خیل خستگی ها آنچنان بر تن رنجور ایران عزیز هجوم آورده که خبرها از هر سو نشان از نکبت و ادبار می نمایاند. فقر و فساد و فریفتن و دین فروشی و دنیا داری آنچنان عرصه را بر نفس تنگ کرده که امید فردایش نیست.

به نظر می رسد آنچه ایران عزیز را اینچنین به ستوه آورده نه فقر و تنگدستی که نامردمی ها و بی مروتی های دو گروه -تازه به دوران رسیده های تراشیده و کت و شلوار پوشیده ی شیفته ی قدرت - دین فروشان دنیا نشان است.

این دو گروه برای قدرت و ثروت همه دین و دنیا را ابزار کرده اند و البته متر و معیار و قطب نماهایشان برای دیگران جز راههای وصل و عزل قدرت و ثروت نمی نشاند.

چندی است از در و دیوار همجمه های ناصواب و ناجوانمردانه ای علیه سید ضیاءالدین رضاتوفیقی می بارد. از یک سو فتنه گر و بی دینش می نامند و از آن سو کاسب قدرت که البته کافر همه را به کیش خود پندارد.

کسی که پدرش از روحانیان و عالمان تراز اول دوران خود بوده( آن هم در دورانی که چون امروز برای دین نه سکه ای بود و نه سیمی) در مکتب چون اویی درس دین پاس کرده را مدعیانی دشنام فتنه می دهند

حاشا که فرزند عالم و برادر شهید و ایثارگر جنگ را مهر فتنه می نشانند که البته وقتی مکتب دین را نام دشنام فتنه می دهند حسب نهج البلاغه خود گواهی است برای یافتن فتنه گر.

از همه ی اینانی که مدعی اویند کدامشان طبق اخلاص و دینداری و رشادت در راه دین خود و خانواده شان از او سنگین تر و وزین تر است،؟ به راستی با خود اندیشیده اند؟

سوالی دیگر آنچه که امروزه ی دین ما به آن دچار است از فساد و ریا و دین فروشی نتیجه ی عمل امثال رضاتوفیقی بر کنار نهاده شده است تا تازه به دوران رسیده های متظاهر به ظواهر دین و تکیه زده بر اریکه های قدرت؟ اگر قرار بر بازخواست برای دین باشد کدام باید پاسخگو باشند رضاتوفیقی و برادرشهید و مرحوم پدرش یا شما و فرزندان و برادران و گرین کارت ها و برج باروهایتان؟

با خود نمی اندشید که از میان همه ی سرمایه هایی که از مردم سوخته اید و به نام دین سامان ساخته اید دستکم باید کسانی که برای اندیشه شان سر خم نکردند و ایستاده اند را نگه دارید؟

تنها چون او چون شما نمی اندیشد و مستحق این همه فحش و فتنه است؟

ذره‌ای وجدان خود را قاضی کرده اید که به راست جنگ شما جنگ دین است یا مشی سیاست؟ و به راستی تفاوت در اندیشه ی سیاسی مستحق تکفیر است و فتنه؟

از آن سو کت شلوار پوش هایی که از اندیشه و اصلاح طلبی همه ی داشته خود را به قدرت وا نهاده اند به چه سنجه ای قد به قامت اندیشه ی چون رضاتوفیق می زنند؟

زمانی که آنها برای همسویی با مشایی سر و دست می شکستند زضاتوفیقی متن استعفای مدیریت به صفار را سه گانه کرد تا چشم فتنه ی تازه به دوران رسیدهای تشنه ی قدرت را کور کرده باشد و روسیاه شود هر آنکه در او غش باشد

کمدی که شما در خانه با کت و شلوار آذین بسته اید در خانه ی او آذین کتاب است.

فهم شما از اصلاح طلبی پستوهای قدرت است تا نفهمید و ندانید که آنچه رضاتوفیق بر آن معامله نکرد اخلاق است

او از اصلاح طلبی صلح می فهمید و شما صندلی تا در چشم شما گره گشایی از کار فرو بسته ی یک نفر آدم به نام ارژنگ معامله بنماید.تا روزی که چون ارژنگ دوباره با شما در افتد به حکم اخلاق و صلح ورفتد نه با توبیخ و تعلیق. به راستی دوران و کوران مدیریت ارژنگ شما کجای پستوها بوده اید یا از اساس قامت فکریتان را یاری قد کشی به شبیخون های ارژنگ می باشد؟ آن زمان شما نبودید و رضاتوفیق به نام اصلاحات در برابر قدرت بود و ارژنگ در قدرت و امروز به نام اعتدال و استقلال اما با نان اصلاحات شما در قدرت‌اید و ارژنگ بر کناره و باز رضاتوفیق در برابر قدرتِ، به نام اصلاح طلبی.

اگر چه خود بیش از پیش می دانید که اعتدال نام دیگر میان میاگی است و اکنون که نان و نام صندلی صدراتتان در مشی "میان مایگی" از مشق سیاست است و دوره دوره ی میان مایگان اما خوب بدانید که "این نیز می گذرد" و " گمان مبر که کار مغان به پایان رسید -هزار باده ی ناخورده در رگ تاک است" .

به هوش باشید که روزی که باد در رسد " استواری تان همچون “کاغذها” به دست باد می رود و سیلی طوفانهای زمستانه طومار هر میان مایه ی اعتدال نشانی را در هم خواهد پیچید که آن زمان زمانه ی ریشه های در خاک است نه حزب های هم دست باد.

شما در پی تخفیف و تکثیر واژه های چون اعتدال و مستقل برای جا شدن در میان ی اصلاح طلبی هستید و او نه به نام و نه برای نان که با مشی و مرام سپری برای کیان اصلاح طلبی است تا برای دفاع از مرام اصلاحات نه ارژنگ بشناسد و نه احمدی و اعتدال و مستقل و نه هر آش شله قلم کار دیگری

اینگونه از هرات تا برات رانده اید تا شاید از زاغ وجودتان قناری اصلاح شده بسازید و بر دکان بی مایه سیاست امروز بفروشید اما خیال خام روبهتان کی تواند که پنجه بر زلال ماه اندازد؟ باری اگر چه هر کسی از ظن خود یار دشنه و دشنام او می شود اما کی توان چهره ی صیقل زده از آتشِ باده یِ وقت سحرش را رنگ زنید. باشد که پندتان باشد.