وقتی تمام بنیان خانواده منتهی به این مطلب است که اگر معیشت اش تامین نشود اضمحلال بسراغ آن آمده و شرف وانسانیت را از آنها می گیرد چگونه می توان به این خانواده امید به فردا را داد. وقتی به کشاورز مان می گوئیم انشاله امسال دیگر هیچ مشکلی نخواهید داشت ودولت در همه ی زمینه ها مدد رسان شما خواهد شد ونمیشود و آن بخت برگشته تمام سرمایه زندگی اش بخاطر وعده دروغی که به او داده اند برباد می رود خوب چگونه به او وخانواده اش امید بدهیم. وقتی عنوان می کنیم منبعد جوان بیکاری وجود نخواهد داشت اگر جوانان اشتراک مساعی کنند و در همه ی فعالیتها شرکت نمایند اما وقتی خوب از گرده جوان بار کشیدیم و آینده اش را نامعلوم تر نمودیم چگونه باید به او امید به زندگی داد. وقتی بایستگی جای شایستگی را می گیرد و جوان دانشجو ونخبه می بیند هر چقدر هم در علوم قدیم وجدید پیشرفت کند ودرجات علمی را یکی یکی طی نماید وقت بکار گیری شایسته بودن ملاک نشود وبایسته سفارش شده جای اورا می گیرد چگونه امید به درست شدن این رویه ناثواب را نوید بدهیم در صورتی که می دانیم تغییر نمی کند گ همه این رفتارها از منظر اسلام خلاف شرع است . چرا باید مسئولی فقط برای چهار صباحی بیشتر نشستن بر صندلی مدیریت هر دروغی را تحویل مردم بدهد در صورتی همان موضوع را مردم با گوشت وپوست خود لمس می کنند و همین زمینه بی اعتمادی می شود. چرا نباید صداقت مبنای حرفها وکارهایمان باشد و بجایش دروغ تزویر وسرهم بندی و چاپلوسی ملاک ومعیار آدمها شود ، آیا نمیدانیم این رفتارها زمینه فرو پاشی بنیان جامعه خواهد بود واعتماد را از بین می برد و وقتی اعتمادی نباشد بی توجه ایی به وضع موجود نهادینه شده و اگر ایران تاراج هم شود کسی گوشه ابرویش تکان نمی خورد. چرا غافل شده ایم ، آیا مطاع دنیایی اینقدر ارزش دارد که تمام مناسبات انسانی اسلامی را به پایش قربانی کنیم و فقط بفکر بستن بار خودمان باشیم. انتظار می رود از کسانی که واقعا دلسوز ایران اسلامی هستند فکری بکنند تا زمینه امیدواری در مردم پیدا شود و گرنه وقتی بی اعتمادی حاکم شد هیچ حرف وحرکت راست ودرستی را هم باور نخواهند کرد و آنروز برای مردم ایران فاجعه است. حذف دروغ از تمامی حرفها وسخنها وحرکات و بجایش صداقت در رفتار وگفتار قرار بگیرد ، مردم سخت ترین ها را اگر با صداقت در میان نهاده شود تحمل خواهند کرد و همراهی می نمایند.