و داشتن های دروغین وا رهد و در پی معنا به جهانی برتر گام گذارد و بودنی بهتر و برتر را تجربه نماید. پاییز تو را دوست دارم تا در تو از بودنهای دروغین خالی شوم و در حمام زمستان پاک گردم و در بهار با رویشی دوباره زندگی را از سر گیرم. پاییزبمان که بودنت هستی‌های دروغین را از ما می زداید و با خویشتنِ خویش‌مان آشنا می کند.