در روزهای گذشته فضای سیاسی کشور کره جنوبی آبستن حوادثی بود که خیلی زود به تولد پدیده‌ای منجر شد که در نظام سیاسی آن کشور سابقه نداشت. این رخداد از افشای دخالت «دوست رئیس‌جمهور» در مناسبات دولتی و سوء‌استفاده مالی او آغاز شد. سپس به اعتراضات خیابانی مردم منجر شد و پس از آن رئیس‌جمهور رسما از مردم«عذرخواهی» کرد. اما این به نظر مردم کره جنوبی – که با رای خود او را برسرکار آورده بودند – کافی به نظر نرسید و آن‌قدر درخیابان ماندند و بر طبل اعتراض کوبیدند که پارلمان کشور صدای آنان را شنید و رای به برکناری رئیس جمهور داد.

این شرایط برای ما حامل درسی است که نحوه برخورد رسانه‌ها و محافل سیاسی داخلی و بی‌تفاوتی نسبت به آن، نشان می‌دهد که این درس - عمدا یا سهوا – ناشنیده ماند. فرصتی که به رایگان و البته با هزینه مردم کره جنوبی در اختیار ما قرار گرفت و امید می‌رود که بالاخره روزی به کار ما آید.

ما در دولت گذشته خاطره خوبی از«دوستان رئیس‌جمهور» نداریم. کسانی که اگرچه در قامت معاون و وزیر و وکیل دیده شدند، اما فلسفه وجودی‌شان در مناصب دولتی،تنها دوستی با شخص رئیس‌جمهور بود. همان‌ها که رئیس‌جمهور در زمان صدارت « خط قرمز کابینه» خوانده بود و برای دفاع از آنان حتی حیثیت نظام را نیز خرج می کرد؛ اگرچه در زمانی که در قدرت حضور نداشت، نه تنها حمایتی از آنان نکرد، بلکه در ماجرای به زندان افتادن محمدرضا رحیمی حتی از او نیز اعلام برائت کرد.امری که نشان می دهد ادعای حمایت از دوستان، فقط با هزینه نظام صورت می‌گرفت.

دوستان رئیس‌جمهور سابق کلکسیونی از اتهامات و جرائم را در کارنامه خود داشتند و رئیس‌جمهور احمدی‌نژاد در زمان حضور در ساختمان ریاست جمهوری، نه تنها به خاطر عملکرد آنها عذرخواهی نکرد، که عملا جلوی برخورد قانونی با آن‌ها را نیز می‌گرفت؛ موضوعی که البته بعدا مشخص شد، بیش از آن که معلول همراهی و حمایت از همکاران باشد، از سر لج‌بازی با نهادهای قانونی است.

***

اکنون که رئیس‌جمهور کره برکنار شده و محمود احمدی‌نژاد نیز فرصت سیاست‌ورزی ندارد،رئیس‌جمهور حسن روحانی و روسای جمهور آینده، می‌توانند از این اتفاق و حوادثی از این دست – که در کشورهای صاحب دمکراسی کم نیست و به نوعی شناسنامه مردمسالاری آن‌ها به شمار می‌رود - درس خود را بگیرند و بدانند که عرصه مقدرات ملت بزرگی به نام ایران، صحنه رفیق‌بازی و مرام گذاشتن کورکورانه برای دوستان و شرکای سیاسی نیست. که در این عرصه، اصل برچشم‌پوشی از خطای دوستان و هواداری از آن‌ها به هر قیمت است؛ که گاه بهای آن از کیسه ملت پرداخت می‌شود و در اطلاق مفهوم خیانت بر آن نمی‌توان تردید کرد .

جرمی که به سرعت دادگاه آن تشکیل می‌شود و افکار عمومی در قامت هیات منصفه‌ای عادل حکم خود را صادر خواهد کرد.البته این ماجرا به شکل دیگری نیز می‌تواند به پایان برسد؛ همان مردمی که روسا برشانه آن‌ها بالا رفته‌اند، تاب تحمل پرداخت هزینه فامیل‌بازی و رفیق‌بازی حاکمان را از دست داده - و اگر نگوییم در خیابان – درپای صندوق‌های رای حکم به پایین آمدن آن‌ها خواهند داد.

-سرمقاله همدلی