عصر غزنوی در ادبیات پارسی به لحاظ رونق شعر مدحی و درباری نقطه عطفی به شمار می رود. از دل مداحی و ثنایی گویی شاعران عصر غزنوی و قبل و بعد از آن کتب و اشعار ماندگاری در تاریخ ادبیات فارسی خلق شد که بسیاری از این آثار هنوز واجد ارزش و اعتبارند. مدح و چاپلوسی اما مختص به ادبیات و آن دوره تاریخی تنها نیست و قبل و بعد از آن نیز بخش اصلی حیات و مناسبات دربار و سایر ساحات زیست جهان ایرانی بوده است. تحلیل و برداشت نسبت به عوامل شکل گیری و تقویت این رفتار در سطح جامعه متفاوت است. طیفی از جمال زاده تا مصطفی ملکیان ذات گرایانه به موضوع می نگرنند و مدح و مجیزگویی را بخشی از خلقیات ایرانی ها می دانند اما گروه دیگر نگاهی تاریخی به موضوع دارند و معتقدند ساخت و مناسبات قدرت عامل شکل گیری و در ادامه تشدید این پدیده هستند که نگارنده نیز قائل به نگاه دوم است. با رشد و گسترش تکنولوژی و ظهور پدیده های مدرن تملق و چاپلوسی این پدیده ها را به استخدام گرفته است و شبکه های اجتماعی و رسانه های مدرن به مثابه ابزار انتقال و بیان چاپلوسی مورد استفاده قرار می گیرند . کوچکترین اتفاق یا جابجایی و ارتقاء بویژه در حوزه مسئولیت های استانی و کشوری موجی از این ثناگویی های مدرن را در پی دارد. سایت های محلی، اینستاگرام، استوری و وضعیت های واتس آپ به مکان یک مسابقه بزرگ تملق گویی برای تقرب تبدیل شده اند. در این موارد شاید با یک "نامه درخواست کار" بهتر بتوان مقصود و نیت را بیان کرد اما عمد بزرگی در پشت نوشته هاست تا با ژستی اخلاقی متفاوت بودن و عالم بودن جلوه داده شود و بعد هم به هدف مورد نظر نزدیک شد. گاهی نثر نوشته ها آنچنان پیچیده است که جمله بندی ها واضح نیست ولی کاملا مشخص است در پشت نوشته ها "مقصود" چیزی جز همان مدح و ستایش و التماس برای دیده شدن چیز دیگری نیست و نوشته ها تاییدی است بر توخالی و بی مایه بودن این ثناگویان. علاوه بر شبکه های اجتماعی ، رسانه های استان نیز وضعیت مشابهی دارند و اکثرا به عنوان روابط عمومی صاحب منصبان ایفای نقش می کنند. چنین ایراد و آسیبی متوجه پدیده "رسانه" در کل جهان است ولی در کشورهای پیشرفته این مدل رفتارها با حرفه ای گری همراه است در حالی که در رسانه های فعال در کهگیلویه و بویراحمد از حرفه ای گری و مخفی کاری خبری نیست و تملق و چخان لخت و عریان ارایه می شود. ایراد و اشکال ابتدایی بر تبریک و ابراز خوشحالی و حتی بیان کلمات انتزاعی چون افتخار و "توفیق نصیب" شدن از بابت یک اتفاق مدیریتی وارد نیست بلکه ایراد به مغلق گویی و سعی در متفاوت نشان دادن بر می گردد. برخی از مداحان و ثناگویان با وجود ادعای مشی و نگاه انتقادی نیش انتقاد و بدتر از آن فحاشی شان با قائم شدن در پشت کلمات و نام ها تنها به سمت کسانی نشانه گرفته می شود که برکنار از قدرت و کوچکترین انتفاع هستند. بالعکس آنها هرگز جرات و میل نزدیک شدن انتقادی به صاحبان قدرت و ثروت را ندارند. هر جا پای غارت اقتصادی و صندلی ریاست در میان باشد مجیزگویی فاخرانه و ادیبانه با وام گرفتن از ادبیات غرب و شرق ، شعر، تاریخ و فلسفه پست مدرن با همان مغلق گویی و پیچیدگی ترجمه ای و کپی برداری شده دست به کار می شود تا یکی را به بهانه ارتقاء اداری،یکی را به بهانه بیماری،یکی را به بهانه روز تولد و ... مورد لطف کلمات ثقیل و سنگین اما مبتذل و تهوع آور قرار دهند. از اصلی ترین عوامل شیوع این وضع آشفته و عبور از همه مرزهای چاپلوسی و تملق را باید در  وضعیت بحران زده سیاسی و اقتصادی کشور جست. بیکاری و حرص و ولع به بنگاه های اقتصادی که در این دولت شدت گرفت نیز مزید بر علت شده است . در پایان نتیجه ای که از این مطلب می توان گرفت آن است که تداوم این سطح از تملق و چاپلوسی در سطح نخبگی جامعه سبب فراگیری و رسمیت بخشیدن به این رفتارها و امحاء تمام مرزهای تعریف شده ی قبلی اخلاق و بازگشت به روابط عمودی مرید و مرادی و ارباب -رعیتی در تاریخ این سرزمین خواهد شد.