بالاخره ریشه همه بدبختی ها و مشکلات ریز و درشت استانِ نام سخت مان-« کهگیلویه و بویراحمد»- در اواخر دولت «تدبیر و امید» مشخص شد. از این پس در نتیجه تعامل بی سابقه میان دولت و مجلس و البته هوشیاری و تلاش شبانه روزی مسئولان استان، هیچ دغدغه ی معیشتی، ازدواج، اشتغال و اجتماعی و فرهنگی برای مردم وجود نداشته و نخواهد داشت. الحمدالله در همان شبی هم که رئیس دولت به استانِ ثقیل النام «ک ب» تشریف آوردند، جدای از بالارفتن قیمت کالاهای اساسی، غیر اساسی، لوکس، دارو و ...، و علیرغم تمدید و یا اعمال تحریم های جدید و البته با تمهیداتی همچون ریش های پرفسوری بدون رتبه علمی، عینک های «ریبُن» و خنده های ملیحانه که هر سه را اصول خدمت کرده ایم، تورم را با پاک کن و مداد، پایین کشیدیم و به یُمن این رؤیای صادقانه، دو ساعت جیغ و هورایش را در ورزشگاه تختی یاسوج، به عَرش اعلی فرستادیم تا کسی فکر نکند ما میزبان بدی هستیم و یا دردی داریم و درد کشیدنمان محسوس است. گرچه همان روز، عده ای دلواپس«همانهایی که روزی در این مملکت، ایده هایشان ارزش بود» می گفتند که علت سفر یک روزه ی رئیس جمهور در استان ما، عدم برنامه یا اقدامی عملیاتی برای افتتاح، احداث یا جلب حمایت ملی است، لیکن جنابشان آبروداری کردند و در حرکتی محیر العقول، یک نصف روز دیگر به سفرشان افزودند تا یک عمر مسئولان ما را دعای گوی خود نمایند. و همگان شاهد بودیم که تا هفته ها هم به سبک و سیاق بعد از اسفند 94 که ما مردم یک روز در میان جشن داشتیم و هلهله می کردیم، این بار مسئولان عزیزمان بشکن میزدند و نیمه شبها نیز، بر آستان ربوبیت، این لطف و کرمش را ستایش می کردند. الغرض، گردشگری و توریسم را که در آغاز حرکت دولت در استان، به عنوان یک صنعت سودآور، رهآوردی تازه کشف شده از تدبیر«شان» بود، آن قدر در زبانها چرخاندیم و چرخاندیم، تا اینکه در ایامی که باید توریست ها می آمدند و گردشگران قدم در این وادی می گذاشتند، کمترین خدمات-حتی یک شیر آب- را برای رفاه شان فراهم نکردیم و تا پس از آن دیگر حرفی از توریسم و گردشگری و اینگونه مسائل بر زبانها نیاوریم. اشتغالزایی و تولیدِ کار و شغل را« در حالیکه کاملاً تحریم بودیم و بدترین حال و روز اقتصادی را داشتیم»، دومین تصمیم«در زمره قول های صد روزه» دولت یاد کردیم و بدون توجه به عامل مهم در توسعه اشتغال و زایش کار و شغل یعنی نیروی انسانی و مدیریت علمی و تخصصی، به همان که قبلاً بود، بسنده کردیم و ضعیف ترین مدیران، یعنی کسانی که در دولت های اصیل اصلاح طلبی و اصولگرایی، محلی از اعراب نبودند را، بر مسند نشاندیم تا این تدبیر را هم ناامیدانه سپری کنیم. بخشی از وقت دولتمردان استانی مان هزینه تشکیل اتاق فکر شد. آن قدر این ایده را عملیاتی کردیم و ایده های راهگشا را از برخی انسانهای فاضل و خردمندی که بعضی هایشان برای اولین بار بود در چنین جلساتی می نشستند، بیرون کشیدیم که در همان سه چهار جلسه اول، برنامه ها را نوشتند و رفتند و برای یک عمر با عزت، مردم را بیمه ی خدمتشان کردند. البته آنگونه که شنیدم ماحصل جلسات اولیه شان بر صادرات بود که اگر تقصیر از دولت قبل نبود، اکنون «بیرحل و کنگرمان» در بزرگترین سوپر هایپرهای اروپا و آمریکا چشم نوازی می کرد. در حوزه ی فرهنگی که آن چنان ایده هایی از «سقراط» و«دورکیم» و «وبر» و «گرامشی» و«ماکس شلر و « ژان پل سارتر» و دیگران بارش فکری نمودند و آن قدر نظریات متأخیرینی همچون «دکتر شریعتی» و « شهید مطهری» را به الگوهای بومی خود، « وَرز» دادند که خودکشی را در بی سابقه ترین آمار، از حالت سنتی به صنعتی و