( هرآنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود، هرآنچه مقدس است دنیوی می‌گردد و انسان‌ها در نهایت ناگزیر می‌شوند تا با شرایط واقعی زندگی و مناسبات خود با همنوعانشان، رو در رو شوند.)

بخش نخست تعبیر بالا، شاید معروف ترین جمله «کارل مارکس» باشد.

آیا می توان در تعیین مصداق «هر آنچه سخت و استوار است...» بعضی حکومت ها یا رهبران را هم بر شمرد؟

اگر نتیجه انتخابات شهرداری استانبول را ببینیم شاید پاسخ مان مثبت باشد.

سه ماه پیش انتخابات شهرداری ها در ترکیه برگزار شد.

وضعیت همه شهرها مشخص شد. ولی انتخابات در استانبول، با حکم حکومتی مرد شماره یک ترکیه «باطل اعلام شد».

بهتر است برای درک بهتر مطلب، ابتدا باید حاکم جاه طلب ترکیه را بهتر بشناسیم.

«رجب طیب اردوغان» را بعد از رهبر کاریزمای ترکیه نوین «مصطفی کمال آتاتورک» فرهمند ترین رئیس جمهور ترکیه می دانند. اردوغان خود زاده استانبول است. پس طبیعی است که به راحتی زیر بار هر انتخابی در زادگاه خود نرود. از قضا زاده محله ای است که گویا مردانش به سرسختی مشهور هستند. (کیسیلکیلی در اسکودار). این مرد سر سخت سابقا عضو ارشد حزب رفاه نجم الدین اربکان بود. ر همین حزب بود تا اینکه در سال ۱۹۹۴ بعنوان شهردار استانبول انتخاب شده و به سبک ژاک شیراک در فرانسه و احمدی نژاد در ایران، از سکوی شهرداری به سوی ریاست قوه مجریه خیز برداشت. تحولات اردوغان در مدیریت شهری استانبول خصوصا تحول در حمل و نقل این کلان شهر، اردوغان را در دل اهالی استانبول جای داد. تا این زمان عضو حزب رفاه بود تا اینکه در سال ۲۰۰۱ حزب «اعتدال و توسعه» را تاسیس کرد. همین حزب حاکم ترکیه در یک دهه اخیر. بخاطر مسائل قضایی نتوانست با وجود پیروزی، نخست وزیر شود. تا اینکه در ۲۰۰۳ این مساله را رفع و کرسی صدارت را تسخیر کرد. رشد اقتصادی بی سابقه ترکیه هم اعتماد به نفس اورا افزود تا اینکه در چهار سوی ترکیه آرامش و امنیت کامل برقرار کند. نوار پیروزی هایش پاره نشد تا اینکه سه دوره نخست وزیری او بسرآمد. ولی عطش قدرت او سیری ناپذیر بود. این شد که با برگزاری انتخاباتی، ستختار قدرت را در قانون اساسی تغییر داد و خودش اولین کسی شد که با رای مستقیم مردم، بعنوان ریس جمهور شروع بکار کرد.

اکنون او حاکم بلامنازع شده بود و یک کودتای نظامی را هم بسلامت گذرانده بود. که گویی این کودتا آرزوی او بوده باشد، چرا که در پس سرکوب کودتا، ده‌ها هزار نفر را از مشاغل حساس و معمولی برکنار کند. و همین تعداد را در پیش چشم ناظران بین المللی، با اتهام تبعیت از روحانی پرنفوذ و تبعیدی ترک ( فتح الله گولن) روانه زندان کرد.

مساله مهم و گرفتاری اصلی دولت ترکیه در غرب کشور، مساله کرده‌ای این کشور است.

اما اردغان اساسا هویتی به نان «کورد» را به رسمیت نمی شناسد تا به برسد به گفتگو یا سازش. حتی بجای «کورد» این قوم را «ترک های کوهستان» می خواند. مساله ای که با بازداشت رهبر کارگران کورد( عبدالله اوج آلان) تا حد زیادی فروکش کرد. اما این تشنگی قدرت برای اردوغان، که در پی پیچیدگی های خاورمیانه، و بروز بحران اقتصادی در ترکیه از جمله کاهش ارزش لیر، تحریم ها، و تورم فراوان هر روز از محبوبیت اردوغان کاست.

تا اینکه انتخابات شهرداری های ترکیه فرا رسید.

اردوغان آشکارا برای پیروزی حزب عدالت و توسعه می کوشید. چرا که معتقد بود هر جا از دست برود، شهرداری استانبول نباید از دست خارج شود. لذا به بهانه هایی مانند تقلب در انتخابات در حوزه استانبول و نیز عدم صلاحیت کسانی که بعنوان «ناظر» بر انتخابات نظارت می کردند، با همان سرسختی که در ذات و بچه های محله اردوغان اشاره شد، بر اراده خود تا ابطال انتخابات پای فشرد.

در انتخابات پیشین، حزب رقیب دولت با عنوان «جمهوری خواهان خلق» با اختلاف کمتر از بیست هزار رای، بر نامزد حزب حاکم، رقابت را واگذار نمود. انتخابات تجدید شد. تا اینکه روزگذشته در حوزه انتخابیه استانبول، رقابت نفس گیر میان « (بنالی) بن علی ییلیدیریم» از حزب حاکم اردوغان و «اکرم امام اوغلو .» از حزب رقیب برگزار شد.

این بار تو گویی رای دهندگان، برای سر دادن «نه بزرگ» به اردوغان و نه تنها انتخاب شهردار، به پای صندوق رفتند. و این بار نه با هجده هزا نفر اختلاف آرا، که با حدود هشتصد هزار اختلاف، پیروز قاطع میدان شد. آری! می توان گفت آن مرد سرسخت چون هیزمی در آتش اراده ملت دود شد و بهوا رفت.

قضا را بخش زیادی از رای دهندگان هم از همان «کردها» یی بودند که اردوغان سعی در ندیدن آنها داشت.

القصه در ساعت نگارش این یادداشت جشن پیروزی بر اردوغان در خیابان های استانبول بر پاست.

هر چند این سنت حاکمان خاورمیانه و شمال آفریقا و ترکیه است که فرد در هیات رهبری مقتدر و کاریزما ظهور می کند. اوج می گیرد. ولی آنقدر بالا می رود که دیگر یا خیال پایین آمدن ندارد که همین ریشه مصائب فراوان ملت های این ناحیه است.

آیا این آغازی بر پایان کار اردوغان خواهد بود یا این بار به لطائف الحیل، مانند آنچه در چین رخ داد و آقای « شی جین پینگ » را برای همیشه رهبری مادام العمر کرد، آنگونه رخ خواهد داد.