متمدنانه رساندند. اعتیاد را در ریزترین لایه های خانواده ها نفوذ دادند، قتل هایی که قبلاً در کوهستانها و روستاها انجام می گرفت، یکجانشین کرده و در خیانها و بلوارها تجمیع نموده و شهرهای پنهان شده در پشتِ نامِ استانِ بَد ادایمان، به اصطلاح، «تکزاسی» کردند. بیشترین تعداد مشاورین را از بخش خصوصی در کنار فرمانداران و مدیران کل و حوزه های مختلف استانداریمان منصوب کردیم و کلاً به مدیریت استان، برکت دادیم. از همه بهتر این بود که اصولگرایی و اصلاح طلبی را «تلیت» کردیم و آشِ«شله قلمکار» اعتدال را درست کردیم. این ایده را نیز به سبک سلطان سنجر غزنوی بکار بستیم. هرچه کارِ با اهمیت و سخت بود، به آدمهای ریز عقل و پوچ فکر(به قول خودشان معتدل الفکر) و امورات پایین تر را به صاحبان علم و تدبیر« نه این تدبیری که سیاست دولت است» داده شد تا اگر، برخلاف مشی(اعتدال گرایان امروزی) کسی از راه رسید و پرسید که چرا این چنین هستید، با تأسی از رئیس دولت و همنوا با ساز و دهلِ تندروها، خرابکاری هایش را جملگی به دولت قبل حواله نموده و برای استمرار عمر دولت، افسانه هایِ خَلقِ آرا، بکار بندیم. از جمله این افسانه ها، در استان«ک ب»، نام استان را حلقه ی مفقوده ی عدم توسعه و محرومیت بدانیم. در خوزستان، نحوه مدیریت بر گمرک و صنعت نفت را گره کور محرومیت بگوییم و تنها راه برون رفت از این محدودیت اقتصادی و فرهنگی را در این بدانیم که گمرک و صنعت نفت باید مستقیماً تحت مدیریت وزیر نفت و رئیس جمهور باشند. در آذربایجانها که می گویند وحدت لازم است و در بقیه استانها نیز به همین سبک.... لذا پیشنهاد می کنم برای تغییر نام استان «ک ب»، کاری به نظر فرهنگ شناسان و تاریخ نویسان و استان شناسان نداشته باشیم. مگر این همه نیرو را در دستگاه های مختلف که با تدبیر و امید، فکرِ همسان نداشته بودند، اخراج کردیم، کسی دردش گرفت؟ مگر در جلسات برنامه و بودجه کشور که جلسه تعیین سرنوشت برنامه ها و بودجه استان بود، خواب رفتیم و نفهمیدیم چه شد، مؤاخده شدیم؟ مگر به صورت «فله ای» برای مدیریتهای مختلف، از یک نقطه و تبار خوشه چینی و در همه شاخص های تخصصی در سطح کشور، در حد صفر بودیم، کسی پرسید چرا؟ اقتصاد مقاومتی در استان ما که فصلی شیرین از کتابِ مدیریت استان است. هیچ مدیری، هیچ نقطه ی مؤثری را بر توانمندی استان و هیچ تأثیری در بهبود خدمات و کیفیت انجام امور نداشت، خود را خدای ناکرده پاسخگوی دنیا و آخرت فرض کردیم؟ یک ریال از ماده 180 را جذب نکردیم و کسی پاسخگویمان نبود و در استان هم مطالبه گری نداشتیم، اهمیتی داشت؟ همین که ببینیم سرایدار و نگهبان فلان دستگاه که به ما رأی نداده را اگر رسمی است تغییر و در غیر اینصورت اخراج کنیم، شاهکار است. نیست؟ حال که فهمیدیم و به یقین رسیدیم که عیب از کجا است، اسم استان را عوض کنید و بگذارید«گچساران و حومه» یا « گچساران و دشت احمد» یا « گچساران و ...» که این سه نقطه همان «کهگیلویه و بویراحمد» است. شک نداریم پرافتخارترین تیم مدیریتی استان در کنار این همه «امیرکبیر» خواهید بود. ما هم مداد و پاک کن بر می داریم و هر کجای تاریخ استان نامی از «گیلویه» و « آریوبرزن» بود پاک می کنیم و نام شما تاریخ«سازان» را می نویسیم و می گوییم ای کاش عبید زاکانی در این عصر زنده بود. به قول سعدی:

«صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را /// تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید».

(مطلب منتشر شده نظر نویسنده است و انتشار آن در سایت افتونیوز به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نمی‌باشد)